تجربه هایی ناب در محضر آموزگاری عاشق
مریم حسینی
نویسنده، مترجم، پژوهشگرادبیات کلاسیک و استاد دانشگاه الزهرا
سالها پیش، شاید نزدیک به سه دهه قبل وقتی دانشجوی دوره کارشناسی ارشد بودم افتخار شاگردی دکتر علی شیخ الاسلامی در دانشگاه تهران نصیبم شد. هنوز آن دو واحدی که با استاد گذراندم به یادم مانده، کلاسی بسیار پرشور و متفاوت برای من و دیگر دانشجویان بود. استاد شرح فصوص ابن عربی، نوشته جامی را در آن کلاس به ما تدریس میکرد، تسلط فوقالعادهای به زبان عربی داشتند، البته علاقه بسیار و مطالعه ایشان درزمینه عرفان هم سبب بهرهمندی هرچه بیشتر ما از این کلاس دو واحدی شده بود. اما نکتهای که هنوز هم بعد از گذشت سالها از آن روزها به خاطرم مانده، حتی فراتر از فرصت بهرهمندیمان از فضائل علمی زندهیاد شیخالاسلامی است. هنگام تدریس و بویژه وقتی بحث مسائل عرفانی میشد گویی که خود او در حال تجربه مکاشفهای عرفانی است و از همین رو همکلاس برخوردار از معنویت خاصی بود. به اتکای این عشق و دانش بسیار، اغراق نیست اگر وی را از استادان درجهیک دانشگاهی بدانم. علاقه زندهیاد شیخالاسلامی به ادبیات و عرفان و از سویی ابن عربی بهاندازهای بود که رساله دکترای ایشان در دهه چهل هم به همین موضوع اختصاص پیداکرده بود، آنقدر کلاسهای او متفاوت بود که آن زمان بهدنبال مطالعه آن پایاننامه هم رفتم، درباره عرفان ابن عربی و با تأکید بر تأثیر آرای ابن عربی بر متون ادبی فارسی بود. اتفاقاً جالب است که بهتازگی کتاب دیگری در این زمینه منتشرشده است. این نشان میدهد او شصت سال قبل بهدنبال موضوعی رفته که هنوز هم تازگی دارد. نظام دانشگاهی ما به وجود استادانی همچون او که عاشقانه خواندند و تدریس کردند نیاز دارد. یادش گرامی.
نویسنده، مترجم، پژوهشگرادبیات کلاسیک و استاد دانشگاه الزهرا
سالها پیش، شاید نزدیک به سه دهه قبل وقتی دانشجوی دوره کارشناسی ارشد بودم افتخار شاگردی دکتر علی شیخ الاسلامی در دانشگاه تهران نصیبم شد. هنوز آن دو واحدی که با استاد گذراندم به یادم مانده، کلاسی بسیار پرشور و متفاوت برای من و دیگر دانشجویان بود. استاد شرح فصوص ابن عربی، نوشته جامی را در آن کلاس به ما تدریس میکرد، تسلط فوقالعادهای به زبان عربی داشتند، البته علاقه بسیار و مطالعه ایشان درزمینه عرفان هم سبب بهرهمندی هرچه بیشتر ما از این کلاس دو واحدی شده بود. اما نکتهای که هنوز هم بعد از گذشت سالها از آن روزها به خاطرم مانده، حتی فراتر از فرصت بهرهمندیمان از فضائل علمی زندهیاد شیخالاسلامی است. هنگام تدریس و بویژه وقتی بحث مسائل عرفانی میشد گویی که خود او در حال تجربه مکاشفهای عرفانی است و از همین رو همکلاس برخوردار از معنویت خاصی بود. به اتکای این عشق و دانش بسیار، اغراق نیست اگر وی را از استادان درجهیک دانشگاهی بدانم. علاقه زندهیاد شیخالاسلامی به ادبیات و عرفان و از سویی ابن عربی بهاندازهای بود که رساله دکترای ایشان در دهه چهل هم به همین موضوع اختصاص پیداکرده بود، آنقدر کلاسهای او متفاوت بود که آن زمان بهدنبال مطالعه آن پایاننامه هم رفتم، درباره عرفان ابن عربی و با تأکید بر تأثیر آرای ابن عربی بر متون ادبی فارسی بود. اتفاقاً جالب است که بهتازگی کتاب دیگری در این زمینه منتشرشده است. این نشان میدهد او شصت سال قبل بهدنبال موضوعی رفته که هنوز هم تازگی دارد. نظام دانشگاهی ما به وجود استادانی همچون او که عاشقانه خواندند و تدریس کردند نیاز دارد. یادش گرامی.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه