دغدغه اصلی تئاتری‌ها معیشت است

  محمد رضایی
کارگردان تئاتر
قبل از دوران کرونا با تکیه بر اجراهای عمومی در حوزه کودک و نوجوان و موفقیت در زمینه جذب تماشاگر با تأسیس مؤسسه تئاتر شرق کشور، در تمامی شهرها به اجرای عمومی می‌پرداختم و تاکنون در تمامی شهرهای استان‌های خراسان رضوی، شمالی، سمنان، گلستان و تهران اجرای عمومی داشته‌ام و آخرین اجرای پیش از کرونا هم در فرهنگسرای گلستان تهران پیش روی مخاطبان قرار گرفت. متأسفانه با شروع دوران کرونا و تعطیلی بسیاری از فعالیت‌های فرهنگی و هنری دو سال گذشته، در انزوای کامل و تعطیلی گروه به سر برده و می‌بریم و نمی‌دانیم آینده چه خواهد شد و چه چشم‌اندازی را باید متصور بود. تنها راه حمایت از هنر و هنرمندان در سطح ملی، اختصاص بودجه متناسب و ثابت است که پرداخت‌های ماهانه را شامل شود و کمک‌های یارانه‌ای و بیمه بیکاری هنرمندان و... در دوران کرونا حمایت‌های کمی از هنرمندان شد که می‌شود گفت هیچ تأثیری نداشت. کمک ۳ میلیون تومانی صندوق هنر که برای دقیقاً ۱۹ ماه در نظر گرفته شده بود می‌شود چیزی حدود ماهی ۱۵۰ هزار تومان که این مبلغ کفاف هیچ چیزی را نخواهد داد. مشکل تئاتر استان‌ها در واقع درد مشترک تئاتر کشور است. از جمله این مشکلات می‌توان به این موارد اشاره کرد: عدم طبقه‌بندی استان‌ها و شهرستان‌های کشور بر اساس جمعیت و تولید آثار هنری و میزان مخاطب هنری برای اختصاص بودجه فرهنگ و هنر. مثلاً برای شهرستانی مثل نیشابور که جمعیتش از چندین مرکز استان کشور بیشتر و میزان علاقه مردم و استقبال آنها از تولیدات هنری چندین برابر بسیاری از شهرستان‌هاست، بودجه‌ حتی ریالی تعریف نشده است. به نظر من باید ادارات فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان‌های بزرگ در حوزه جمعیت و بزرگ در حوزه سابقه و تولید آثار فرهنگ و هنر از حالت اداره به اداره کل تبدیل شوند تا مستقیم با وزارتخانه در ارتباط باشند تا بودجه‌ای که وزارتخانه در اختیار ادارات کل قرار می‌دهد، در مرکز استان حیف و میل نشود. مسلماً این روزها دغدغه اصلی هنرمندان معیشت است و به همین دلیل هم درگیر شغل‌های دیگری بجز تئاتر شده‌اند و نمی‌توانند به تولید و خلع اثر هنری فکر کنند. بحث معیشت برای هنرمندی که می‌خواهد با تمام عشق و علاقه‌اش به هنر بپردازد مسأله جدی است و اگر این امنیت خاطر وجود نداشته باشد بدون تردید هیچ هنرمندی نمی‌تواند خود را متمرکز و همان کار همیشگی را دنبال کند. این یعنی به خطر افتادن فرهنگ و هنر در یک جامعه و اگر در جامعه‌ای هنرمندان بخصوص به دلایل مالی به انزوا بروند یا برای کسب درآمد به کارهای دیگری مشغول شوند، نمی‌توان آینده خوبی برای آن جامعه متصور بود. هنرمندانی که در شهرستان‌ها به کار حرفه‌ای مشغول هستند به‌شدت نیاز به انگیزه‌های مالی دارند تا بتوانند با خیالی راحت‌تر به کار حرفه‌ای خودشان بپردازند و کار روی صحنه ببرند. من به‌عنوان هنرمندی که در شهری مثل نیشابور کار تئاتر انجام می‌دهم انتظار دارم مدیران فرهنگی کشور، بخصوص مدیران تئاتری خودشان بیایند و از نزدیک شنوا و بینای مشکلات باشند و راه‌حلی عملی برای آن در نظر بگیرند و این راه‌حل‌ها و حرف‌ها فقط در حد حرف باقی نماند و اجرایی شود تا بتوان حداقل کمتر از گذشته ضرر کرد و آسیب‌های گذشته را تا حدودی جبران کرد.