فراموشی و دیگر هیچ!

محدثه واعظی‌پور
روزنامه‌نگار
ما مردم فراموشکاری هستیم، نه فقط درباره رویدادهای بزرگ سیاسی، اجتماعی و تاریخی که درباره همه آنچه زندگی جمعی و آینده‌مان را شکل می‌دهد. مردمی احساساتی که معمولاً منطق را در تصمیم گیری‌هایمان دخالت نمی‌دهیم. از آنچه با خود و سرنوشتمان کرده‌ایم درس نمی‌گیریم و بعد از وقایع تلخ و رویدادهایی که ما را به عقب می‌راند، توجیه می‌کنیم و تقصیر را گردن دیگران می‌اندازیم. این سنت ماست، سنت جامعه‌ای که درس نمی‌گیرد و فراموشی پیشه می‌کند تا در خوشی‌های لحظه‌ای غرق شود.
با نزدیک شدن به شب یلدا و آخرین شب از پاییز سالی که همه اش مخاطره و ترس از کرونا بوده، گروهی از مردم بدون اینکه متوجه شرایط باشند برای دورهمی‌های خانوادگی آماده می‌شوند، گویی مراسم زیبای شب چله باستانی، در برابر کرونا ایمنی ایجاد می‌کند. بی‌توجه به اینکه کادر درمان نزدیک به یک سال است در جبهه‌ای می‌جنگد که علاوه بر در خطر بودن جان دیگران، جان خودشان را هم به خطر انداخته اند. ما فراموش کرده‌ایم بسیاری از مردم بر اثر آلوده شدن به ویروس کرونا جان باخته‌اند، فراموش کرده‌ایم جمعیت قابل توجهی شغل شان را از دست داده‌اند و کسب و کارها از رونق افتاده است. از یاد برده‌ایم که از کرونا می‌ترسیدیم و قرار بوده با ماندن در خانه و رعایت پروتکل‌های بهداشتی، زنجیره شیوع بیماری را قطع کنیم.
برای از یاد بردن آنچه کرونا بر سر ما و زندگی فردی و اجتماعی‌مان آورده، خیلی زود است. برای فراموش کردن تعداد پزشکان و پرستاران متخصصی که در این راه جان باختند، برای از یاد بردن هنرمندان و چهره‌های علمی و ادبی که این شب یلدا را در خاک خفته‌اند. پس شما را به خدا، برای جمع شدن دور هم و مبتلا کردن دیگرانی که حفظ جان خود و بقیه برایشان مهم است دنبال بهانه تازه نگردید. جمع‌های خانوادگی که در ماه های اخیر یکی از مهم‌ترین دلایل شیوع ویروس کرونا بوده به همان اندازه خطرناکند که رفت و آمد با وسایل نقلیه عمومی یا بدون ماسک بودن در محیط کار. تعطیلی اداره‌ها و مدارس اگرچه به مذاق بسیاری از کارمندان، معلمان و دانش‌آموزان گرامی خوش آمده اما توجیهی برای برگزاری میهمانی و دورهمی نیست. بهانه هر چه باشد، نباید کادر درمان و دیگران را در خطر افزایش شیوع کرونا قرار داد.
شوخی با کرونا، شبیه دیگر شوخی‌هایی نیست که ما ایرانیان با آینده‌مان می‌کنیم. از جنس دیگر بی‌مبالاتی‌ها و بی‌مسئولیتی‌هایی نیست که محصول خودخواهی و خودمحوری است و در اغلب ما به وضوح دیده می‌شود. این شوخی تلخ، قربانی می‌گیرد. قربانیانی که بعضی از آنها بی‌گناهند و با بی‌احتیاطی دیگران زندگی شان نابود شده است. دورهمی شب یلدای امسال می‌تواند در خلوتی خودخواسته به احترام آنانی بگذرد که داغدار و عزادارند، به احترام پزشکان و پرستارانی که ماه‌های طولانی مبارزه کرده‌اند و بیش از همه ما خسته‌اند. این شب یلدا را می‌توان پای تلویزیون نشست، در پلتفرم‌ها فیلم دید. انبوهی فیلم و سریال وجود دارد که شب یلدای طولانی را قابل تحمل می‌کنند. و تماس‌های تصویری که در پیام رسان‌های مختلف وجود دارد ما را به عزیزانمان وصل می‌کند. شب یلدای امسال را دور از هم اما همراه تکنولوژی بگذرانیم و بیش از خود و خانواده‌مان، به دیگران بیندیشیم. به بحرانی که هر روز عمیق‌تر می‌شود و جز برخورد خردمندانه با آن، راه کنترل ندارد.‌