اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

علاقه ترامپ به گزینه نظامی علیه «مادورو»

سپس صبح همان روز با ترامپ صحبت کردم. او اکنون درباره دستیابی به‌منابع نفتی ونزوئلا در دوران پس‌از سرنگونی حکومت مادورو تضمین می‌خواست و تلاش می‌کرد اطمینان یابد پس از سرنگونی مادورو، چین و روسیه از توافق‌های قبلی خود با حکومت‌های غیرقانونی چاوز و مادورو دیگر منفعتی کسب نخواهند کرد. طبق معمول، ترامپ در تفکیک قائل شدن میان اقدامات مسئولانه برای حفاظت از منافع مشروع امریکا با دست درازی‌هایی که دولت‌های دیگر بویژه دولت‌های دموکراتیک هرگز به آنها توجهی ندارند، مشکل داشت. پیشنهاد کردم پنس این موضوع را در تماس تلفنی که قرار بود همان روز با گوایدو برقرار شود، با او در میان بگذارد و ترامپ موافقت کرد. همچنین با تعدادی از اعضای کنگره از ایالت فلوریدا تلفنی تماس گرفتم. آنها قصد داشتند بعد‌از ظهر همان روز درباره مسائل ونزوئلا با ترامپ صحبت کنند. هدف این بود که اگر در این جلسه مسأله چاه‌های نفت مطرح شد آنها آمادگی لازم را برای پرداختن به آن داشته باشند. «مارکو ربیو»، «ریک اسکات» سناتورهای امریکایی و «لینکلن دیاز-بالارت» و «ران دِسنتیس» اعضای مجلس نمایندگان امریکا قویاً از سرنگونی مادورو حمایت کردند. روبیو در دیدار با ترامپ گفت: «این می‌تواند آخرین فرصت باشد» و موفقیت در این زمینه «یک پیروزی بزرگ برای سیاست خارجی» ما خواهد بود. آنها در طول این جلسه، توضیح دادند که مجلس ملی ونزوئلا بر این باور است که بسیاری از توافق‌های تجاری روسیه و چین از طریق پرداخت رشوه و فساد به‌دست آمده و وقتی دولت جدید مستقر شود براحتی می‌توان آنها را ملغی کرد. بحث‌های این جلسه بسیار مفید بودند و ترامپ علناً با به‌رسمیت شناختن گوایدو موافقت کرد و پنس هم که در این جلسه حضور داشت، کاملاً آماده بود تا آن را عملی کند. ترامپ سپس در جمله‌ای که چندان کمکی نمی‌کرد، گفت: «از او (گوایدو) می‌خواهم بیان کند که بشدت به ایالات متحده- و نه کشور دیگری وفادار- خواهد ماند.»
با وجود این ترامپ هنوز به‌دنبال یک گزینه نظامی علیه ونزوئلا بود و این مسأله را با جمهوریخواهان ایالت فلوریدا در میان گذاشت که کاملاً آنها را شوکه کرد، به جز روبیو، که قبلاً هم این خواسته ترامپ را شنیده بود و می‌دانست چگونه مودبانه از اظهار نظر درباره آن خودداری کند. من بعداً با شاناهان سرپرست وزارت دفاع و دانفورد رئیس ستاد مشترک ارتش امریکا تماس گرفتم تا نظر آنها را درباره این تحولات بپرسم. هیچ یک از ما فکر نمی‌کردیم که در این مقطع، استفاده از گزینه نظامی توصیه مناسبی باشد. از نظر من، صحبت از گزینه نظامی فقط برای حفظ علاقه‌مندی ترامپ به هدف اصلی ما یعنی سرنگونی مادورو بود، بی‌آنکه وقت خود را صرف چنین طرح‌های ناشدنی و غیر عملی بکنیم. پنتاگون باید به خانه اول باز می‌گشت و کار را کلید می‌زد زیرا در دولت اوباما، جان کری وزیر خارجه پایان دکترین مونرو را اعلام کرده بود؛ اشتباهی که در همه سازمان‌ها و ادارات امنیت ملی طنین‌انداز شد و تأثیراتی قابل پیش‌بینی بر جای گذاشت. وقتی که ترامپ بعدها گفت که من جلوی تندروی‌های او (جان بولتون) را در مورد ونزوئلا گرفتم، چیزی را که مردم فکر می‌کردند فقط یک شوخی است، ثابت کرد. درباره موضوع ونزوئلا، او درست می‌گفت. دانفورد در پایان این تماس تلفنی با لحنی مؤدبانه گفت از تلاش‌های من برای کمک به او برای درک این که دخالت نظامی در ونزوئلا چگونه ممکن است، یکباره اتفاق بیفتد، قدردانی می‌کند. البته من کار سختی انجام نداده بودم، حرفم را با بیان این جمله پایان دادم که «تنها کاری که باید انجام می‌دادم این بود که تماس بگیریم.» اکنون این دانفورد بود که مشکل داشت. او خندید و به یاد بازی‌های دوران کودکی گفت: «باشه، تو منو زدی و حالا من گرگم!» دست‌کم او هنوز شوخ طبعی خود را داشت.
پنس از من خواست حدود ساعت شش و 15 دقیقه در زمان تماس تلفنی‌اش با گوایدو، در دفتر او حضور داشته باشم. گوایدو بسیار از کلیپی که پنس قبلاً در حمایت از او در اینترنت منتشر کرده بود، قدردانی کرد و دو طرف گفت‌و‌گوهای بسیار خوبی داشتند. پنس بار دیگر بر حمایت ما از مخالفان دولت تأکید کرد و گوایدو با لحنی مثبت، هر چند کلی، توضیح داد که مخالفان در صورت در دست گرفتن کنترل کشور چه اقداماتی انجام خواهند داد.