اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

تحریم روسیه
دیدار آبه در زمان کاملاً مناسبی برنامه‌ریزی شده بود تا تلاش ترامپ را در خودداری از دادن امتیاز به کره‌شمالی تقویت کند. بعد از اینکه گروه خبرنگاران و عکاسان با‌ وجود بی‌میلی و اکراه آنها از جلسه بیرون رانده شدند، آبه و ترامپ برای مدتی طولانی درباره کره‌شمالی مذاکره کردند و سپس به مسائل تجاری پرداختند.
همچنان که این نشست ادامه داشت موضوع دیگری مثل بمب در بین خبرنگاران سر‌وصدا کرد ؛ اعلام بدون اجازه تحریم های جدید روسیه توسط نیکی هیلی سفیر امریکا در سازمان ملل. در لحظات پر تب و تاب قبل از حمله به سوریه، ترامپ ابتدا با اعمال تحریم‌های بیشتری علیه روسیه موافقت کرده بود. حضور مسکو در سوریه برای حمایت ازحکومت بشار اسد رئیس جمهوری این کشور اهمیت داشت و شاید هم حملات شیمیایی و ارتکاب جنایات دیگر توسط رژیم سوریه را تسهیل یا حداقل مجاز می‌کرد. البته ترامپ بعداً نظرش را درباره تحریم روسیه عوض کرد. او اول وقت روز شنبه به من گفت:«ما موضع خود را اعلام کردیم.» و «اگر بعدها لازم باشد با شدت بیشتری به آنها حمله می‌کنیم.» گذشته از این، امریکا به‌تازگی و در ششم آوریل تحریم‌های شدیدی را مطابق با «قانون مقابله با کشورهای متخاصم از طریق تحریم‌ها» علیه روسیه اعمال کرده بود. ترامپ از این قانون متنفر بود زیرا روسیه را هم هدف قرار می‌داد. ترامپ بر این باور بود که تأیید دخالت روسیه در سیاست‌های داخلی امریکا یا کشورهای اروپایی و سایر مناطق جهان، به معنای پذیرش تلویحی تبانی‌اش با روسیه در کارزار انتخاباتی سال 2016 خواهد بود. این دیدگاه از نظر سیاسی و منطقی غلط بود. اگر ترامپ با دخالت روسیه در روند انتخابات سال 2016 امریکا مقابله و از اقدامات مسکو چشم‌پوشی نمی‌کرد، می‌توانست از موضع بالاتری وارد تعامل با این کشور شود؛ بویژه اینکه دولت‌های قبل از ترامپ اقدامات نسبتاً قوی و محکمی را از جمله در زمینه تحریم‌های اقتصادی علیه مسکو به کار بسته بودند. در رابطه با ارزیابی از شخص پوتین، دست‌کم ترامپ هیچ‌وقت در مقابل من دیدگاه خود را درباره رئیس جمهوری روسیه مطرح نکرد. من هرگز درباره دیدگاه ترامپ سؤال نکردم، شاید از آنچه  ممکن بود بشنوم می‌ترسیدم. برداشت شخصی او از رئیس جمهوری روسیه همچنان مانند یک راز باقی ماند.
تلاش کردم او را نسبت به اعمال تحریم‌های جدید قانع کنم اما توفیقی نداشتم. گفتم، من و استیو منوچین وزیر خزانه‌داری اطمینان می‌دهیم که خزانه‌داری چیزی را درباره موضوع تحریم روسیه اعلام نخواهد کرد. خوشبختانه از آنجایی که بسیاری از مقام‌های ارشد با متغیر و دمدمی بودن تصمیمات رئیس دولت آشنا بودند قبل از تأیید اولیه اجرای تحریم‌ها توسط ترامپ، تصمیم‌گیری نهایی در این زمینه برای مدت کوتاهی متوقف شد. در نهایت تصمیم‌گیری برای اجرا یا خودداری از اجرای تحریم‌ها روز شنبه اتخاذ شد. بنابراین به «ریکی وادِل» معاون مک مستر که با وجود رفتن رئیسش هنوز سر پست خود به‌عنوان معاون مشاور امنیت ملی بود گفتم خبر مربوط به این تصمیم را اطلاع رسانی کند  تا از اقدامات بعدی جلوگیری شود. کارکنان شورای امنیت ملی ابتدا به وزارت خزانه‌داری و بعد به دیگران اطلاع‌رسانی کردند و وزارت خزانه‌داری موافقت کرد به همه هشدار دهد که تحریم‌ها فعلاً متوقف شده‌اند. اما نیکی هیلی سفیر امریکا در سازمان ملل در برنامه گفت‌و‌گو محور صبح یکشنبه گفت: وزارت خزانه‌داری روز دوشنبه تحریم‌های روسیه را اعلام خواهد کرد. بلافاصله پرچم‌های قرمز به نشانه اخطار برافراشته شد و زنگ هشدار به صدا در آمد. «جان لرنر» مشاور سیاسی هیلی به وادل گفت که هیأت امریکایی مستقر در سازمان ملل در نیویورک از دستورات درباره تحریم روسیه مطلع است و «او (هیلی) صرفاً اشتباه لُپی داشته است.» این موضعگیری یک کتمان نفسگیر حقیقت بود. جذابیت گیرای دوربین‌های تلویزیونی و یک بیماری سیاسی عمومی این مشکل را ایجاد کرده بود اما روندی حماقت‌آمیز بود: تحریم‌ها چیزی بودند که وزارت خزانه‌داری باید آن را اعلام می‌کرد. سفیر امریکا در سازمان ملل متحد نقشی در این زمینه نداشت به جز اینکه در این مورد خاص، باعث شد به غلط مورد توجه عمومی قرار گیرد. ترامپ ساعت شش و نیم بعد از ظهر به من زنگ زد تا بپرسد برنامه‌های روز یکشنبه چطور بوده است و من درباره اشتباه هیلی درباره روسیه و اینکه چگونه باید آن را برطرف کرد، به او توضیح دادم. ترامپ پرسید: اشکال آن چیست؟ توضیح دادم هیلی با این کار پای خود را فراتر از اختیاراتش دراز کرده است و ترامپ گفت: می‌دانید که هیلی کار آموز و کارنابلد نیست. به روس‌ها زنگ بزن و موضوع را برای آنها توضیح بده. همین کار را کردم و اندکی بعد به «آناتولی آنتونوف» سفیر روسیه در امریکا زنگ زدم. او را از دولت بوش (پسر) می‌شناختم. قرار نبود کل ماجرا را به او بگویم به‌همین خاطر فقط گفتم هیلی بدون هیچ غرضی دچار اشتباه شده است. آنتونوف مرد تنهایی بود و از آنجایی که اگر این روزها در واشنگتن کسی در حال صحبت با روس‌ها دیده می‌شد ترسناک بود، از او برای ملاقات در کاخ سفید دعوت کردم. وقتی بعداً ترامپ را در جریان قرار دادم، خوشحال شد زیرا حالا می‌توانستیم درباره نشستی که ترامپ تمایل داشت با پوتین داشته باشد، گفت‌و‌گو کنیم. همچنین پمپئو را در جریان کار هیلی و رویدادهای آن روز درباره روسیه قرار دادم و حس کردم که پشت تلفن سرش را به نشانه نارضایتی تکان می‌دهد.