چرا خودزنی کردم؟

 احمد آرام
نویسنده، منتقد و مدرس داستان‌نویسی
ازآنجایی‌که نقد آثار هنری و ادبی برایم لذت‌بخش است تصمیم گرفتم گزیده بعضی از مطالب و نقدهای هنری و ادبی‌ام را در یک کتاب منتشر کنم که سرانجام آن انتشار کتاب «آداب خودزنی در تاریکی مطلق» شد.
راستش بعد از پشت سر گذاشتن دهه شصت، نقد کم‌کم کمرنگ شد. حالا که رسیده‌ایم به سال هزار و چهارصد درمی‌یابیم که درزمینه داستان ایرانی همیشه نقد مقوله‌ای دور از دسترس بوده؛ مخصوصاً نقد مدرن.شاید یکی از دلایلش این باشد که بعضی از نویسندگان جوان نقد را برنمی‌تابند.
نباید فراموش کنیم که از دهه ۱۹۳۰ تا دهه ۱۹۶۰، در امریکا، نقد نو توانست ادبیات نوگرای آن زمان را وارد فضاهای جدی و اندیشه پرور بکند. از این نظر، اغلب منتقدان بر این باور بودند که توجه به مفاهیم نظری و اصطلاحات تخصصی و شیوه‌های نقادانه در نقد نو، پایه‌های نظریه‌های ادبی را قوی نگه می‌دارد. از همین روست که ناگهان با داستان‌هایی روبه‌رو می‌شویم که شیوه روایت، شخصیت‌پردازی، توصیف و معماری، داستان‌ها را وارد مرحله جدیدی کرد. در همین راستا «منتقد وجودی» کشف شد؛ منتقدی که ثابت می‌کرد داستان یک رویکرد «وجودی»، عینی و ملموس است و این توجه علمی به نقد نو، مدرنیسم را وارد مرحله‌ای از درک زیبایی شناسانه جدید کرد، از این‌روی پیکره نقد مدرن ادبی در ما پیش‌زمینه‌ای شد تا ایدئولوژی قضاوت را به‌عنوان یک اصل مدرن دریابیم.
اما در مملکت ما به‌دلیل چاپ کتره‌ای کتاب‌های داستان، شکل نقد هم از گرایش عمودی به متن وارد مرحله‌ای افقی و سطحی شد. امیدوارم توانسته باشم با چاپ این کتاب خدمت کوچکی به داستان ایرانی داشته باشم.
آداب خودزنی در تاریکی مطلق
نویسنده: احمد آرام
ناشر: پاتیزه