ظهور و بروز سلسله جاپارکیان

فرزانه زینلی
در ابتدای قرن 15 هجری شمسی، مردمانی در سرزمین پارس بودند به نام جاپارکیان که در کلانشهر تهران سکونت گزیده بودند. البته نه سکونت معمولی. محل تجمع این افراد در حوالی خیابان میرداماد بود. افراد این سلسله غالباً مرد، با پیشه شوفری یا همان رانندگی بودند و بالغ بر 20 ساعت و بلکه بیشتر در روز کار می‌کردند. آن هم به این صورت که روزها به شغل مسافرکشی مشغول بودند. مسافران را از میرداماد تا راه آهن می‌بردند و دستمزد می‌گرفتند. از آنجایی که خرج بنزین بالاست و بی مایه فتیر است، همگی از دم ماشین را گازسوز کرده بودند. این سلسله به داشتن فکر اقتصادی مشهور بود.
 در ادامه دوباره به محل اصلی یعنی میرداماد برمی‌گشتند تا برای فاز دوم کار آماده شوند.
قبل از آنها سلسله‌ای بود به نام «خوابالودیان» که عقیده داشتند خواب در هر شرایطی می‌چسبد. جاپارکیان از آنها این عقیده را یاد گرفتند و اصل خودشان را نوشتند: «خواب جاپارکی تحت هر شرایطی کار محسوب می‌شود.» شیفت دوم کار جاپارکیان خواب آنها بود! آن هم نه یک خواب معمولی. آنها مشقت و سختی خواب در ماشین را به جان می‌خریدند. دلیل اصلی این کار جاپارکیان، فداکاری آنها برای شغل دوم‌شان بود؛ یعنی فروش جای پارک خودشان به هموطنان‌شان. گرچه در برخی نسخ قدیمی، دلیل این اقدام آنها را نداشتن جای خواب نیز عنوان کرده‌اند.
این سلسله نشان داد کار نه تنها عار نیست؛ بلکه خوابی که به آن بشود گفت کار باعث افتخار هم هست و کلاً خیلی هم عالی! فلذا با یک تیر دو نشان و حتی بیشتر را مورد هدف قرار داده، هم به خواب شبانه‌شان می‌رسیدند و در سرمای استخوان‌سوز  و بی پدر و مادر خیابان میرداماد که خیلی هم خیابان باکلاسی بود، سرپناهی برای خود داشتند و منت صاحبخانه را هم نمی‌کشیدند، هم جای پارک‌شان را به قیمت خون اجدادشان به کسانی که صبح علی‌الطلوع دنبال جای پارک نزدیک محل کار بودند، یا خوابالودیانی که طبق معمول دیرشان شده بود، می‌انداختند. اگر شما هم فکر می‌کنید این سلسله فرصت‌طلب و حتی کمی بی انصاف بودند، سخت در اشتباهید. به هر حال هر کسی خودش باید به فکر دست و پا کردن مسکن و شغل باشد، از وعده‌های صد روزه که آبی گرم نشده! البته برخی مورخین عقیده دارند اگر جاپارکیان 500 تومان بیشتر داشتند تا بگذارند روی اجاره خانه، مغزشان عیب نکرده بود که شب‌ها در خیابان بخوابند و اصلاً این سلسله ظهور و بروز نمی‌کرد!