اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

حمله ظریف به طرح بولتون

ترامپ چند روز بعد به من زنگ زد تا درباره نحوه مدیریت تأیید پایبندی ایران به تعهداتش و بویژه از «اعضای وزارت خارجه» که گزینه دیگری دراختیارش نگذاشته بودند، گله کند. او سپس با اشاره به آخرین گفت‌و‌گوهای من با تیلرسون گفت: «چیزهایی را که رکس به‌ شما گفته شنیده‌ام و من هم معتقدم پیشنهادهای مؤثری نبودند. یک پست نصفه و نیمه را قبول نکن. اگر پیشنهادش واقعاً فوق‌العاده بود قبول، وگرنه، منتظر باش.» ترامپ در نهایت با گفتن اینکه هفته آینده می‌خواهد با من درباره ایران گفت‌وگو کند، مکالمه را پایان داد؛ درست بعد از پایان این مکالمه بنن به من پیام داد «هر روزی که راحت بودی، درباره این موضوع با هم گفت‌وگو کنیم.» به بنن گفتم طرحی را درباره اینکه امریکا چطور می‌تواند از توافق هسته‌ای ایران خارج شود تهیه خواهم کرد و معتقدم این کار اصلاً دشوار نخواهد بود.
روز بعد، «شان اسپایسر» سخنگوی کاخ سفید در اعتراض به معرفی «آنتونی اسکاراموچی» به‌عنوان مدیر ارتباطات کاخ سفید استعفا داد و «سارا سندرز» به‌عنوان سخنگوی کاخ سفید جانشین اسپایسر شد. یک هفته بعد ترامپ، پریباس را اخراج کرد و «جان کلی» ژنرال پیشین و چهارستاره نیروی دریایی که تا آن زمان وزیر امنیت داخلی بود به‌عنوان رئیس ستاد کارکنان کاخ سفید معرفی شد. «کلی» در روز 31 ژوئیه «اسکاراموچی» را برکنار کرد. در اواسط ماه اوت، جنجال‌هایی درباره اظهارات ترامپ درخصوص اعتراضات نئونازی‌ها در شهر «شارلوتزویل» ایالت ویرجینیا برپا شد. ترامپ، بنن را در 18 اوت اخراج کرد. آیا این چیزی بود که در دانشکده‌های مدیریت و بازرگانی درباره نحوه اداره سازمان‌های بزرگ تدریس می‌شد؟
اما اتفاقی که رخ نمی‌داد این بود که اصلاً نشانه‌ای از اینکه کاخ سفید طرح راهبردی من درباره نحوه خروج از توافق هسته‌ای ایران را مدنظر قرار داده یا نه، به چشم نمی‌خورد. من این طرح را پیش‌تر به بنن ارائه داده بودم. وقتی با دفتر رئیس جمهوری تماس گرفتم تا بلکه بتوانم او را ببینم، «وسترهوت» منشی شخصی ترامپ پیشنهاد کرد نخست تیلرسون را ملاقات کنم ولی از نظر من این دیدار برای هر دو ما وقت تلف کردن بود؛ به این مشکوک بودم که تلاش‌های کلی برای ایجاد نظم در کاخ سفید و محدود کردن هرج و مرج و بی‌نظمی در اتاق بیضی درکنار مسائل بی‌شمار دیگر به طور ویژه به تعلیق امتیازات «ورود من» به کاخ سفید محدود شده باشد. با خود فکر می‌کردم که شرم‌آور است طرح ایران از بین برود. بنابراین به «ریچ لاوری» سردبیر نشریه «نشنال ریویو» پیشنهاد کردم آن را منتشر کند و او هم در اواخر ماه اوت اقدام به انتشار آن کرد. جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران بلافاصله طرح من را به‌عنوان «شکستی بزرگ برای واشنگتن» محکوم کرد. من می‌دانستم در مسیر درستی حرکت می‌کنم.