اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

سرخوشی ترامپ بعد از دیدار در سنگاپور

پمپئو، متیس و من روز دوشنبه 18 ژوئن نشست صبحانه کاری خود را در اتاق افسران کاخ سفید برگزار کردیم و تا آن روز فهرست مانورهای نظامی که ممکن بود از سیاست جدید ترامپ متأثر شوند نیز توسط دانفورد تکمیل و آماده شده بود. متیس گفت وقتی هر مانور نظامی لغو شود، آمادگی نظامی نیز شروع به تنزل می‌کند و هرچه زمان می‌گذرد آمادگی‌های نظامی بیشتر کاهش می‌یابد. همه ما نگران اهداف کوتاه مدت و بلندمدت بودیم و تلاش می‌کردیم جلوی کاهش آمادگی‌های دفاعی در شبه جزیره کره را بگیریم. وقتی جابه‌جایی و چرخش دوره‌ای افسران در رده‌های مختلف نظامی انجام می‌شود و افسران جوان جای افسران باسابقه را در واحدهای مختلف می‌گیرند، عدم انجام تمرینات نظامی کافی می‌تواند زیانبار باشد. از این نظر روز اول سپتامبر یک تاریخ مهم محسوب می‌شد.
متیس نگران بود که لغو تعداد اندکی از مانورهای نظامی خشم و غضب ترامپ را برانگیزد ولی من معتقد بودم که لغو تعداد زیادی از مانورها نیز مسخره خواهد بود و به مقابله و مواجهه بی‌مورد با اعضای جمهوریخواه کنگره دامن می‌زند و اوضاع را بدتر می‌کند. ما بالاخره تصمیم گرفتیم که پنتاگون یک بیانیه صادر و در آن اعلام کند که دو مانور بزرگ را به حالت «تعلیق» درمی‌آورد. ما روی تعلیق به عنوان یک کلمه کلیدی تأکید داشتیم تا اعلام کنیم که مانورها به طور کامل «لغو» نشده‌اند. در مجموع با توجه به تأکیدی که چینی‌ها در ملاقات با پمپئو بر تلاش همه‌جانبه ما برای حصول پیشرفت در مذاکرات با پیونگ یانگ طی دو ماه آینده داشتند، ما تاریخ اول سپتامبر را به عنوان یک ضرب‌الاجل تعیین کردیم تا در آن تاریخ سازنده بودن مذاکرات را ارزیابی کنیم.
ترامپ در بقیه روزهای هفته، پس از بازگشت از سنگاپور، سرخوش و سر کیف بود. وی روز جمعه در جریان یک جلسه توجیه اطلاعاتی با هیجان اعلام کرد: من هرگز نمی‌توانستم با مک مستر و تیلرسون (به ترتیب مشاور امنیت ملی سابق و وزیرخارجه سابق) این کار را انجام دهم. پمپئو کار بزرگی را انجام می‌دهد. این آقا هم (با اشاره به من) کارهای بزرگی می‌کند. ترامپ خوشحال بود که مانورهای نظامی بیشتری در راه نخواهد بود و افزود: خوشحالم که تلاش‌های قبلی من برای لغو مانورها به نتیجه نرسید، زیرا در آن صورت چیزی برای عرضه در اجلاس سنگاپور نداشتیم. ترامپ همچنین گفت که کیم جونگ اون «رگه‌هایی از شرارت و بدجنسی در خود داشت» و همچنین دمدمی مزاج به نظر می‌رسید. او همچنین چهره عصبانی کیم جونگ اون را یادآوری کرد که در جریان مذاکرات بر سر یکی از مقامات همراه خود فریاد کشید. ترامپ همچنین یادداشت‌ها، عکس‌ها و مقالاتی از روزنامه‌ها را برای کیم امضا کرده بود تا یادبودی بر درخشش مذاکرات در سنگاپور باشد و این کار ترامپ براحتی از ذهن من پاک نمی‌شود.
