نسخه Pdf
ایران عصر
واکنش‌هایی با تأثیر اندک
لغزش اتحادیه اروپا در برخورد با روس‌ها
روزا بالفور، تحلیلگر سیاسی
مترجم: وصال روحانی
تهاجم اخیر روسیه به اوکراین یک آزمون قدرت برای اتحادیه اروپا بوده و البته جایگاه این نهاد در این آزمون دشوار و خطیر، لغزنده است. حداقل توقع اروپایی‌ها این بود که اتحادیه اروپا تحریم‌های بزرگ و نفسگیری را علیه روس‌ها اعمال کند اما با اینکه برخی تحریم‌ها اعلام شده اما هنوز به مرحله یک اجرای مؤثر نرسیده‌اند.
در این میان امریکا بیش از اتحادیه اروپا و پیمان نظامی ناتو مقصر است، زیرا منابع اطلاعاتی این کشور جزئیات دقیق‌تری را از نحوه و زمان ورود ارتش روسیه به خاک اوکراین می‌دانستند و با وجود این بازدارندگی چندانی را از خود نشان ندادند. موضع انفعالی کاخ سفید و درگیر بودن اتحادیه اروپا با تشتت‌های درونی سبب شد روس‌ها قوی‌تر و مطمئن‌تر از گذشته وارد اوکراین شوند و مناطق مورد نظر خود را بدون اینکه مقاومت قابل توجهی روبه‌روی خود ببینند، تسخیر کنند. این‌چنین بود که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه حتی به اهدافی بزرگتر از آنچه در تهاجم به اوکراین جست‌و‌جو می‌کرد، دست یافت و حالا به گونه‌ای سلطان قاره سبز نشان می‌دهد. مخالفان پوتین و جناح‌های غربی البته تأکید دارند که پوتین با تهاجمی یکسویه به اوکراین از خود سلب اعتبار کرده، ولی اگر قرار بود یکی از کشورهای عمده شرق ثابت کند که اتحادیه اروپا یک نهاد دربرگیرنده مناسب و دلسوز برای دولت‌های اروپای غربی نیست، اکنون این کار را روسیه و مکانیسم سیاسی آن به نحو احسن به انجام رسانده‌اند.
واکنش «قدرت»های غرب اروپا به حرکت اخیر روس‌ها بیشتر توأم با شعار و با تأثیرهایی اندک بوده است. یکی از آنها تصمیم سران آلمان برای قطع وابستگی خود به روس‌ها در زمینه جذب حامل‌های انرژی بوده است ولی نکته جالب اختلاف نظر آشکار در این زمینه بین احزاب اصلی این کشور است و آنها هر یک دکترین متفاوتی در این زمینه دارند. این در حالی است که حزب سوسیال دموکرات آلمان که پایه اصلی حکومت در دو دهه اخیر بوده بر تحریم وسیع روس‌ها پای فشرده ولی «سبزها» و حزب لیبرال دموکراتیک آزاد معتقدند وقتی روی میزان و نوع سرمایه‌گذاری نظامی در آلمان اتفاق نظر وجود ندارد، ورود به مبحث روسیه - اوکراین که بیشتر به یک ستیز بین همسایگان شبیه است، آلمان را از پرداختن به مسائل مهم‌تر بازمی‌دارد.
شاید اتحادیه اروپا تمایلی به اعتراف نداشته باشد، اما تعداد کشورهای ناراضی حاضر در این اتحادیه به حدی زیاد شده که حتی اگر قرار بود اجماع علیه روسیه توسط آنها امکانپذیر باشد، ترجیح آنها پرداختن به امور خودی و از بین بردن چنددستگی‌ها است. وقتی رأی‌گیری اخیر در سازمان ملل در‌خصوص لزوم محکومیت روسیه بابت تهاجمش به اوکراین صورت گرفت، 35 کشور رسماً حاضر به رأی دادن نشدند و تهاجم روس‌ها را محکوم نکردند. این فقط به سبب سابقه دوستی و همکاری این کشورها با روسیه نبود، بلکه از این احساس و برداشت برمی‌خیزد که در ماه‌ها و سال‌های پیش رو این روس‌ها هستند که می‌توانند دست آنها را در شرایط سخت فعلی جهان بگیرند. برای آنها نیروهای غربی شامل امریکا، فرانسه، آلمان و انگلیس مبنای عمل نیستند، زیرا اگر هم قدرتی داشته باشند، با سیاست‌های توأم با تزویر آمیخته است. آنها و البته کشورهای اروپای شرقی ترجیح می‌دهند با همان روسیه کار کنند، حتی اگر روس‌ها همین امروز و فردا کل اوکراین را دردست بگیرند.
