نسخه Pdf
ایران عصر
در باره فیلم «تی‌تی» آیدا پناهنده
دستانی که نور را لمس می‌کنند آتش را در می‌نوردند و ...
شهرزاد شاه‌کرمی
منتقد سینما
شخصیت تی‌تی (الناز شاکردوست) را با دستانش می‌شناسیم، دستانی که حالا می‌توان گفت از مؤلفه‌های تکرارشونده سینمای آیدا پناهنده است. می‌توان به یاد آورد نمای «کلوزشات» دستان مادر و دختر فیلم اسرافیل را. دستان تی‌تی اما نور را لمس می‌کند، دستانی که هیچ کاغذی را دور نمی‌ریزد، کودکانه نقاشی می‌کشد، خانه می‌سازد و سیاوش‌وار آتش را درمی‌نوردد. گره کاغذ‌های گم‌شده ابراهیم هم (پارسا پیروزفر) به دستان تی‌تی باز خواهد شد. گره‌افکنی ساده جست‌وجو پیرامون یادداشت‌های مهم ابراهیم، آرام‌آرام در رخدادهای مهم‌تر داستان فیلم حل می‌شود، به گونه‌ای که به نظر می‌رسد گره اولیه در برابر حوادث بعدی فیلم و آنچه بر سر تی‌تی و ابراهیم می‌آید ناچیز است. به‌این‌ترتیب تی‌تی هم مانند فیلم پیشین کارگردانش (اسرافیل) از الگوی مدرن در فیلمنامه‌نویسی بهره برده است. پناهنده به همراه ارسلان امیری (همکار فیلمنامه‌نویس) توانسته‌اند فیلمنامه‌ای جزئی‌نگرانه با شخصیت‌‌هایی پیچیده خلق کنند که به بهترین نحو پرداخت شده‌اند و هر یک جهان نشانه‌شناسانه خود را در دل فیلم می‌یابند. تی‌تی با آب و آتش هم‌آغوش است و این عناصر دوگانه، نشان بیرونی دوگانگی این شخصیت زن است، زنی که مادر بودن را از برای دیگران تجربه می‌کند و می‌تواند بی‌تمنا ببخشد و بی‌نیاز عشق بورزد.
بازی الناز شاکردوست در نقش پیچیده و ظریف تی‌تی نشان از بلوغ او در بازیگری و توانمندی پناهنده در هدایت بازیگر برای نزدیکی به جهان شخصیت و درک اوست؛ درک زنی که در دل شب دل به دریا می‌زند تا برای سلامتی بیماری دعا کند و همواره تماشاگر را در این حس تناقض نگاه دارد که تی‌تی از سر بی‌حواسی تا به این اندازه بخشنده است یا از سر بی‌نیازی؟ نقش تی‌تی بر لبه باریکی از مرز غلتیدن در یک شخصیت اغراق شده قرار دارد. غلتیدن در ورطه اغراق می‌تواند براحتی ظرایف شخصیت‌پردازی این نقش را از میان ببرد و او را بدل به زنی عامی و شیرین عقل سازد، اما هوشمندی فیلمنامه‌نویسان در پرداخت شخصیت و بازی بازیگر توانسته اجرای صحیحی را از نقش به نمایش بگذارد، به‌گونه‌ای که تا پایان فیلم و حتی پس از آن، نیز شخصیت تی‌تی در ذهن تماشاگر شخصیتی دوگانه و متناقض باقی می‌ماند.
فیلمبرداری فرشاد محمدی در تی‌تی از دیگر نقاط قوت فیلم است. فصل حضور تی‌تی در دریا به لحاظ نورپردازی و حرکت دوربین در تعقیب بازیگر توانسته حس توأمان دلهره و خیال‌انگیزی این فصل را حفظ کند و به نمایش بگذارد. بی‌گمان تی‌تی یکی از بهترین آثار جشنواره سی و نهم فیلم فجر است،فیلمی که منتهای احساسات پیچیده زنانه را بی‌ادعا به تصویر می‌کشد و سیمایی واقع‌گرایانه از ضعف و قدرت زنانه را بر پرده سینما می‌نشاند.
