رفیقی که هرگز پیر نشد...‌

حسین علیزاده
آهنگساز
از دیدار اول تا آخرین باری که این روزها دیدمش ۵۰ سال گذشت. همه چیز در تلاطم و تغییر بود. چه شادی‌ها که با رنج‌ها شسته شد و چه ناامیدی‌ها که با امید کاشته شد. در این ایام دراز اما یک چیز ثابت بود و آن چهره مردی که همیشه لبخند به لب داشت و پیروز بر رنج بود. رفیق روزهای سخت، اما همه روزهای سخت او را به یاد ندارند. چهره‌ قوی و شاد او مانع  دیدن رنج‌های اوست. او می‌خواهد شاد باشد و شاد کند. او دریادلی‌ست به وسعت زندگی، قابل قیاس با کسی نیست. نوازش سازَش نوازش زندگی‌ست. تنها استادی‌ست که می‌داند و لب نمی‌گشاید به دانستن. او همه چیز را ساده و شیرین می‌بیند همان طور که خود ساده و شیرین زیسته. دلی پر عشق دارد، اشک‌هایش فقط در شادی جاری‌ست. بی‌شمار انسان‌هایی که از سر چشمه وجودش سیراب شدند اما او محرم و رازدار لب نگشود. داوود انسانی غمخوار و سنگ صبور ایام است، داوود محبوب دل‌هاست، محبوبی که دلش گنج عشق است. با عشق و افتخار به پا ایستاده و فریاد می‌زنم؛ ای گنج عشق، تو مانایی و خواهی ماند. به پاس نیم‌ قرن دوستی و رفاقت و عشق...
و سوگند به قلب مهربانت.
خرداد۱۴۰۰‌‌