روایت گمشده

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

فلسطین و کمیته قدس
این درست است که رهبران فلسطینی نیز همچون دیگر رهبران منطقه، اشتباه هایی داشته‌اند؛ اما نباید فراموش کنیم فلسطینیان مانند آلمانی‌ها و فرانسوی‌ها نیستند که خود و به تنهایی یک ملت باشند، آنها پاره‌ای از امت عربی و کشوری از کشورهای عربی هستند که میثاق اتحادیه عرب آنها را در کنار یکدیگر قرار داده است. اگر فلسطینیان یک ملت کامل بودند و در قوام بخشی به ملت خود بر دیگر اعراب تکیه نداشتند، شاید انتفاضه خود را بی‌توقف و بدون محاسبه هزینه‌های آن؛ ادامه می‌دادند تا به استقلال دست یابند. معضل فلسطینیان تنها دست و پنجه نرم کردن با اسرائیلی‌ها و صهیونیسم جهانی نیست، بلکه با ما عرب‌ها هم هست. آنها از هنگام تأسیس نخستین شهرک یهودی در سرزمین فلسطین در اواخر قرن نوزدهم، از کتاب‌ها و شعارهای ما آموختند که مسأله محوری ما هستند. در مراحل بعدی نیز ما نپذیرفتیم آنها را رها کنیم، چون سرمایه‌گذاری برتر و قابل بهره‌برداری ما در سیاست داخلی و خارجی بودند، آنها هم به دور شدن از ما و آشکارسازی اندازه شعارهای ما نیندیشیدند. علت این بود که ما و آنها از یک خاک تشنه برآمده و همواره در انتظار بارش لطف آسمان بوده‌ایم. هیچ‌کس نمی‌تواند نقش یاسر عرفات و رهبری نمادین او را در صحنه فلسطین در نظر نگیرد. اما من از جمله آرزومندانی بودم که تصویر نمادین بزرگ تری از عرفات در ذهن داشتند و آرزو می‌کردند با وجود تلاش‌های دیگران برای در حاشیه قرار دادن او، بتواند با پیروزی بر خود و شوق ورزیدن نسبت به تقویت دستیاران و رفقای خود و قوت گرفتن از قدرت آنها، زمینه نقش آفرینی بزرگتری را برای خود فراهم کند. آرزوی من این بود که عرفات در بحران‌های بزرگ، استراتژی را بر تاکتیک ترجیح داده و خود را غرق در جزئیات سطحی نکند. بر این باور بودم که موهبت‌ها و توانایی‌های فلسطینیان در داخل فلسطین اشغالی و همچنین در مکان‌های متفرق سکونت آنان در جهان، آن قدر بود و هست که بتواند آنها را همتای دیگران در زمینه‌های مختلف کند. در هر حال انتفاضه نخست فلسطین پس از آغاز روند اوسلو در سال ۱۹۹۳ و در پیامد ناامیدی افکار عمومی فلسطین از هم پاشید. انسان فلسطینی بویژه از جنگ جهانی دوم به بعد، شاید از بسیاری مشکلات فراروی خود رنج دیده و درها به رویش بسته بوده است و در مقابل انسان اسرائیلی مانند او رنج نکشیده و‌ درها به رویش باز بوده است. اما این تنها یک روی سکه و روی دیگر سکه این است که حتی اگر روایت اسرائیلی‌ها از تاریخ قدیم و جدید را بپذیریم، باز هم فلسطینی همچون اسرائیلی از بحران موجودیت رنج نمی‌کشد. قبول دارم که پر و بال دادن به این ایده، کار ساده‌ای نیست؛ اما بر  این باورم که اسرائیلی‌ها که امروزه به انگیزه‌های دینی یا امنیتی، از کنار گذاشتن نژادپرستی خود پرهیز می‌کنند، دانسته یا ندانسته تسلیم برنده‌ترین سلاحی خواهند شد که فلسطینی‌ها می‌توانند آن را در انتفاضه بزرگ خود - وقتی زمانش
فرا رسید- به کار گیرند. چرا که فلسطینیان نمی‌پذیرند که برای همیشه در حاشیه و بدون میهن باقی بمانند.