زندگی سخت در زیمبابوه

وصال روحانی/ زندگی در زیمبابوه هر روز سخت‌تر می‌شود و با کاهش ادامه‎دار بهای ارز این کشور در معادلات جهانی و تورم رو به ازدیاد در بازار معاملات، مردم این کشور افریقایی شاهد محو تدریجی اندوخته‌های خود طی روزها و هفته‌های اخیر بوده‌اند و بدتر اینکه راه حل عاجلی هم برای این عارضه در دسترس آنها نیست.
به گزارش سایت شبکه خبری «الجزیره»، بیشتر شدن فقرا در جامعه زیمبابوه که محصول کمتر شدن فرصت‌های کاری و رسیدن نرخ بیکاری به رقم هولناک 90 درصد و کم رونقی مشاغل و کسب و کارهای موجود است، مردم این کشور را به ابراز نگرانی شدید پیرامون شرایط فعلی وا داشته است. تافادزوا چاک‌وارا 27 ساله که یک مغازه‌دار جزء در شهر هراره پایتخت این کشور است، می‎گوید: «همین مغازه کوچک و پول اندکی که به دست می‌آورم، باعث شده کمی وضعم بهتر شود.» درآمد چاک‌وارا از این مغازه بیشتر از 3 دلار در هر روز، معادل سه نان باگت نیست.
در سال 2009 دولت وقت زیمبابوه، ارز رسمی و رایج این کشور را معلق ساخت و از ارزهای سایر کشورها با ادغامی از آنها بهره گرفت تا شاید اقتصاد بیمار خود را درمان کند اما ورود دلار امریکا به معاملات رایج در زیمبابوه «آمد» نداشت زیرا برای سیستم بانکی این کشور به جای سهولت، پیچیدگی ایجاد و شرایط بازار را خراب کرد.
در ماه فوریه سال 2019 هم ترکیب غریبی از ارز رسمی زیمبابوه و دلار امریکا که آن را «زیم‌دلار» نامیدند، جواب نداد و موجب گشایش در فعالیت‌های اقتصادی نشد. به همین سبب در ژوئن همین سال یک ارز تازه که ظاهراً فاقد هر ارتباط خارجی بود اما «دلار جدید زیمبابوه» نامیده می‌شد، به عرصه معاملات تزریق شد و در دست‌های مردم قرار گرفت که آن هم موجب تحولی خاص نشد. از همه بدتر عوارض برخاسته از بسط ویروس کرونا در این کشور و لطمات فراوان آن به شغل‌های جزء «آزاد» مانند دستفروشی و خرید و فروش اجناس گاه غیرمجاز بوده که سبب شده تعداد بیکارها و مستمندان بیشتر و فضای عمومی کشور ناامیدانه‌تر شود. درست است که حکومت زیمبابوه هفته گذشته حقوق کارمندان دولت را 50 درصد افزایش داد اما چون قیمت اجناس در این کشور همین میزان رشد داشته، افزایش مذکور کم‌تأثیر بوده است.
اتحادیه پرستاران زیمبابوه این هفته با انتشار بیانیه‌ای، متذکر شده حقوق 33 «دلار زیمبابوه‌»ای هر پرستار در ماه برای گذران امورشان اصلاً کفایت نمی‌کند و آنها و شوهران‌شان مجبورند به شغل‌های دوم و سوم روی بیاورند که پول آنها هم «بخور و نمیر» است. وقتی در نظر بگیریم که این اتحادیه 15 هزار نفری به لحاظ مالی از مجامع خوشبخت در زیمبابوه به حساب می‌آید، درمی‌یابیم که وضع سایر قشرها تا چه حد می تواند فلاکت‌بارتر باشد. در همین ارتباط استیفن چوما، سخنگوی عمده‌ترین حزب مخالف دولت می‎گوید: «سیاست‌های ترکیبی و معاملات تجاری مبتنی بر ارزهای خارجی دوای دردهای ما نیست و فقط یک تسکین دهنده کوچک و موقتی است. متأسفانه ما شاهد تصمیم‌گیری‌های اقتصادی غلطی هستیم که هیچ تدبیر و تعقل مثبتی در آن رؤیت نمی‌شود و فقط تقلید کورکورانه از ابتکارات سایر کشورها است. واقعیت امر این است که دولت امرسون منانگاگوا (رئیس جمهوری زیمبابوه که از سال 2017 جانشین رابرت موگابه رهبر دیرپای این کشور شده) قدرت حل مشکلات را ندارد و به جای تنش‌زدایی، فقط بحران‌سازی می‌کند.»