پیله تنهایی آدم‌ها

 راحله فاضلی
مترجم
درمیان کتاب‌هایی که ترجمه کرده ام، رمان «صومعه کوچک» را جور دیگری دوست دارم. هم موضوعش هم شخصیت‌هایش را. «صومعه کوچک»، نوشته پیر پژو، سال 2002 منتشر شد و یک سال بعد جایزه لیوراَنتِر، یکی از جوایز ادبی معتبر فرانسه را از آن خود کرد. سال 2005 هم ژان پیردنی براساس آن یک فیلم سینمایی ساخته است.
این رمان دنیای انسان‌هایی را نشان می‌دهد که هرکدام به شکلی در پیله تنهایی خود گرفتار شده‌اند. اتین ولار کتابفروش در دنیای کتابهایش غرق شده و به جز صدای نویسندگان و شخصیت‌های داستان‌ها صدای دیگری نمی‌شنود. تِرِز، مادری است که خود را بین آدم‌های دیگر گم می‌کند تا بفهمد چطور می‌تواند برای دختر کوچکش، اِوا، مادری کند. در این میان یک تصادف شخصیت‌ها را سر راه هم قرار می‌دهد و موجب می‌شود سه پاره خط سرگردان به اضلاع یک مثلث تبدیل شوند. اوای کوچک مانند یک صومعه کوچک و خاموش است که اتین و ترز سعی می‌کنند با ورود به آن روح خود را آرام کنند.
پیر پژو که فلسفه خوانده در این رمان نگاه فلسفی خود را نشان می‌دهد. او از زبان شخصیت‌های کتابش پرسش‌های بسیاری مطرح و ذهن خواننده را درگیر می‌کند. البته هیچ پاسخ قطعی یا روشنی به خواننده نمی‌دهد. مهم این است که خواننده از خود بپرسد همه کتاب‌هایی که در طول سال‌ها خوانده‌ام کی به کارم خواهد آمد؟ آیا می‌توانم مانند اتین از جملات کتاب‌ها برای ورود به دنیای دیگران یا تسکین دردهایشان استفاده کنم یا همه چیزهایی که خوانده‌ام برای همیشه در قفسه‌های ذهنم خاک خواهد خورد؟ پژو در این رمان در بخش‌های مختلف از شاهکارهای ادبی دنیا، جملاتی نقل کرده تا هم داستان را پیش ببرد هم به نویسندگان محبوبش ادای دین کرده باشد. این ترفند او جذابیت اثرش را بیشتر کرده است. پژو نمی‌خواهد فقط خواننده‌اش را سرگرم کند. او از خواننده‌اش انتظار دارد به عقب برگردد، گذشته را مرور کند، ببیند چه جایگاهی در هستی دارد و برای تغییر سرنوشت خود گامی بردارد.
صومعه کوچک
پیر پژو
 انتشارات مروارید