ترامپ در اواخر ماه ژوئن به نکته‌ای اشاره کرد که به نوعی اختلافات بالقوه میان امریکا و مون جائه این رئیس جمهوری کره جنوبی را برجسته می‌کرد. این موضوع ما را هم بشدت نگران کرد. با پیگیری اقدامات رئیس جمهوری مون، ترامپ به این نتیجه رسید که او دستور کاری را پیگیری می‌کند که از دستور کار امریکا متفاوت است، چرا که هر دولتی اولویت‌های مخصوص به خود را در تعقیب منافع ملی دارد. احتمالاً در این قضیه برای سئول روابط دو کره نسبت به موضوع خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی، از اهمیت بالاتری برخوردار بود. ترامپ به دنبال این بود که قبل از انتخابات کنگره در سال 2018 اخبار خوبی از کره شمالی برسد. با توجه به این دغدغه، ترامپ خواستار این بود که کره جنوبی فشارهای خود را در زمینه پیگیری طرح اتحاد دو کره کم کند، چرا که اولویت مهم برای امریکا خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی بود نه اتحاد دو کره. این حرفی دقیق و کاملاً در راستای منافع ملی ما بود. نقش بستن این دغدغه در ذهن ترامپ برای ما امیدوار کننده بود و حداقل ما را از اینکه کاملاً چشم‌اندازهای خود را از دست بدهیم، محافظت می‌کرد. من نگران بودم که ترامپ به هر قیمتی می‌خواهد قبل از انتخابات کنگره اخبار خوبی از شبه جزیره کره برسد، البته تضمین وقوع این اتفاق خوب واقعاً غیرممکن بود. من همچنین نگران بودم که پمپئو نمی‌خواهد خودش حامل و عامل خبرهای بد باشد و به نظرم به همین دلیل هم امتیازات زیادی به کره شمالی داد تا مذاکرات به هم نخورد.
در راستای سرعت گرفتن دیپلماسی با کره شمالی، پمپئو برنامه‌ریزی کرده بود که دوباره در تاریخ ششم ژوئیه به پیونگ یانگ برود.  نظام دیوانسالار وزارت خارجه با از سرگیری مذاکرات با کره شمالی بسیار خوشحال شده بود و من نگران بودم که همچون تجربه مذاکرات شش جانبه، هر دور از مذاکرات با کره شمالی به فرصتی تبدیل شود که امتیازات بیشتری به آن کشور داده شود. در واقع وزارت خارجه پیشاپیش نمودارها و دستورالعمل‌های حداقلی و عقب مانده را برای هیأت نمایندگی امریکا طراحی کرده بود که عملاً باعث می‌شد آنها قبل از نشستن رو به روی هیأت کره‌ای، در موضع ضعف قرار بگیرند. من قاطعانه از پمپئو خواستم که قبل از تعهد پیونگ یانگ نسبت به اعلام کامل و دقیق برنامه‌های هسته‌ای و موشکی خود، هیچ گونه مذاکره جدی را با کره شمالی کلید نزند. برای ناظران تسلیحاتی این گام ابتدایی محسوب می‌شود، هرچند که تضمینی برای موفقیت آن هم وجود ندارد. برای مذاکره کنندگان مقایسه میان آنچه که از قبل درباره توانایی‌های تسلیحاتی دشمن می‌دانند و آنچه  به عنوان اطلاعات جدید برایشان علنی می‌شود یک اصل اولیه اطلاعاتی است. این مقایسه در واقع آزمونی برای سنجش حسن نیت طرف مقابل محسوب می‌شود و در موضوع کره شمالی تعهد و پایبندی صادقانه آنها به خلع سلاح هسته‌ای مهم‌ترین عنصر برای حسن نیت‌شان خواهد بود. اگر کشوری در مورد دارایی‌های هسته‌ای خود آشکارا  اطلاعات نادرست بدهد، این رفتار به ما نشان می‌دهد که مذاکره با چنین کشوری چقدر جدی و ثمربخش خواهد بود.
من اغلب با خودم می‌گفتم؛ «برخلاف بسیاری از افراد دیگر، من به کره شمالی ایمان دارم! آنها هرگز مرا ناامید نمی‌کنند (کنایه از اینکه پیش‌بینی من در مورد رفتار پیونگ یانگ همیشه درست درمی‌آید).»  من همچنین در گفت‌وگو با پمپئو آنچه را که کارشناسان شورای امنیت ملی و جامعه اطلاعاتی امریکا بر سر آن توافق دارند، مورد تأکید قرار دادم؛ اگر کره شمالی در رد تسلیحات کشتار جمعی جدی باشد، با کار مهم خلع سلاح همکاری می‌کند (این هم آزمون دیگری برای جدیت آنها است). این همکاری می‌تواند در یک دوره یک ساله یا کمتر انجام شود. کارکنان وزارت خارجه طرفدار یک دوره طولانی تر برای کار خلع سلاح هستند که در واقع می‌تواند بسیار مشکل‌ساز شود. پمپئو هم علاقه‌ای به یک برنامه سریع خلع سلاح نشان نمی داد، شاید به این دلیل که نگران بود کره شمالی در مقابل چنین درخواستی مقاومت کند و مذاکرات به هم بخورد که معنی آن چیزی جز خبر بد برای ترامپ نخواهد بود. ترامپ نیز مثل همیشه تأکید داشت اصلاً نمی خواهد قبل از انتخابات کنگره خبر بدی در مورد مذاکره با پیونگ یانگ بشنود و همین یک درد سر بالقوه برای پمپئو محسوب می‌شد.