صندلی داغ

محدثه واعظی‌پور
روزنامه‌نگار
داستان جشنواره‌ها در ایران با اغلب نقاط جهان تفاوت دارد. بسیاری از جشنواره‌های بزرگ دنیا با نام دبیرانشان شناخته می‌شوند، دبیرها می‌توانند اعتبار یک جشنواره باشند و براساس روابط شان شخصیت‌ها و ستاره‌ها را به جشنواره‌شان آورده و ارزش افزوده‌ای به وجود بیاورند. در جشنواره فیلم فجر که مهم‌ترین رویداد سینمایی ایران است و ثبات دبیر می‌توانست به یکدستی و انسجام سیاست‌ها و استراتژی‌اش کمک کند، کمتر شاهد ثبات بوده‌ایم. دولت‌ها عوض می‌شوند و تغییر دولت‌ها، گاهی گزینه‌های عجیب و غریبی را روی صندلی این جشنواره می‌نشاند که نه کارنامه حرفه‌ای و نه جایگاهی برای این سمت دارند، اما پذیرفته‌ایم که در ایران همه چیز امکان‌پذیر و ممکن است یک تهیه‌کننده درجه سه یا مدیری از دور خارج شده، سکان مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور را به دست بگیرد و چندین گزینه شایسته و بهتر، که تجربه و هوشمندی برگزاری حرفه‌ای و آبرومند این رویداد را دارند کنار گذاشته شوند؛ البته در بخش خصوصی نمونه‌های نادری مثل سیف‌الله صمدیان و جشن تصویر سال را داریم که به معنای واقعی نشان می‌دهد دبیر چگونه می‌تواند به یک رویداد اعتبار و آبرو بدهد. جشنواره جهانی فیلم فجر کمتر از بخش ملی، تغییر مدیران را به خود دیده و انتخاب رضا میرکریمی یک گام مثبت و رو به جلو بود. حضور یک سینماگر شناخته شده که بخشی از علایق سینمایی‌اش سفر به جشنواره‌ها و دیدن فیلم در آنهاست، انتخاب درستی بود. میرکریمی تلاش کرد سلیقه و نگاهش به سینما را با همراهی تیمی از سینماگران و مدیران نشان بدهد و می‌شود گفت حال و هوا و فضای جشنواره در دوران دبیری او، مختص خودش بود؛ می‌شود به نتیجه داوری‌ها یا شیوه برگزاری جشنواره در دوران او انتقاد داشت و درباره جزئیاتی بحث کرد که موضوع این یادداشت نیست، اما در مجموع می‌توان گفت میرکریمی امضای خودش را به جشنواره جهانی آورد و استمرار حضورش به نفع جشنواره بود، او فرصت این را یافت تا بخشی از ایده‌هایش درباره برگزاری یک جشنواره مطابق استانداردهای جهانی را اجرا کند و نشان بدهد می‌توان به جشنواره‌های سینمایی شکلی حرفه‌ای و جذاب داد. انتخاب محمدمهدی عسگرپور، اگرچه روندی که با میرکریمی شروع شده بود ناتمام باقی گذاشت، اما عسگرپور نزدیکترین گزینه به میرکریمی بود. عسگرپور بیش از میرکریمی سابقه کار اجرایی دارد، حضورش در جشنواره ملی فیلم فجر به‌عنوان دبیر موفقیت‌آمیز بوده و مدیریت، اظهارنظرها و موضع گیری‌هایش زمانی که مدیرعامل خانه سینما بود، توأم با صراحت و جسارت بود. شیوع ویروس کرونا در سال گذشته، جشنواره جهانی فیلم فجر را  تعطیل کرد و عسگرپور نتوانست ایده‌هایش برای برگزاری این جشنواره را  اجرایی کند، امسال هم جشنواره جهانی با محدودیت و باید و نبایدهایی برگزار خواهد شد، اما این اولین مواجهه سینمادوستان و سینماگران با جشنواره‌ای است که دیگر باید با نام عسگرپور آن را شناخت. باید دید سینماگری که هرگاه روی صندلی مدیریت نشسته، پیشرو و کارآمد بوده، این بار موفق به حل مشکلات جشنواره جهانی و حاشیه‌هایش می‌شود یا او هم در باتلاقی که معمولاً همه دبیرهای جشنواره‌ها در ایران در آن غرق می‌شوند، گرفتار می‌شود.