ماندگارترین فریاد میهن‌پرستانه مارادونا

مهدی ملکی
دبیر گروه ورزشی
امسال نخستین سالی است که «دست خدا» هست اما خالق آن نیست. حالا مارادونا از آن بالا و در کنار خالق خود، مردمی را تماشا می‌کند که یکی از شاهکارهایش در دوران بازی را به یاد می‌آورند و در فراقش آه می‌کشند. اسطوره ‌فراموش ناشدنی دنیای فوتبال مرزهای محبوبیت را از آرژانتین و ناپل به تمام دنیا وسعت داد. چهره‌ای که به‌رغم قدم زدن در یکسری مسیرهای ناخوشایند، هیچ‌گاه نامش با واژه منفور همنشین نشد. خیلی از ما در فراز و فرودهای زیاد زندگی، گاهی از مهلکه‌هایی نجات پیدا می‌کنیم که معتقدیم دست خدا را در آن واقعه دیده‌ایم. اما سال 1986 تنها باری است که یک دنیا همزمان دست خدا را دید و هیچگاه فراموش نکرد که یک تقلب بزرگ می‌تواند تا این حد دوست‌داشتنی باقی بماند.
جام جهانی مکزیک/ بیست و دوم ژوئن 1986. روزی که اتفاقات آن همچون فصلی مهم، جزءلاینفک کتاب قطور فوتبال جهان است و تا ابد از خاطر هواداران فوتبال در سراسر دنیا و البته مردم آرژانتین و انگلیس محو نخواهد شد. دو گل تاریخی برای آرژانتینی‌ها در دیداری که جاودانه شد؛ گل‌هایی با نام «دست خدا» و «گل قرن». زننده هر 2 گل هم یک بازیکن بود؛ دیگو آرماندو مارادونا. دقیقه 51 این دیدار در صحنه‌ای توپ در هوا میان مارادونا و پیتر شیلتون دروازه‌بان انگلیس قرار می‌گیرد. هر دو بالا می‌پرند اما دیگو زودتر از گلر حریف با دستش به توپ ضربه می‌زند. اتفاقی که از چشم داور و کمک داور پنهان ماند. تنها 4 دقیقه بعد مارادونا افسانه‌اش را کامل‌ کرد. اعجوبه با حرکتی انفرادی بیش از یک نیمه‌ زمین را با توپ طی کرد و پس از دریبل 5 بازیکن انگلیس و پیتر شیلتون، «گل قرن فیفا» را به ثمر رساند. هر کدام از این دو گل، نشان‌دهنده دو بعد زندگی مارادونا هستند.
شاید بتوان گل معروف به «دست خدا» را چیزی شبیه بمباران یا موشک باران مناطق غیرنظامی در جنگ میان دو کشور دانست. همان‌گونه که طبق قوانین بین‌المللی هرگونه تعرض به غیرنظامیان در جنگ‌ها «ممنوع» است، دیگو هم از عضوی از بدن (دست) بهره برد که استفاده از آن در فوتبال ممنوع است. با تمام این اوصاف مارادونا در آن بازی خاص، لشکر تک نفره‌ای بود که در مستطیل سبز از زمین و هوا به انگلیس تاخت؛ آن هم 4 سال پس از شکست آرژانتینی‌ها برابر این کشور در جنگ فالکلند. واقعیت این است که او موفق شد بدون جنگ و خونریزی قلب میلیون‌ها نفر را فتح کند.
به نظر می‌رسد مارادونا ماندگارترین گل‌هایش را برای نبردی تاریخی و انتقامی کنار گذاشته بود. وقتى از دیگو درباره گل اول که با دست به ثمر رساند سؤال شد، گفت:«دست من؟ نه این دست خدا بود که انتقام مردم آرژانتین را از انگلیس گرفت. کمی سر مارادونا و کمی دست خدا.» این جمله همان‌قدر که باعث خوشحالی آرژانتینی‌ها شد، انگلیسی‌ها را به شدت عصبانی کرد. آنها معتقد بودند به حس عدالت‌ خواهانه‌شان توهین شده است. پس از سوت پایان بازی، گویی در آرژانتین انقلاب شده باشد؛ صدها هزار نفر در خیابان‌های بوینوس آیرس تجمع کرده و ساعت‌ها به شادی پرداختند. پیش از آن ملت آرژانتین در سوگ خاک از دست رفته‌شان و انتقام خون برادران‌شان به‌دنبال مرهمی بودند که از آن طریق غرور ملی را بازآفرینی کنند. دست مارادونا، صدای یک ملت بود و گلش ماندگارترین فریاد میهن‌پرستانه آرژانتینی‌ها که در تاریخ ثبت شد. یکی از خبرنگاران آرژانتینی پس از انتشار خبر فوت مارادونا نوشت: «باور کنید اینجا در آرژانتین او خداست، بله دیگو خدای آرژانتین است.»