ما برای آینده می‌جنگیم

محسن   بوالحسنی
خبرنگار
‌این‌روزها سالن‌های تئاتر در سراسر ایران به‌دلیل وضعیت نامناسب و خطرناک شیوع ویروس کرونا دوباره تعطیل شده‌اند و همه هنرمندان این حوزه چشم‌ به روزهای بهتری دارند و آینده‌ای که به آن دل خوش کرده‌اند.
در این بین هنرمندان شهرستانی معقتدند نسبت به آن توجه کمتری صورت می‌گیرد و کمتر دیده می‌شوند که این روزها را با چه مشکلات و مشقت‌هایی سپری می‌کنند.
یکی از این استان‌ها که همیشه در تئاتر هنرمندانش خوش درخشیده‌اند استان ایلام است و پدرام رسولی‌خواه یکی از کارگردان‌های تئاتر در این استان. رسولی‌خواه که در طول چندین سال فعالیت کارهای بسیاری روی صحنه برده و جوایزی را هم کسب کرده در گفت‌وگو با «ایران» درباره شرایط این روزهای تئاتر در این استان می‌گوید: «بیش از یکسال است که من و بسیاری از همکارانم تقریباً هیچ کاری از پیش نبرده‌ایم و راستش هر وقت هم خواستیم دور هم جمع شویم و متنی پیش روی‌مان بگذاریم و به قول معروف استارت بزنیم مشکلی پیش آمد.» او درباره تعطیلی‌ها و تأثیرش بر روند فعالیت‌های گروه «خرداد» که او سرپرست آن است هم می‌گوید: «در این یکسال اخیر همه اعضای گروه من خانه‌نشین بودند و ارتباط‌مان بیشتر در قالب تلفن بود و رد و بدل کردن آرزوهایمان برای بعد از کرونا و اینکه چطور کار کنیم و روی چه متن‌هایی. استان ما، استان ثروت‌مندی نیست و برای امرار معاش نمی‌شود به تئاتر دل خوش کرد اگرچه ما تمام هم و غم‌مان تئاتر است و وقتی کار دیگری هم انجام می‌دهیم تمام حواسمان با تئاتر است. قبلاً این دلخوشی وجود داشت که کار وسیله‌ای بود برای آنکه بتوانیم تئاتر را در دل و روی صحنه این شهر سرپا نگه داریم اما حالا به نظر می‌رسد همان دلخوشی کوچک هم از بین رفته است. متأسفانه آن‌قدری که به تهران بها داده می‌شود و اخبارش منعکس می‌شود هیچ خبر و نشانی تقریباً از شهرهای کوچک و آنچه بر سرشان در مدت این یکسال آمده وجود ندارد یا اگر نخواهیم بدبینانه نگاه کنیم، کمتر خبری می‌خوانیم. گروه من یک گروه هشت نفری حرفه‌ای هستند که هر کدام از بازیگرانم جوایز متعددی در تئاتر دریافت کرده‌اند و بسیاربسیار بازیگران خوبی هستند و من به‌عنوان کارگردان وقتی می‌بینم در چه شرایطی به سر می‌برم واقعاً نمی‌توانم از آنها بخواهم که کار تئاتر انجام بدهند.» این کارگردان ایلامی درباره استفاده از فضاهای مجازی و پلتفرم‌های اینترنتی هم می‌گوید: «ما در جشنواره‌هایی که بود شرکت کردیم. البته یک بار هم اجرای اینترنتی را تست کردیم و با هم در اینستاگرام یک نمایشنامه‌خوانی کار کردیم اما خب ما که سلبریتی نیستیم تا فالوئرهای زیادی داشته باشیم و نفرات زیادی کارمان را ببینند. بالاخره یک طرف داستان مخاطب است و یک هنرمند از مخاطبش نیرو و انرژی می‌گیرد؛ حالا چه در صحنه و چه در هر فضای دیگری.»
رسولی‌خواه که تئاتر را در ژانر طنز و بیشتر به شکلی بومی ارائه می‌دهد درباره دورنمای فعالیت گروه خرداد می‌گوید: «حوزه‌ای که من کار می‌کنم بیشتر بر پایه طنز تعریف می‌شود و مخاطبی عام دارد و این روزها هم مدام به متنی فکر می‌کنم که قرار است اولین متن اجرایی توسط ما روی صحنه باشد. به این فکر می‌کنم برای مردمی که بیش از یکسال است که با مصیبت و سختی کرونا زندگی کرده‌اند و ترس و این سختی‌ها را در فکر و ذکرشان داشته‌اند چه متنی را باید اجرا کرد که کمی تسلی بخش باشد و دقایقی آنها را بخنداند. به‌عقیده من بعد از این مرحله سخت، وقت اجرای تئاترهای فلسفی و به قول معروف روشنفکری و ابزورد نیست. باید به این نکته توجه کرد که مردم یک کشور از یک جنگ تمام عیار بیرون آمده‌اند و به کمی خنده و تغییر روحیه نیاز دارند. این مسأله‌ای‌ست که ذهن من را درگیر خود کرده و از آن با دوستانم حرف می‌زنم و نقطه نظر آنها را می‌پرسم. ما برای آینده می‌جنگیم و جز امیدواری کاری از دست‌مان برنمی‌آید.»