کاش فوتبال ما «پیکه» داشت

آدرینا ورشینگر / خبر کوتاه بود اما جذاب. به گزارش نشریه اسپورت کاتالونیا، جرارد پیکه مدافع ملی‌پوش بارسلونا به منظور کمک به باشگاه در پی ایجاد بحران مالی پس از شیوع کرونا، حاضر شد ۵۰ درصد از حقوق خود تا پایان فصل جاری را ببخشد. طبق گزارش نشریه فوربس، پیکه در سال ۲۰۱۹ حدود ۱۸ میلیون دلار در سال از باشگاه بارسلونا حقوق گرفت و اگر بخواهیم همین مبلغ را برای فصل جاری درنظر بگیریم، پیکه از 9 میلیون دلار حقوق خود صرفنظر کرده است.
این خبر را بگذارید کنار خبرهای نقل و انتقالاتی این فصل فوتبال ایران؛ بازیکنانی که برای تمدید خواهان افزایش قرارداد بسیار بالاتری (شاید بیشتر از دو برابر قرارداد قبلی) هستند. اوضاع حتی بدتراز اینهاست! بازیکنانی که قرارداد دارند اما چون شرایط تغییر کرده، دلار اوج گرفته یا ملی‌پوش شده‌اند، خواهان افزایش قرارداد با آپشن‌هایی خاص هستند و به قول معروف تا سبیل‌شان چرب نشود، تهدید به جدایی می‌کنند و افتخار حضور بر سر تمرین را هم نمی‌دهند.
شجاع خلیل‌زاده جزو بازیکنانی است که در روزهای اخیر به یکی از سوژه‌های اصلی فوتبال ایران تبدیل شد. مدافعی که بحق یکی از بهترین بازیکنان پرسپولیس بود و جزو مؤثرترین‌ها در راه صعود این تیم به فینال لیگ قهرمانان آسیا. بازیکنی که شاید حقش باشد خیلی بیشتر از اینها پول بگیرد اما حالا که قرارداد داشت و بنابر اعلام باشگاه مطالبات خود را هم بدون احتساب آپشن‌ها دریافت کرده بود، عرف و قانون می‌گوید که باید به کار خود ادامه می‌داد و اگر پیشنهاد هنگفتی هم از الریان داشت و می‌خواست برود، باید رضایتنامه خود را از باشگاه دریافت می‌کرد اما شجاع که با مهدی رسول پناه سرپرست پیشین باشگاه بر سر تنظیم قرارداد جدید به مشکل خورده بود، قرارداد خود را یکطرفه فسخ کرد. بدون اینکه توجه داشته باشد چون پنجره نقل و انتقالاتی باشگاه بسته است، فینال آسیا را برای اینکه نمی‌تواند قرارداد جدیدی ببندد، از دست داده است.
در این شرایط او در مسیر جدایی قرار گرفت و در نهایت به الریان رفت تا دست پرسپولیس را در آستانه لیگ بیستم و فینال آسیا در پوست گردو بگذارد. او به انبوه درخواست‌های هواداران این تیم برای ماندن توجهی نکرد و با افشاگری کریم باقری، پیش از اینها با الریانی‌ها مذاکره و به توافق نهایی هم رسیده بود و تلاش‌ها برای نگه داشتنش فایده‌ای نداشت.
اما حاشیه‌های جدایی این مدافع وقتی به اوج خود رسید که عکس بعد از قرارداد او با باشگاه قطری منتشر شد. شجاع که معمولاً بعد از هر گل، لوگوی پرسپولیس را می‌بوسید تا میزان علاقه و تعصبش به این تیم را نشان دهد و این موضوع در روزهای جدایی او بسیار یادآوری شده بود، در روز قرارداد با الریان، لوگوی این باشگاه را هم بوسید. بدون اینکه حتی یک دقیقه برای قطری‌ها به میدان رفته باشد. اقدامی که بوسه بر دلار تعبیر شد و این ذهنیت نزد هوادار تقویت شد که او صداقتی نداشته و برای همین چالش آنفالو کردن شجاع راه افتاده است. واقعیت این است که گذشتن از میلیاردها تومان آن هم در 31 سالگی و وقتی که بازیکن کم کم به سال‌های پایانی فوتبال نزدیک می‌شود، سخت است و شجاع هم صادقانه می‌توانست بگوید که پیشنهاد مالی بهتری دارد و دوست دارد برود اما وقتی صحبت پول بیشتر به میان می‌آید، عشق و تعصب رنگ می‌بازد و حالا با پدیده‌ای روبه‌رو هستیم که می‌گوید دوست دارم ولی خداحافظ!
در این میان این آرزو برای هوادار پیش می‌آید که ای کاش آنها هم پیکه داشتند. شاید بازیکنان بگویند که فوتبال ایران و اسپانیا قابل مقایسه نیست. بله ولی شباهت‌هایی هم هست.
ما رسول پناه داریم، آنها هم جوزپ ماریا بارتومئو. رئیس باشگاه بارسلونا که کاتالان‌ها هیچ دل خوشی از او ندارند و خواهان برکناری او هستند ولی باز هم بازیکنانی مانند پیکه و لنگله و ترشتگین هستند که قرارداد خود را کاهش دهند. بازیکنانی که به باشگاه و اهداف فکر می‌کنند نه مدیر آن و حاشیه‌هایی که به وجود آورده است.