نبض لحظه ها ، سرشار از بیداری است

ابوالقاسم حسینجانی
«حرکت»، جوهره هستی است و «زمان»، صریح‌ترین و سریع‌ترین نماد این بودن و شدن.
نمی‌شود نرفت، اما ماند!
زمان‌پذیری، قطعیت اجتناب‌ناپذیر حرکت و حیات آدمی‌ است.
اصلاً مهم این نیست که از کجا آغاز می‌‌کنیم؛ بلکه، مهم آن نقطه‌ای‌ است که برای نهایت خویش، برمی‌گزینیم!
توسعه فراگیرانه «بهشت»، تنها راه برای فروپاشی «جهنم» است.
زمانه و زمینه را طوری باید راست و ریست- و «تنظیم»- کرد که بتوان در آن کاری تأثیرگذار کرد.
طرح و تنظیم «روزه‌داری» در زمانه و زمینه کاملاً دقیق و مشخص، مثال روشنی از یک چنین«برنامه‌ریزی هدفمند» است:
کتب علیکم الصیام... لعلکم تتقون! «روزه‌داری» بر شما واجب آمد؛ بادا که «خویشتنداری»تان به کار آید!
اگر ندانیم و نفهمیم که چه می‌‌کنیم و چه باید بکنیم؛ هر کاری هم که بکنیم، از جنس «بیگاری» است!
گاهی هیچ کاری نباید کرد؛
و در کمال آرامش و تمرکز، نشست و اندیشید،
تا نتیجه گرفت و فهم کرد که: «چه باید کرد؟!»
گاهی حتی مال خودمان را - هم - نباید خورد،
تا معلوم شود که «مال مردم»، جای خود دارد!!
«تقوا » چیست؟!
تقوا، از خویشتن، آغازیدن‌ است.
تقوا، یعنی اینکه اگر می‌‌خواهید دنیای‌تان تغییر کند، نخستین گام را باید - در خودتان و از خودتان - آغاز کنید و بردارید!
صورت‌مسأله‌ها را پاک نکنید؛ خودتان را پاک کنید.
چیزی را که در خودتان گم کرده‌اید، سراغش را از دیگران نگیرید.
حکایت ملانصرالدین را حتماً شنیده‌اید که سوزن را در اتاق خانه‌اش گم کرده بود، اما آن را در بیرون از  خانه - و در کوچه و خیابان – جست‌وجو می‌‌کرد... و دلیل او هم این بود که چون در خانه چراغ ندارند، پس بهتر است که در «کوچه روشن» دنبال «سوزن» بگردد!!!
تقوا،یعنی: اول از همه، بیا تکلیف خودت را- با خویشتن- «روشن» کن؛
و آن گاه به دنبال گم‌کرده‌ها و گمگشته‌ها باش!
گاهی درنگ کردن- و بی‌گدار به آب نزدن-
ریشه‌دارترین کاری است که می‌‌توان کرد.
از «عصر سنگ» تا «روزگار سنگدلی»
راه درازی را پشت سر نهاده‌ایم.
از پینه‌های پیشانی‌ تاریخ گوژپشت فرتوت، خیلی چیز‌ها را می‌شود فهمید؛
اما جهان در راه است
و بی‌خبری و نفهمیدن و ناباوری و نفاق هیچ احدالناسی، جلودار راه نیست!
پا به پای تعهد و تعقل و تقوا
- نیک اگر که بنگریم و بیندیشیم و فهم کنیم-
«نبض لحظه‌ها» سرشار از بیداری‌ است...
«تقوا» را دوباره باید دید،
«روزه» را - از نو - باید چشید!

«حرکت»، جوهره هستی است و «زمان»، صریح‌ترین و سریع‌ترین نماد این بودن و شدن.
نمی‌شود نرفت، اما ماند!
زمان‌پذیری، قطعیت اجتناب‌ناپذیر حرکت و حیات آدمی‌ است.
اصلاً مهم این نیست که از کجا آغاز می‌‌کنیم؛ بلکه، مهم آن نقطه‌ای‌ است که برای نهایت خویش، برمی‌گزینیم!
توسعه فراگیرانه «بهشت»، تنها راه برای فروپاشی «جهنم» است.
زمانه و زمینه را طوری باید راست و ریست- و «تنظیم»- کرد که بتوان در آن کاری تأثیرگذار کرد.
طرح و تنظیم «روزه‌داری» در زمانه و زمینه کاملاً دقیق و مشخص، مثال روشنی از یک چنین«برنامه‌ریزی هدفمند» است:
کتب علیکم الصیام... لعلکم تتقون! «روزه‌داری» بر شما واجب آمد؛ بادا که «خویشتنداری»تان به کار آید!
اگر ندانیم و نفهمیم که چه می‌‌کنیم و چه باید بکنیم؛ هر کاری هم که بکنیم، از جنس «بیگاری» است!
گاهی هیچ کاری نباید کرد؛
و در کمال آرامش و تمرکز، نشست و اندیشید،
تا نتیجه گرفت و فهم کرد که: «چه باید کرد؟!»
گاهی حتی مال خودمان را - هم - نباید خورد،
تا معلوم شود که «مال مردم»، جای خود دارد!!
«تقوا » چیست؟!
تقوا، از خویشتن، آغازیدن‌ است.
تقوا، یعنی اینکه اگر می‌‌خواهید دنیای‌تان تغییر کند، نخستین گام را باید - در خودتان و از خودتان - آغاز کنید و بردارید!
صورت‌مسأله‌ها را پاک نکنید؛ خودتان را پاک کنید.
چیزی را که در خودتان گم کرده‌اید، سراغش را از دیگران نگیرید.
حکایت ملانصرالدین را حتماً شنیده‌اید که سوزن را در اتاق خانه‌اش گم کرده بود، اما آن را در بیرون از  خانه - و در کوچه و خیابان – جست‌وجو می‌‌کرد... و دلیل او هم این بود که چون در خانه چراغ ندارند، پس بهتر است که در «کوچه روشن» دنبال «سوزن» بگردد!!!
تقوا،یعنی: اول از همه، بیا تکلیف خودت را- با خویشتن- «روشن» کن؛
و آن گاه به دنبال گم‌کرده‌ها و گمگشته‌ها باش!
گاهی درنگ کردن- و بی‌گدار به آب نزدن-
ریشه‌دارترین کاری است که می‌‌توان کرد.
از «عصر سنگ» تا «روزگار سنگدلی»
راه درازی را پشت سر نهاده‌ایم.
از پینه‌های پیشانی‌ تاریخ گوژپشت فرتوت، خیلی چیز‌ها را می‌شود فهمید؛
اما جهان در راه است
و بی‌خبری و نفهمیدن و ناباوری و نفاق هیچ احدالناسی، جلودار راه نیست!
پا به پای تعهد و تعقل و تقوا
- نیک اگر که بنگریم و بیندیشیم و فهم کنیم-
«نبض لحظه‌ها» سرشار از بیداری‌ است...
«تقوا» را دوباره باید دید،
«روزه» را - از نو - باید چشید!