آغاز عصر تحمل و تأمل اجباری!

هیأت تحریریه روزنامه فایننشال تایمز
‌مترجم: وصال روحانی
پس از ناکامی در افغانستان، برای امریکا چاره‌ای بجز روی آوردن به یک دوره تازه از تحمل و تأمل و دوری جستن از عملیات نظامی باقی نمانده و البته این تجربه‌ای تازه برای امریکایی‌ها نیست. امریکا پس از تحمل شکست مشابه در ویتنام در سال 1975 و ترک این کشور شرق آسیایی به شکلی خفت‌بار نیز کوشید در سیاست‌های مداخله‌جویانه‌اش در سطح جهان تغییراتی ایجاد کند. حمله ارتش عراق به خاک کویت در سال 1991 یک بار دیگر امریکا را جری و دولت جورج بوش پدر را متقاعد کرد که به کویت لشکرکشی کند و با اینکه با ضرب و زور در مدتی کوتاه عراقی‌ها را تاراند و کویت را آزاد کرد اما هرگز به نظر نرسید که توان نفوذی ماندگار و حضوری موفق در خاک عراق را که توسط صدام به لشکری قوی مجهز شده بود، داشته باشد. اگر ادوار دهه 1990 به مناقشاتی همچون تجزیه‌ دردآور و پر تلفات یوگسلاوی و نظامی‌گرایی نیروهای اروپایی اختصاص یافت و ناتو به جای ارتش امریکا جولان داد، حمله تروریستی به برج‌های دوقلوی نیویورک و کشتار وسیعی که توسط تروریست‌های عرب به سرکردگی عربستان در امریکا صورت پذیرفت، جورج دبلیو بوش (پسر) را تهییج و وادار به اعلام و اجرای دور تازه‌ای از حملات نظامی فرامرزی کرد که به تسخیر نسبی افغانستان از سال 2001 و عراق از 2003 به بعد منجر شد.
 اینک جو بایدن که پس از آبروریزی بزرگ ارتش امریکا در فرار سراسیمه از کابل و سایر شهرهای افغانستان و سپردن مجدد اداره اوضاع به دست طالبان از هر سو تحت انتقاد قرار دارد، بانی یکی از بزرگ‌ترین شرمساری‌های سیاسی تاریخ امریکا نامیده شده اما عده‌ای از یاد برده‌اند که سلف جمهوریخواه او یعنی دونالد ترامپ نیز در واپسین ماه‌های حکومتش در کاخ سفید با طالبان مذاکره کرده و به آنها وعده داده بود که درصدد فراخوان حداقل 80 درصد نیروهایش از خاک افغانستان است.
 بایدن اکنون با این سؤال مواجه است که اگر با فراخوان تمام نظامیان امریکا از کابل از کشتارهای بیشتر نیروهای این کشور جلوگیری کرده، چرا به گونه‌ای عمل نکرده که منافع امریکا در منطقه به خطر نیفتد و هیچ طرح سیاسی و غیر نظامی و مؤثری برای حفظ استیلای کشورش در منطقه نداشته است. از طرف دیگر، بایدن باید بررسی کند که اگر در آینده نزدیک از هرگونه نظامی‌گرایی تازه برای تسخیر اینجا و آنجا عاجز و مجبور به تحمل خیزش‌های مردمی و ضد امریکایی در کشورهای مختلف شد، چه طرح‌ها و افکاری برای حفظ نفوذ و قدرتی دارد که امریکا همیشه مدعی بهره‌مندی از آن بوده است.
بایدن قطعاً به یک دوره بالنسبه طولانی از اجرای برنامه‌های سیاسی پنهانی و گفت‌وگوها و سیاست‌ورزی‌های فاقد عنصر خشونت برای حفظ جایگاه کشورش در جهان فکر و در این زمینه اتخاذِ تصمیم و اقدام خواهد کرد و فقط زمانی از ارتش خود مجدداً سود خواهد جست که با یک خطر بزرگ «عیان و حاضر» مواجه شود ،اما خود او نیک می‌داند که روش‌های مسالمت آمیزی از این دست، نه موجب موفقیت امریکا در اهداف زیاده‌خواهانه خود می‌شود و نه ناظران را به فراموش کردن شکست‌های سنگین نظامی این کشور در سال های اخیر و بویژه طی روزها و هفته‌های اخیر در افغانستان وا خواهد داشت.