ما در تئاتر به دیگری می‌اندیشیم

مریم سادات گوشه
خبرنگار
به گفته فرهاد تجویدی بازیگر و کارگردان تئاتر یکی از دغدغه‌های مهم زندگی‌اش تدریس تئاتر به هنرجویانش است. اکنون در این روزهای کرونایی که پیک پنجم را سپری می‌کنیم او سالن تئاتر فرهنگسرای شفق را که به‌خاطر این کار اجاره کرده بود، تعطیل کرده تا به هنرجویانش آسیبی نرسد. تجویدی در این باره به «ایران» می‌گوید: «مدت‌هاست که سالن تئاتر فرهنگسرای شفق را برای تدریس بازیگری اجاره کرده‌ام. خیلی‌ها به کلاس تئاتر می‌آیند. اما اکنون به‌خاطر پیک پنجم کرونا کلاس‌ها را تعطیل کردم. از نظر تعداد سعی کردم بیشتر از 12 هنرآموز در هر کلاس نباشند آن هم در یک سالن بسیار بزرگ تا خطری بچه‌ها را تهدید نکند. اما با این وضعیت هم ترسیدم و کلاس‌ها را تعطیل کردم.»
او درباره کلاس‌هایش می‌گوید: «در ایامی که کلاس‌ها برگزار می‌شد بچه‌ها هم بازیگری می‌آموختند و هم با هم بودن را تجربه می‌کردند. امیدوارم بعد از کرونا نمایشنامه‌خوانی بگذارم و در آن محیط باز همه بیایند و حتی یک خط از نمایشنامه را بگویند و مشارکت کنند و نیز می‌خواهم کتابخوانی انجام دهم.»
تجویدی در مورد مشارکت خانواده‌ها توضیح می‌دهد: «خیلی از خانواده‌ها که تئاتر را دوست ندارند، به خاطر علاقه فرزندانشان به فرهنگسرا می‌آیند اما وقتی کار را مشاهده می‌کنند، می‌بینند که تئاتر فقط بازیگری نیست بلکه مشارکت در یک آیین فرهنگی و اجتماعی است.»
او در ادامه با اشاره به حرفه تئاتر که هنوز جزو مشاغل نیز به شمار نمی‌رود، تصریح کرد: «بسیاری از خانواده‌ها به خاطر آینده شغلی تئاتر، به لحاظ اقتصادی و نیز عدم امنیت فرزندانشان در جامعه با کلاس تئاتر مخالفت می‌کنند ولی وقتی به این مکان می‌آیند و با استعداد فرزندانشان مواجه می‌شوند و کار جمعی فرزندانشان را می‌بینند ساعت‌ها به این مکان می‌آیند وحتی اصرار دارند که در شرایط کرونا هم فرهنگسرا را باز کنیم.» او درباره رده سنی هنرجویانش توضیح داد: «من سه رده سنی را برای کلاس‌های تئاتر در نظر گرفتم. 5 تا 8 سال، 8 تا 18 سال و 18 سال به بالا. همه این دروس را می‌توان به گروه‌های مختلف سنی یاد داد. مشارکت و مسئولیت‌پذیری باید در تمام سنین باشد بخصوص سنین پایین تا برای خودشان مثمر باشد. یکی از زیبایی‌های تئاتر این است که آدم‌هایی که همدیگر را نمی‌شناختند در محیط تئاتر با هم آشنا می‌شوند و همین آدم‌ها را به هم ربط می‌دهد. و به یک نقطه و زبان و کار مشترک می‌رساند.» او در ادامه افزود: «هنرجوها در طول کار داستانک‌های خودشان را می‌گفتند. حتی درگیری‌های خانواده‌شان را و یا درگیری‌های اجتماعی‌شان را می‌گفتند و نیز آمال و آرزوهایشان را که نمی‌توانستند به دست بیاورند. من همه را روی صحنه آوردم و یاد دادم که همه اینها به کمک دیگری محقق می‌شود. ما در تئاتر به دیگری می‌اندیشیم. وقتی به دیگری بیندیشیم یعنی به جامعه و دیگری می‌اندیشیم. وقتی کارگزاران تئاتر یاد بگیرند چگونه در تئاترهایشان به دیگری بیندیشند آن اخلاقی که همه همدیگر را ببینند و برای هم کار کنند در جامعه شکل می‌گیرد.»
تجویدی درباره آموزش تئاتر در این دوران می‌‌گوید: «من دردهای جوان‌ها و پدر و مادرها را در شیوه آموزشی‌ام به کار می‌گیرم. همه عناصر آموزشی برای یک نفر شاید جوابگو باشد اما برای یک نفر دیگر شاید جوابگو نباشد. یک معلم باید بداند که بر‌اساس آنچه که از هنرجو کسب کرده چگونه او را به تمرین نزدیک کند و از جفت شدن این دو، فرد جدیدی شکوفا شود. این مهم است. آنها در آخر احساس می‌کنند که این تمرین زندگی است و صرفاً تمرین تئاتر نیست.»
این هنرمند پیشکسوت در پایان سخنانش از مدیران شهرداری‌ها درخواست کرد: برای شکوفایی تئاتر به فرهنگسراها کمک کنند چه به لحاظ نور و پروژکتور و چه حتی برای نوسازی سرویس‌های بهداشتی. چرا که خیلی از فرهنگسراها بودجه ندارند و واقعاً نیاز به کمک دارند.