نجیب‌زاده؛ «همایون»

توحید آرش نیا
روزنامه‌نگار
فکرش را بکنید پدرتان اسطوره موسیقی ایران باشد و سال‌ها نفسش گرمابخش محفل زندگی هزاران ایرانی.
تجسم کنید پدرتان طلایه‌دار احیای فرهنگ بزرگ ایرانی باشد و نوای ربنایش الهامبخش دعاگویان. همان کسی که حافظ اگر می‌بود، بوسه بارانش می‌کرد و سعدی اگر می‌شنید، رسم محبت را از نو می‌سرایید.
اخوان فخر می‌ورزید از همکلامی و فردوسی زین پس می‌بالد به همجواری‌اش با او.
دلخوشی مردمی باشی که قرار است سال‌ها با تو زندگی سر کنند و به گرمای نغمه‌های تو دل خوش کنند. مرغ سحر بخوانی و اشک بریزی و یک ملت از پشت قاب دوربین‌ها نظاره‌گرت باشند.
آقای همایون خان امروز که مشهد با همه خوب و بدش که البته ایران را رو سپید کرد فرزندش را در آغوش گرفت، تو خود حدیث بزرگمردی این مسیر بودی. متانت و ایستادگی‌ات در مقابل سهم‌خواهان سیاسی باید درسی باشد برای همه آقازاده‌ها.
غمگین‌ترین قاب لحظه جدایی از شجریان گریستن تو بود، در سکوت گریستی و با دست لرزان نوای پدر خواندی. آری؛ رسم بزرگمردان در سکوت گریستن است.
هرچند که دستان‌مان کوتاه بود برای بدرقه باشکوه سیمرغ اما یاد او همیشه برای همه نسل‌ها جاودانه می‌ماند.
خاک پای مردم ایران به دیار معشوق رفت و دردانه‌های این اسطوره رسم جان نکو داشتند. کاش همه آقازاده‌ها مرام و مسلک‌شان مثل تو بود. نجیب بودند و نجیب زاده...