منتقد سینما
شخصیت تی‌تی (الناز شاکردوست) را با دستانش می‌شناسیم، دستانی که حالا می‌توان گفت از مؤلفه‌های تکرارشونده سینمای آیدا پناهنده است. می‌توان به یاد آورد نمای «کلوزشات» دستان مادر و دختر فیلم اسرافیل را. دستان تی‌تی اما نور را لمس می‌کند، دستانی که هیچ کاغذی را دور نمی‌ریزد، کودکانه نقاشی می‌کشد، خانه می‌سازد و سیاوش‌وار آتش را درمی‌نوردد. گره کاغذ‌های گم‌شده ابراهیم هم (پارسا پیروزفر) به دستان تی‌تی باز خواهد شد. گره‌افکنی ساده جست‌وجو پیرامون یادداشت‌های مهم ابراهیم، آرام‌آرام در رخدادهای مهم‌تر داستان فیلم حل می‌شود، به گونه‌ای که به نظر می‌رسد گره اولیه در برابر حوادث بعدی فیلم و آنچه بر سر تی‌تی و ابراهیم می‌آید ناچیز است. به‌این‌ترتیب تی‌تی هم مانند فیلم پیشین کارگردانش (اسرافیل) از الگوی مدرن در فیلمنامه‌نویسی بهره برده است. پناهنده به همراه ارسلان امیری (همکار فیلمنامه‌نویس) توانسته‌اند فیلمنامه‌ای جزئی‌نگرانه با شخصیت‌‌هایی پیچیده خلق کنند که به بهترین نحو پرداخت شده‌اند و هر یک جهان نشانه‌شناسانه خود را در دل فیلم می‌یابند. تی‌تی با آب و آتش هم‌آغوش است و این عناصر دوگانه، نشان بیرونی دوگانگی این شخصیت زن است، زنی که مادر بودن را از برای دیگران تجربه می‌کند و می‌تواند بی‌تمنا ببخشد و بی‌نیاز عشق بورزد.
بازی الناز شاکردوست در نقش پیچیده و ظریف تی‌تی نشان از بلوغ او در بازیگری و توانمندی پناهنده در هدایت بازیگر برای نزدیکی به جهان شخصیت و درک اوست؛ درک زنی که در دل شب دل به دریا می‌زند تا برای سلامتی بیماری دعا کند و همواره تماشاگر را در این حس تناقض نگاه دارد که تی‌تی از سر بی‌حواسی تا به این اندازه بخشنده است یا از سر بی‌نیازی؟ نقش تی‌تی بر لبه باریکی از مرز غلتیدن در یک شخصیت اغراق شده قرار دارد. غلتیدن در ورطه اغراق می‌تواند براحتی ظرایف شخصیت‌پردازی این نقش را از میان ببرد و او را بدل به زنی عامی و شیرین عقل سازد، اما هوشمندی فیلمنامه‌نویسان در پرداخت شخصیت و بازی بازیگر توانسته اجرای صحیحی را از نقش به نمایش بگذارد، به‌گونه‌ای که تا پایان فیلم و حتی پس از آن، نیز شخصیت تی‌تی در ذهن تماشاگر شخصیتی دوگانه و متناقض باقی می‌ماند.
فیلمبرداری فرشاد محمدی در تی‌تی از دیگر نقاط قوت فیلم است. فصل حضور تی‌تی در دریا به لحاظ نورپردازی و حرکت دوربین در تعقیب بازیگر توانسته حس توأمان دلهره و خیال‌انگیزی این فصل را حفظ کند و به نمایش بگذارد. بی‌گمان تی‌تی یکی از بهترین آثار جشنواره سی و نهم فیلم فجر است،فیلمی که منتهای احساسات پیچیده زنانه را بی‌ادعا به تصویر می‌کشد و سیمایی واقع‌گرایانه از ضعف و قدرت زنانه را بر پرده سینما می‌نشاند.
آدرس مطلب
http://old.irannewspaper.ir/newspaper/page/7563/12/569135/0
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه
ویژه نامه ها
.jpg)
