اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی
غیبت مادورو از انظار عمومی

مخالفان بازی ای را شروع کرده بودند، بدون اینکه کوچکترین پیشرفتی حاصل کنند و این در یک حکومت دیکتاتوری، هرگز نمی‌توانست خبر خوبی باشد. اما این واقعیت که در یک دست از بازی موفقیتی حاصل نشده بود، با وجود ناامیدی ما، به این معنی نبود که ما کل بازی را باخته‌ایم. اکنون وظیفه مخالفان بود که بعد از زمین خوردن برخیزند، گرد و خاک از تن بزدایند و دوباره حرکت خود را از سر بگیرند. یکی از تأثیرات فوری این شکست این بود که تظاهرات بزرگی که گوایدو از قبل برای برگزاری آن در روز اول ماه مه برنامه‌ریزی کرده بود، آن قدر که انتظار می‌رفت گسترده نبود؛ هر چند که باز هم بسیار بزرگتر از راهپیمایی حامیان دولت بود. بسیاری از شهروندان که آشکارا درباره نحوه واکنش حکومت به حوادث روز قبل نامطمئن بودند از این که در خیابان‌ها حاضر شوند بیمناک و نگران بودند هر چند که تصویر مخابره شده از کاراکاس نشان می‌داد مردان و زنان جوان وابسته به گروه‌های مخالف رژیم، هنوز آماده جنگیدن هستند. آنها به خودروهای زرهی پلیس که تلاش می‌کردند مانع از حرکت معترضان شوند، حمله ور می‌شدند. گوایدو نیز در بین جمعیت بود و در تمام طول روز یا سخنرانی می‌کرد یا در حال صحبت با اقشار مختلف مردم بود. او چندین بار خواستار ادامه اعتراضات مردمی و تداوم اعتصاب اعضای اتحادیه‌های صنفی بخش‌های عمومی و دولتی شد. او موفق شده بود در برخی بخش‌ها حمایت دیرینه اتحادیه‌های صنفی و کارگری از جنبش چاویستا را بشکند، جنبشی که یکی از حامیان اصلی مادورو به حساب می‌آمد. وضعیت نابسامان اقتصاد ونزوئلا این پیام را حتی برای کارکنان بخش‌های دولتی داشت که تا تغییر مهمی رخ ندهد، اوضاع بهتر نخواهد شد. برخلاف گوایدو، مادورو همچنان از انظار عمومی غایب بود. او احتمالاً در همان پایگاه فورته تیونا تحت محافظت و مراقبت قرار داشت و حتی گفته می‌شد مشغول مقدمه چینی برای بازداشت‌های گسترده‌ای بود که گروه‌های مخالف دولت و مردم عادی نگران آن بودند اما خوشبختانه هرگز اتفاق نیفتاد.