اگر باد بخورد کار تمام است!

مرتضی قربانی
در یک کانال خبری نوشته بود «در تهران، دلال، قیمت کلیه را تعیین می‌کند؛ برای همین اهداکنندگان کلیه از شهرستان‌ها به تهران مراجعه می‌کنند»
به یکی از اهداکنندگان زنگ زدم و قیمت گرفتم، در انتها پرسیدم چرا تهران؟ همان‌جا در شهر خودت کلیه‌ات را بفروش که حداقل همشهری‌ات باشد بدانی خریدار با کلیه‌ات چه‌کار می‌کند کجا می‌رود، یا اگر دلتنگش شدی بتوانی آن را ببینی. گفت قیمت شهرستان پایین است در تهران ۲۵۰ میلیون کلیه را می‌فروشم و با پول آن ماشین می‌خرم!
کار به این‌که این هموطن چرا برای ناقص شدن احتمالی‌اش در آینده با ماشین ایرانی بی‌کیفیت الان دارد خودش را ناقص می‌کند ندارم؛ ولی چقدر ما ساده‌ایم، چقدر ما زود خام میشیم چقدر شما قالتاقید! دلال‌های کلیه‌ رو عرض می‌کنم.
فکر کن، طرف صبح بیدار می‌شود و با جمله خدایا به امید تو کنار خیابان می‌ایستد و منتظر یک فروشنده کلیه شهرستانی می‌ماند تا معامله جوش بدهد!
ماهی 4 نفر هم که معامله جوش بخورد حدوداً یک میلیارد تومان گردش مالی ایجاد می‌شود که اگر 5 درصدش هم به دلال برسد 50 میلیون ناقابل می‌شود در ماه!
باد می‌خورد دیگر، بدن را عرض می‌کنم. بدنی که با کمترین استهلاک ممکن ماهی 50 میلیون دربیاورد دیگر حاضر نیست در کارخانه یا زمینی کار کند.
شاید باورتان نشود اما رحم اجاره‌ای هم دلال دارد!
فروش بچه هم دلال دارد!
حتی گردشگری که برای درمان به ایران می‌آید هم در تور دلال‌ها گیر می‌کند.
با این شرایط مالی این شغل‌ها دیگر کاذب نیست! این شغل ماست که کاذب است با ماهی 6 میلیون تومان حقوق؛ آقای قاضی!