معلم و هنرمندی بزرگ و فرهیخته

حسین بهروزی نیا
آهنگساز، ردیف‌دان و نوازنده بربط
آشنایی من با استاد بهمن علاءالدین به دو اثرماندگار«مال کنون» و «هی جار» برمی‌گردد، دو آلبوم که  معرف نغمه‌های موسیقی ایل بختیاری است و اگر اشتباه نکنم اوایل انقلاب ساخته شد. این دو اثر به آهنگسازی و تنظیم آقای عطا‌ءالله جنگوک و خوانندگی آقای علاءالدین بود و من نیز افتخار همکاری داشته‌ام و علاوه بر ناظر ضبط، نوازندگی دوساز عود و بم تار برعهده من بود. در واقع همکاری و تمرین با این گروه اولین دیدار وآشنایی ما شد. آقای علاءالدین تجربه بسیاری در زمینه موسیقی داشت و با وجود آنکه از شهرستان به تهران می‌آمد و تعداد اندک کارهایی ضبط کرده بود اما بسیار حرفه‌ای عمل می‌کرد و با صدای زیبا و لطیف خود آثار ماندگاری را در تاریخ موسیقی ایران به ثبت رساند. استاد علاءالدین علاوه بر تبحر در زمینه موسیقی، معلم و انسانی بسیار فرهیخته و باشخصیت بود و براین باورم با همین تعداد کار و صدای گرمش توانست در شناساندن موسیقی بختیاری تأثیر بسزایی داشته باشد. در واقع هم در حفظ و نگاهداری الحان موسیقی بختیاری کوشید و هم با تولید آلبوم‌های جاویدان توانست این موسیقی را بدرستی اشاعه بدهد. البته در موفقیت او نباید از نقش هنرمندانی چون عطاءالله جنگوک و همراهی گروه غافل ماند و فراموش کرد. اما بااین حال باید گفت جایگاه چنین بزرگانی در موسیقی ما خالی است و متأسفانه در کشور ما، در بسیاری از مواقع از هنرمندان و افراد شاخص، به زمان خود قدردانی نشده وجای تأسف است که این روند همچنان ادامه دارد، البته شاید در گذر زمان از افرادی قدرشناسی کرده باشند اما کافی نیست چرا که در همین دوره هم افرادی هستند که نیاز به شناسایی و قدردانی دارند و متأسفانه هنگامی که در قید حیات نیستند به تعریف و تمجید از این بزرگان می‌پردازیم و ازجایگاه و آثار او در هنر و موسیقی می‌گوییم و افسوس که بسیار دیر است.