منبع: Carnegie Europe
مترجم: وصال روحانی
تهاجم اخیر روسیه به اوکراین یک آزمون قدرت برای اتحادیه اروپا بوده و البته جایگاه این نهاد در این آزمون دشوار و خطیر، لغزنده است. حداقل توقع اروپایی‌ها این بود که اتحادیه اروپا تحریم‌های بزرگ و نفسگیری را علیه روس‌ها اعمال کند اما با اینکه برخی تحریم‌ها اعلام شده اما هنوز به مرحله یک اجرای مؤثر نرسیده‌اند.
در این میان امریکا بیش از اتحادیه اروپا و پیمان نظامی ناتو مقصر است، زیرا منابع اطلاعاتی این کشور جزئیات دقیق‌تری را از نحوه و زمان ورود ارتش روسیه به خاک اوکراین می‌دانستند و با وجود این بازدارندگی چندانی را از خود نشان ندادند. موضع انفعالی کاخ سفید و درگیر بودن اتحادیه اروپا با تشتت‌های درونی سبب شد روس‌ها قوی‌تر و مطمئن‌تر از گذشته وارد اوکراین شوند و مناطق مورد نظر خود را بدون اینکه مقاومت قابل توجهی روبه‌روی خود ببینند، تسخیر کنند. این‌چنین بود که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه حتی به اهدافی بزرگتر از آنچه در تهاجم به اوکراین جست‌و‌جو می‌کرد، دست یافت و حالا به گونه‌ای سلطان قاره سبز نشان می‌دهد. مخالفان پوتین و جناح‌های غربی البته تأکید دارند که پوتین با تهاجمی یکسویه به اوکراین از خود سلب اعتبار کرده، ولی اگر قرار بود یکی از کشورهای عمده شرق ثابت کند که اتحادیه اروپا یک نهاد دربرگیرنده مناسب و دلسوز برای دولت‌های اروپای غربی نیست، اکنون این کار را روسیه و مکانیسم سیاسی آن به نحو احسن به انجام رسانده‌اند.
واکنش «قدرت»های غرب اروپا به حرکت اخیر روس‌ها بیشتر توأم با شعار و با تأثیرهایی اندک بوده است. یکی از آنها تصمیم سران آلمان برای قطع وابستگی خود به روس‌ها در زمینه جذب حامل‌های انرژی بوده است ولی نکته جالب اختلاف نظر آشکار در این زمینه بین احزاب اصلی این کشور است و آنها هر یک دکترین متفاوتی در این زمینه دارند. این در حالی است که حزب سوسیال دموکرات آلمان که پایه اصلی حکومت در دو دهه اخیر بوده بر تحریم وسیع روس‌ها پای فشرده ولی «سبزها» و حزب لیبرال دموکراتیک آزاد معتقدند وقتی روی میزان و نوع سرمایه‌گذاری نظامی در آلمان اتفاق نظر وجود ندارد، ورود به مبحث روسیه - اوکراین که بیشتر به یک ستیز بین همسایگان شبیه است، آلمان را از پرداختن به مسائل مهم‌تر بازمی‌دارد.
شاید اتحادیه اروپا تمایلی به اعتراف نداشته باشد، اما تعداد کشورهای ناراضی حاضر در این اتحادیه به حدی زیاد شده که حتی اگر قرار بود اجماع علیه روسیه توسط آنها امکانپذیر باشد، ترجیح آنها پرداختن به امور خودی و از بین بردن چنددستگی‌ها است. وقتی رأی‌گیری اخیر در سازمان ملل در‌خصوص لزوم محکومیت روسیه بابت تهاجمش به اوکراین صورت گرفت، 35 کشور رسماً حاضر به رأی دادن نشدند و تهاجم روس‌ها را محکوم نکردند. این فقط به سبب سابقه دوستی و همکاری این کشورها با روسیه نبود، بلکه از این احساس و برداشت برمی‌خیزد که در ماه‌ها و سال‌های پیش رو این روس‌ها هستند که می‌توانند دست آنها را در شرایط سخت فعلی جهان بگیرند. برای آنها نیروهای غربی شامل امریکا، فرانسه، آلمان و انگلیس مبنای عمل نیستند، زیرا اگر هم قدرتی داشته باشند، با سیاست‌های توأم با تزویر آمیخته است. آنها و البته کشورهای اروپای شرقی ترجیح می‌دهند با همان روسیه کار کنند، حتی اگر روس‌ها همین امروز و فردا کل اوکراین را دردست بگیرند.
منبع: Carnegie Europe
آدرس مطلب
http://old.irannewspaper.ir/newspaper/page/7871/4/606645/0
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه
ویژه نامه ها
.jpg)
