رکوردشکنی زنان پیش از شروع کارزار توکیو

وصال روحانی
خبرنگار‌
اختصاص یافتن 11 سهمیه به ورزشکاران زن ایران برای حضور در المپیک قریب‌الوقوع در توکیو دستاورد جالبی است که نشان می‌دهد رشد ورزش بانوان در کشورمان بیشتر و چشمگیرتر از هر زمانی شده است.
شاید گفته شود که شماری قابل توجه از این ورزشکاران اصولاً شانسی برای تصاحب مدال ندارند و از حالا حذف شده هستند و پریسا جهان‌فکریان در وزنه‌برداری زنان در حالی سهمی گرفته که به‌خاطر عمل جراحی اخیر روی کتف‌اش حتی امکان حضور صرف در این بازی‌ها را هم ندارد ولی پس از رشد تدریجی نمایندگان زن ایران در المپیک ظرف دو دهه اخیر حدنصاب فعلی ثابت می‌کند که چنان توسعه و پیشرفتی تصادفی نبوده و یک کار زیربنایی و ادامه‌دار و مبتنی بر برخی داده‌های علمی- ورزشی زنان ایران را به جایگاه فعلی‌اش رسانده و رکوردشکنی اخیر در کسب سهمیه المپیک‌ها را موجب شده است. چنین جایگاه و ظرفیتی سبب شده در تیم تیراندازی اعزامی ایران به المپیک سی ‌و دوم، از شش عضو موجود چهار نفر (ارمینا صادقیان، فاطمه کرمی‌زاده، نجمه خدمتی و هانیه رستمیان) زن باشند و کاراته نیز دو فرد از سه نفر اعزامی خود را در جمع زنان بیابد که حمیده عباسعلی و سارا بهمنیار هستند. حتی در جمع دوومیدانی کاران هم یک زن (فرزانه فصیحی) مشاهده می‌شود و تیم دو نفره قایقرانی ما هم یک زن (نازنین ملایی) را در جمع خود دارد. تنها نماینده بدمینتون ایران در توکیو هم یک زن (ثریا آقایی) است و بنابراین باید پذیرفت که به‌رغم برخی سکون‌ها و تعلل‌ها در ورزش زنان ایران این  راه پیشرفت را یافته و فعلاً خیال توقف هم ندارد. رشد ورزش زنان ایران که سبب ساز کسب اولین مدال المپیکی ما در بازی‌های 2016 ریو دوژانیرو هم شد، محصول کاری کوتاه مدت نیست و ریشه در کاری طولانی مدت دارد و به‌هر یک از پنج شش دولت اخیر کشورمان بسط می‌یابد. در حالی که دهه 1360 تبعات جنگ ایران با عراق و لزوم عقب راندن متجاوزان بعثی اولویت‌هایی بجز ورزش را در کشورمان ایجاب می‌کرد، ورزش بانوان از اواسط و اواخر دهه 1370 این مجال را یافت که هم‌اندک امکانات سخت‌افزاری را به‌دست بیاورد که لازمه هر رشدی است و هم مدیران و بودجه‌هایی را که برای شروع یک پروژه طولانی مدت در ورزش بانوان به آنها نیاز است. به این ترتیب با شروع اولین درخشش‌ها در تیراندازی زنان و مدال‌های بین‌المللی صید شده در آن در اوایل دهه 1380 مراحل رشد و تکوین کار بانوان در حداقل 10 رشته ورزشی دیگر هم آغاز شد. میزان این رشد باورنکردنی بوده است زیرا اینک ما در سال 1400 حتی در ورزش‌های سنگین و فرساینده‌ای مانند وزنه‌برداری زنان هم برای اولین بار صاحب مدال‌های جهانی شده‌ایم و اگر در نیمه اول دهه 1380 فقط با تیراندازان و قایقرانان زن خود قادر به عرض اندام در صحنه‌های جهانی بودیم، امروز رزمی‌کاران زن ما قادرند به مدال‌های جهانی و المپیک چشم بدوزند و آدم‌هایی در سطح حمیده عباسعلی و سارا بهمنیار از شانس بالایی برای ایستادن روی سکوی افتخار کاراته در المپیک 2021 برخوردارند. شطرنج اگر چه در برنامه المپیک جایی ندارد اما محل تولد چند بازیکن نخبه زن این رشته در کشورمان بوده که برخی حتی لیاقت ورود به Top Ten جهان را از خود بروز داده‌اند. با چنین اوصاف و مقدماتی ایران از هم‌اکنون با نگاهی  امیدوارانه‌تر به بازی‌های آسیایی 2022 و البته المپیک بعدی می‌نگرد که در سال 2024 برگزار می‌شود و اگر مدال دار شدنش در المپیک پیش رو منوط به نمایش عالی دوکاراته کارمان و همچنین تک تکواندو کار زن اعزامی (ناهید کیانی) است، طبعاً طیف مدال‌آوری ما در بازی‌های آسیایی 2022 از اینها بسیار فراتر خواهد رفت و وقتی المپیک 2024 برسد نه تنها سهمیه‌های ورزشکار زن ما می‌تواند از رقم فعلی (11) فراتر رود بلکه به مدال‌هایی چشم‌ خواهیم دوخت که تا همین 15 سال پیش برای ما غیر قابل کسب و رؤیایی ناپخته و افراطی به‌ نظر می‌رسید.‌‌‌‌