دولت در مسیر سفرهای استانی

در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد، میدان پاستور تهران میزبان عریضه نویسانی شد که تا پیش از این تنها جلوی کاخ دادگستری و برای نوشتن شکایت و دادخواست‌های مردم جمع می‌شدند اما آن زمان به میدان پاستور هم آمدند تا درخواست‌های بسیار زیاد مردم از رئیس‌جمهوری را هم تایپ شده، تحویل نهاد ریاست جمهوری دهند. در این دوره به دستور احمدی‌نژاد اداره‌ای زیر مجموعه روابط عمومی ریاست جمهوری برای دریافت و دسته‌بندی نامه‌های مردم و بررسی آنها تشکیل شد؛ نامه‌هایی که ریشه آن به سفرهای استانی باز می‌گشت که به‌عنوان یکی از اولویت‌ها و نمادهای اصلی دوران ریاست جمهوری احمدی‌نژاد، شناخته می‌شود. احمدی‌نژاد تنها در یک سال ابتدایی حضورش به‌عنوان رئیس‌جمهوری (تیر 1384 تا پایان خرداد 1385) 15 سفر استانی به‌همراه هیأت دولت به استان‌هایی مانند خراسان جنوبی، ایلام، قم، هرمزگان، بوشهر، لرستان، گلستان، کهگیلویه و بویراحمد، زنجان و سیستان و بلوچستان داشت. او در طول دوران ریاست جمهوری خود بیش از 100 سفر استانی داشت. در جریان دور اول سفرهای استانی احمدی‌نژاد، بیش از 2 میلیون و 200 هزار نامه از سوی مردم به رئیس‌جمهوری داده شد که مهم‌ترین درخواست‌های نویسندگان نامه‌ها، کمک و حمایت مالی و شغلی بوده است.
این سفرها منتقدان بسیاری هم در هر دو جناح سیاسی اصلاح‌طلب و اصولگرا داشت، فعالان سیاسی که این اقدام را «حرکتی پوپولیستی» می‌خواندند و معتقد بودند که با سفر دو سه روزه رئیس‌جمهوری به شهری و وعده اصلاح شرایط بدون بررسی و اقدامات کارشناسی و با کلنگ زنی‌های بی‌شمار، کاری پیش نخواهد رفت. تیر ماه سال 1385 یعنی حدود یک سال بعد از شروع سفرهای استانی، احمد توکلی نماینده اصولگرا و رئیس وقت مرکز پژوهش‌های مجلس درباره معایب سفرهای استانی گفت:«دولت هر ۱۵ روز یک بار خارج از مسائل کلان کشور به امور فردی معطوف و وقت گرانبهای هیأت دولت صرف مسائل جزئی می‌شود. این سفرها بشدت انتظارات را بالا می‌برد و شکاف را بیشتر می‌کند و مردم همواره منتظر می‌مانند.»
اما روزنامه کیهان در گزارشی با حمایت از سفرهای استانی احمدی‌نژاد نوشت: «از همان شروع به کار دولت نهم، سفرهای استانی رئیس‌جمهوری و هیأت دولت نیز آغاز شد و قطعاً ناظران منصف و مردمی که مستقیماً واقعیت‌ها را دیده‌اند، این سفرها را به جهت اثرات خاص آن در حوزه‌های مختلف برای مردم و نظام، از ابتکارات و شاه بیت نوآوری‌های این دولت می‌دانند. اما هنوز تعداد این سفرها به اندازه انگشتان یک دست هم نرسیده بود که برخی‌ها زبان به تخریب سفرهای استانی دولت گشودند... مخالفین در رسانه‌های خود سفرهای دولت را سفرهایی پرهزینه و صرفاً تبلیغاتی عنوان کردند و تصور می‌کردند که روند ادامه این سفرها متوقف شود. زمان زیادی نگذشت که پوچی این ادعا به اثبات رسید...»وعده‌های اجرایی نشده هیأت دولت و رئیس‌جمهوری در سفرهای استانی تا جایی بالاگرفت که در نهایت سازمان بازرسی کل کشور در سال 1389 به موضوع ورود کرد و رئیس این سازمان از تهیه گزارشی در این باره خبر داد. مصطفی پورمحمدی رئیس سازمان بازرسی کل کشور، اردیبهشت 1389در نشست خبری درباره این سفرها گفت:«سفرهای استانی دولت در حال تعقیب است تا گزارش کاملی از این سفرها تهیه شود. مصوبات سفر تعهدات بیشتر و خارج از توان دولت است که در اندازه توان مالی و محدوده زمانی تعیین شده نیست و اغلب این مصوبات روی زمین می‌ماند و با تأخیر پروژه‌ها مواجه می‌شود. با بررسی دریکی از وزارتخانه‌ها و با توجه به بودجه واگذارشده برای تحقق مصوبات سفر، می‌بینیم در این وزارتخانه نیاز به 31 سال زمان است.» او همچنین از مردم خواست:«چون انجام برخی مصوبات سفر در مدت زمان‌های تعیین شده مقدور نیست؛ مردم باید مطالبات اجتماعی خود را از دولت کاهش دهند در غیر این صورت مشکل در مدت زمان اجرای آنها پیش می‌آید.»
عباس عبدی تحلیلگر سیاسی هم در نقد سفرهای استانی سال‌های ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد گفته است:«سفرهای استانی بعد از رسیدن به قدرت باید معطوف به حل مشکلات مردم باشد اما واقعیت این است که سفرهای استانی نمی‌تواند مشکلات مردم را حل کند چرا که اگر این ‌طور بود باید بهترین دوره این مملکت دوره احمدی‌نژاد می‌بود. شما چطور می‌خواهید کار کنید؟! شما بیست دقیقه، یک ساعت، اصلاً بگویید ۲ روز به یک منطقه سفر کنید، چطور در این مدت می‌خواهید به مشکلات آن منطقه پی‌ ببرید؟»