فریده شجاعی: فوتبال را به‌خاطر بسکتبال رها کردم

پریسا غفاری/ فریده شجاعی بسکتبال را از سن 12 سالگی آغاز کرد به تیم دیهیم رفت که زیرمجموعه باشگاه تاج سابق بود. او در این خصوص گفت: «من از بچگی به بسکتبال علاقه‌مند بودم، ضمن اینکه فوتبال هم بازی می‌کردم. در فوتبال هم مرحوم منصور پورحیدری و علی دانایی فرد مربی‌ام شدند ولی به‌دلیل اینکه آقای آتشی مربی تیم بسکتبالم اعتقاد داشت فوتبال به بسکتبالم لطمه می‌زند، از مستطیل سبز خداحافظی کردم.» او با تیم‌های دانشگاهی و مدارس در قهرمانی کشور شرکت کرد و عناوین زیادی هم به دست آورد. از تیم دانشگاه آزاد به تیم ملی راه یافت اما خاطره بدی را برای او ارمغان آورد که درباره آن توضیح داد: «یادم هست به اردوی تیم ملی دعوت شده بودم که درست یک هفته قبل از بازی‌های آسیایی تهران پایم شکست و نتوانستم دیگر به میدان بروم. فقط در سالن هم تیمی‌هایم را نگاه می‌کردم و کلی ازاین فرصتی که از دست رفت غصه خوردم.»
نایب رئیس فعلی فدراسیون بسکتبال سمت‌های بسیاری نیز در ورزش بانوان داشته است: «من 32 سال در واحد پزشکی دانشگاه آزاد خدمت کردم. مدیریت تربیت بدنی‌ام را در سال 76 گرفتم و دکترایم را در فیزیولوژی ورزشی گذراندم. مربی دانشگاه، رئیس انجمن بسکتبال دانشگاهی، 4 سال نایب رئیس بانوان فدراسیون گلف،
نایب رئیس فدراسیون فوتبال و 4 سال در کمیته بانوان کنفدراسیون آسیا بودم.»  فریده شجاعی که به‌عنوان یک مسئول ورزشی فوتبال را در ایران راه‌اندازی کرده ،گفت: «اولین نفری بودم که هاشمی طباء رئیس سازمان تربیت بدنی آن زمان را راضی کردم تا فوتبال بانوان را راه‌اندازی کند. چرا که آنها معتقد بودند فوتبال به بانوان آسیب می‌رساند. بعد از آن بود که با عضویت در کمیته بانوان آسیا و جلساتی که با کشورهای اسلامی داشتم، بحث پوشش اسلامی بازیکنان را در فیفا و ای‌اف‌سی  جا انداختم. تقریباً 55 سال است که در ورزش فعالیت می‌کنم، بردها خاطرات خوبم شدند و باخت‌ها ناراحتی‌ام را به‌دنبال داشت اما همیشه سعی کردم از هر باختی یک پیروزی بزرگ بسازم.» شجاعی در ادامه از آشنایی‌اش با مرحوم منصور پورحیدری یادآور شد: «سال 1352 و تقریباً 16 سالم بود که با منصور آشنا شدم و دو سال بعد یعنی سال 1354 باهم ازدواج کردیم و 40 سال کنار هم بودیم. دورانی که برایم خاطرات خوبی را به همراه داشت. او هیچ وقت مسائل بیرون را به خانه نمی‌آورد و سعی می‌کرد که درگیر کارهای او نشویم اما ناخواسته من و بچه‌هایم پیگیر فدراسیون فوتبال او بودیم. پسرمن علی که عاشق فوتبال بود. استرس‌های ناشی از مسابقات گاهی روی ما فشار می‌آورد اما چون هر 4 نفر ورزشی بودیم لذت می‌بردیم. آنچه که از منصور می‌توانم بگویم که او نجیب‌ترین و مظلوم‌ترین مرد ورزشی ایران بود که زندگیش برای فوتبال و استقلال بود.» او درباره وضعیت فوتبال بانوان همچنین  نظر داد: «من در مراسم بدرقه تیم ملی فوتبال بودم و چقدر خوشحال شدم که مراسمی در خور این بازیکنان گرفته شد. زحمت زیادی کشیده شد. عزیزی خادم نگرش خوبی به بانوان دارد و این امر باعث می‌شود انگیزه بازیکنان و کسانی که در فوتبال کار می‌کنند بالاتر رود. چرا که یکی از عوامل مهم موفقیت در ورزش بانوان حمایت و نگرش مسئولان آن است اما درباره بسکتبال باید بگویم نمی‌توان گفت نگاه جنسیتی هست ولی آقای طباطبایی در این رشته پول قابل توجهی نداشت تا در بخش بانوان هزینه کند. البته در بسکتبال 3نفره خیلی زحمت کشیدند. نگاه، نگاه خوبی است و امیدوارم از این به بعد بهتر شود. »