به اصفهان رو

گروه فرهنگی/ آن دسته از اهالی ادبیات که در شهرهایی غیر از مرکز بالیده‌اند، خوب می‌دانند که حتی در شهرهای بزرگ سرزمین ما، حضور کسانی که با همه داروندارشان پای ادبیات می‌ایستند، تا چه حد در قوام‌گرفتن و ادامه‌یافتن داشته‌های ادبی هر اقلیم، مؤثر است و وقتی می‌گوییم داروندار، منظورمان هر چیزی ا‌ست که بشود از آن مایه گذاشت تا چرخ ادبیات، روان‌تر بچرخد. در شمار این افراد مؤثر، کسانی که مرعوب رخدادها و حساب‌وکتاب‌های مرکز نباشند، چندان زیاد نیست؛ زیرا تنها کسانی می‌توانند مستقل باشند و عمیق پیش بروند که بهره‌هایشان از آگاهی، به جایگاه‌شان، تشخص و تمایز ببخشد. این اعتماد‌به‌نفس دلخواه، وقتی بر سنت‌های ادبی هر اقلیم ابتنا می‌یابد، سترگ‌ می‌شود و آن کسان بزرگ را در وظیفه میراث‌داری، بزرگ‌تر هم می‌کند. استاد زنده‌یاد محمود نیکبخت ( 10 مرداد 1330 - 3 خرداد 1400)، علاوه بر همه این ویژگی‌ها، از کنار گلدسته‌های نقش‌جهان، پیوندی به‌روز با ادبیات جهان داشت و مجموع این داشته‌ها از او شخصیتی طراز اول و کم‌نظیر در نقد و شناخت، ترجمه و شعر ساخته بود. از همه مهم‌تر اینکه او معلمی بود که با نوشتن و انتشار مداوم، در عین وجود تنگناهای گوناگون، آرای خویشتنی‌اش را چراغ راه کرد و کارستان‌های نیکبخت تا همیشه در سرزمین زبان پارسی، درخشان و مؤثر خواهد بود. در این شماره از سه‌شنبه‌های شعر با نکوداشت حضور قاطع او در سلسله‌سالیان ادبیات این روزگار، یادداشت‌هایی از شاگردان او را مرور می‌کنیم و شعرهایی خواهیم خواند. یادش به‌خیر باد!