متقیان: مسئولان برای پاداش بدقولی کردند

مهری رنجبر/ پرتابگر نیزه ایران که در پارالمپیک توکیو درخشید و نگاه‌ها را به خود معطوف کرد، کاندیدای دریافت جایزه بهترین ورزشکار زن سال 2021 شده است.‌ هاشمیه متقیان در پارالمپیک توکیو صاحب مدال طلا شد و خیلی از این اتفاق خوشحال است، اما از خلف‌وعده مسئولان استان اهواز ناراضی است. متقیان به خبرنگار «ایران» گفت: «من از المپیک برگشتم، هیچ مراسم تجلیلی برایم برگزار نشد.  20 میلیون تومان شهرداری اهواز طبق مصوبه 94-93 به من داد، در حالی که باید این مصوبه سال به سال به روز شود. من هم نمی‌خواستم آن را قبول کنم که گفتند پاداش را 80 میلیون کرده‌اند  ولی به من 20 میلیون دادند و گفتند بقیه‌اش را اگر سال 1400  تصویب شود، می‌دهیم و سال هم رو به پایان است. استانداری هم هیچ تجلیلی از ما نکرد. با اینکه قول ماشین و زمین به ما داده بودند، تنها 120 میلیون اداره کل ورزش و جوانان داد، در حالی‌که بنی‌تمیم مدیرکل استان به ما قول 250 میلیون را داده بود. آنها با این کار تنها شأن ورزشکار را پایین می‌آورند.»
پرتابگر طلایی پارالمپیک توکیو از مسئولان توقع توجه بیشتری دارد: «مسئولان کشوری به قول‌شان وفا کردند اما توقع من از مسئولان  استان، شهردار و مدیرکل اداره ورزش و جوانان این است که نگاه ویژه‌ای به ما داشته باشند، چرا که ورزشکاران با حمایت شما مدال می‌گیرند و در دنیا می‌درخشند. درواقع حمایت مسئولان از ورزشکاران  راه دوری نمی‌رود، چراکه آنها هم دل مردم را شاد می‌کنند.» متقیان اصلاً فکر نمی‌کرد کاندیدای بهترین ورزشکار سال شود: «من اصلاً در خواب هم نمی‌دیدم که کاندیدای بهترین ورزشکار سال شوم، چراکه در پارالمپیک بانوان آسیا مدال‌آور زیاد داشتیم، اما شاید به خاطر قهرمانی تاریخی‌ام که  با رکوردشکنی بود، مرا انتخاب کردند.»او روزهای  سخت و پراسترس پارالمپیک توکیو را هیچ وقت فراموش نمی‌کند: «استرس کرونا بیشتر از فشار تمرینات و سختی‌اش بود. از لحظه  ورود به دهکده بازی‌ها بطری آب نمک دستم بود و غرغره می‌کردم و بعضی مواقع حتی آب نمک را می‌خوردم تا حدی که بچه‌ها به من می‌گفتند نخور فشارت بالا می‌رود. درواقع من روزهایی که باید تست کرونا می‌دادم، اول صبح بعد از نماز آب نمک قرقره می‌کردم و بعد تست می‌دادم. روز مسابقه من زودتر از رقبایم پرتاب کردم که رکوردم 24 متر و 50 سانتیمتر شد، ولی نمی‌دانستم طلایی‌ام. البته پرتابگر لتوانی و برزیلی رقبای اصلی من بودند که پرتابگر لتوانیایی  کمتر از من انداخت اما برزیلی با پرتاب‌هایش به من خیلی استرس داد. او با رکورد 23 متر‌وخرده‌ای پرتاب اولش، مرا ترساند که به 28 متر برسد، پرتاب سومش که  24 مترو39 سانتیمتر شد، من به حدی استرس پیدا کردم که تا به حال استرس تجربه نکرده بودم و فکر می‌کردم که دیگر مدال نقره برای من است، به همین خاطر تا نتیجه را اعلام کنند پشت سرم تیر می‌کشید، اما پرتاب‌های بعدی‌اش هم 23 متر‌وخرده‌ای شد و به این ترتیب من با رکوردشکنی  50 سانتیمتری طلایی شدم. این قهرمانی برایم بهترین و شیرین‌ترین لحظه بود که همه سختی‌ها، استرس‌ها و فشار عصبی که تحمل کرده بودم را شست و برد.»