غزل‌هایی برای خلوت گزینی با خدا

 «نیایش نوعی غزل است به زبان دین؛ چنانکه غزل نوعی نیایش است به زبان ادب.» این اولین جمله ازپیشگفتار کمال‌الدین غراب بر ترجمه فارسی کتاب «گزیده‌ای از نیایش‌های علی(ع)» است؛ کتابی که به گزینش و ویرایش استاد محمود مهدوی دامغانی فراهم آمده و انتشارات علمی و فرهنگی آن را روانه بازار نشر کرده است. امام علی بن ابی طالب(ع) روحی پهناور در تاریخ الهیات است، پیشوایی که گفتارش لبالب از حکمت و رفتارش آکنده از شفقت در قبال خلق و خشیت در پیشگاه خالق بود. از این چهره تابناک دینی، مواعظ و حِکم و ادعیه و کلمات قصار و نامه‌ها و فرامین فراوانی به جای مانده است که هرکدام از جهات گوناگونی قابل اعتنا و استفاده‌اند. دعاهای مأثور از امام علی افزون بر اینکه اوج خاکساری و افتقار یک عبد صالح و صادق را به نمایش می‌گذارد لفظ و لحنی به غایت فخیم و شاعرانه نیز دارد. به اعتبار همین خاصیت‌ها است که نیایش‌های امیرمؤمنان را می‌توان غزلواره‌هایی دانست که با خشت‌هایی از آموزه‌های دین قالب گرفته شده‌اند. در این غزلواره‌های علوی، عرض نیاز و ابراز نقص و فقر پیوند یافته است به وصف معشوق محتشم و در ذیل آن شکایت از فراق و فاصله و بالاخره طلب وصل و ختم هجران. این مضامین در هیچ غزلی نیست که نیست. به این اعتبار حق با استاد کمال‌الدین غراب است که نیایش را غزلی به زبان دین و غزل را نیایشی به زبان ادب می‌داند. در نیایش‌های امام علی، خصوصاً وقتی به شایستگی جامه پارسی به تن کرده باشد می‌توان شهد غزل‌های ناب شاعرانه را جُست. «گزیده‌ای از نیایش‌های حضرت علی» فارسی شدۀ 72 فراز نیایشی از کلمات و جملات پیشوای پارسایان است که محمود مهدوی دامغانی، مترجم نامدار میراث تاریخی و عرفانی اسلام، از میان منابع مسلّماً تاریخی و مجامع معتبر روایی انتخاب و طبقه‌بندی کرده و کمال‌الدین غراب، نویسنده و مترجم خوش قریحه آنها را در براده‌های لفظ شیرین پارسی غلتانده و شکراندود کرده است. هم گزینش دعاها و هم برگردان آنها به زبان فارسی در منتهای سلیقه‌مندی بوده و مخاطب را با منظومه‌ای معنوی و خوشخوان مواجه می‌کند. نیایش‌ها از عبارت های یک سطری تا فرازهای چند صفحه‌ای را شامل می‌شوند.
گزیده‌ای از نیایش‌های حضرت علی(ع)
گزینش و ویرایش: محمود مهدوی دامغانی
ترجمه: کمال‌الدین غراب