ضرورت فراهم کردن شرایط پذیرش محدودیتهای کرونایی
آرمین امیر
جامعه شناس و استاد دانشگاه
قابلیت مشارکت و همراهی مردم ایران بالاست. گاهی که سیاستمداران از همراهی مردم با تحریمها صحبت میکنند، از بن جان میدانم که همینطور است. سالها در شرایط جنگی با یکدیگر و مسئولان همراهی کردند و در تحریم، در اجرای محدودیتهای کرونایی هم کردهاند و میکنند. فقط هم جنگ و تحریم نیست، خانواده دوستی و خانوادهگرایی هم به نوعی همراهی با شرایط خوب و بد خانواده است، نتایج پیمایشهای ملی نشان میدهد، مهمترین گروه مرجعی که بر نظر مردم در انتخابات تأثیر میگذارد خانواده است. یکی از شاخصهای علوم اجتماعی برای سنجش همراهی با شرایط و تصمیمات جمعی، شاخص جمعگرایی است.
شاخص جمعگرایی/فردگرایی یکی از شاخصهای بررسی رفتار مردم است. طبق پیمایش بینالمللی هافستید، فردگرایی در ایرانیان نمره 41 را آورده که نمرهای زیر متوسط است. فردگرایی در ایران نزدیک به ترکیه و روسیه با نمرههای 37 و 39 است. نمره فردگرایی در چین 20 است. امریکا، استرالیا و آلمان در این شاخص نمرات 91، 90 و 67 گرفتهاند. جمعگرایی/فردگرایی اشاره به این دارد که فرد تا چه حد در تصمیمگیریها و تمایلاتش دیگران را لحاظ میکند یا خودش را در نظر میگیرد. البته این دیگران میتواند از خانواده تا هم میهنان و تمام جهانیان را در بر گیرد. من روسیه و ترکیه را بهعنوان کشورهای منطقه، آلمان را بهعنوان کشور منضبط، استرالیا را بهعنوان کشور موفق در مهار کرونا و امریکا را بهعنوان کشوری ناموفق در کنترل کرونا در اینجا آوردم. بر اساس این داده ها، تقریباً میتوان حدس زد که کنترل و مهار کرونا ارتباطی با میزان فردگرایی جوامع ندارد و مورد استرالیا این را بخوبی نشان میدهد. از طرفی هم میبینیم فردگرایی ایرانیان نزدیک به متوسط است، بنابراین جمعگرایی ما کمی بالاتر از متوسط است. لذا زمینههای جلب مشارکت مردم در پذیرش محدودیتهای کرونایی وجود دارد اما حتی در چین هم که کمترین میزان فردگرایی را دارد این امر بدون قواعد سختگیرانه و همزمان با خدماترسانی به مردم انجام نشده است. لذا مشارکت مردم یک تضمین نیست، مهمتر این است که چقدر زمینههای مشارکت را فراهم کردهایم. مورد استرالیا نشان میدهد دولتها با ارائه برنامهای که برای مردم قابل قبول باشد، حد بالای مشارکت را جلب کنند و سپس کنترلهای سختگیرانه اجرا کنند. این میان یک چیز را فراموش نکنیم، از مردم نباید انتظار افراطی داشت، مردم نمیتوانند جای دولت عمل کنند و در شرایطی که زمینهها آماده نیست مشتاقانه به استقبال کم کردن از فعالیتهای روزمره بروند. آنچه مفید و عملی به نظر میرسد این است که دولتها، با در نظر گرفتن شرایط اقتصادی و اجتماعی، به تصمیمی برسند که پیوست اجتماعی مستدل و مقبولی داشته باشد، سپس این تصمیم را برای مردم توضیح دهند تا مردم منطق آن تصمیم را دریابند و احساس کنند خودشان هم برنده این تصمیم هستند. سپس زمینهها آماده شود و نظارتهای سختگیرانه اجرا شود.
جامعه شناس و استاد دانشگاه
قابلیت مشارکت و همراهی مردم ایران بالاست. گاهی که سیاستمداران از همراهی مردم با تحریمها صحبت میکنند، از بن جان میدانم که همینطور است. سالها در شرایط جنگی با یکدیگر و مسئولان همراهی کردند و در تحریم، در اجرای محدودیتهای کرونایی هم کردهاند و میکنند. فقط هم جنگ و تحریم نیست، خانواده دوستی و خانوادهگرایی هم به نوعی همراهی با شرایط خوب و بد خانواده است، نتایج پیمایشهای ملی نشان میدهد، مهمترین گروه مرجعی که بر نظر مردم در انتخابات تأثیر میگذارد خانواده است. یکی از شاخصهای علوم اجتماعی برای سنجش همراهی با شرایط و تصمیمات جمعی، شاخص جمعگرایی است.
شاخص جمعگرایی/فردگرایی یکی از شاخصهای بررسی رفتار مردم است. طبق پیمایش بینالمللی هافستید، فردگرایی در ایرانیان نمره 41 را آورده که نمرهای زیر متوسط است. فردگرایی در ایران نزدیک به ترکیه و روسیه با نمرههای 37 و 39 است. نمره فردگرایی در چین 20 است. امریکا، استرالیا و آلمان در این شاخص نمرات 91، 90 و 67 گرفتهاند. جمعگرایی/فردگرایی اشاره به این دارد که فرد تا چه حد در تصمیمگیریها و تمایلاتش دیگران را لحاظ میکند یا خودش را در نظر میگیرد. البته این دیگران میتواند از خانواده تا هم میهنان و تمام جهانیان را در بر گیرد. من روسیه و ترکیه را بهعنوان کشورهای منطقه، آلمان را بهعنوان کشور منضبط، استرالیا را بهعنوان کشور موفق در مهار کرونا و امریکا را بهعنوان کشوری ناموفق در کنترل کرونا در اینجا آوردم. بر اساس این داده ها، تقریباً میتوان حدس زد که کنترل و مهار کرونا ارتباطی با میزان فردگرایی جوامع ندارد و مورد استرالیا این را بخوبی نشان میدهد. از طرفی هم میبینیم فردگرایی ایرانیان نزدیک به متوسط است، بنابراین جمعگرایی ما کمی بالاتر از متوسط است. لذا زمینههای جلب مشارکت مردم در پذیرش محدودیتهای کرونایی وجود دارد اما حتی در چین هم که کمترین میزان فردگرایی را دارد این امر بدون قواعد سختگیرانه و همزمان با خدماترسانی به مردم انجام نشده است. لذا مشارکت مردم یک تضمین نیست، مهمتر این است که چقدر زمینههای مشارکت را فراهم کردهایم. مورد استرالیا نشان میدهد دولتها با ارائه برنامهای که برای مردم قابل قبول باشد، حد بالای مشارکت را جلب کنند و سپس کنترلهای سختگیرانه اجرا کنند. این میان یک چیز را فراموش نکنیم، از مردم نباید انتظار افراطی داشت، مردم نمیتوانند جای دولت عمل کنند و در شرایطی که زمینهها آماده نیست مشتاقانه به استقبال کم کردن از فعالیتهای روزمره بروند. آنچه مفید و عملی به نظر میرسد این است که دولتها، با در نظر گرفتن شرایط اقتصادی و اجتماعی، به تصمیمی برسند که پیوست اجتماعی مستدل و مقبولی داشته باشد، سپس این تصمیم را برای مردم توضیح دهند تا مردم منطق آن تصمیم را دریابند و احساس کنند خودشان هم برنده این تصمیم هستند. سپس زمینهها آماده شود و نظارتهای سختگیرانه اجرا شود.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه