سمی به‌ نام سُمر

با آتش هم نمی‌شود جلگه میناب را از دست درخت «سمر» نجات داد. درخت سمر بعد از انتقال آب رودخانه میناب، دومین عامل نابودی دشت میناب است.
کارشناسان پیش از انقلاب، درخت سمر را به خاطر کنترل فرسایش خاک در شهرهای جنوبی کاشتند؛ خوزستان، سیستان‌وبلوچستان و هرمزگان. جلگه میناب، شن روان نداشت که نیازی به کاشت درخت سمر باشد! اما چه می‌شود که سرطان سُمر به جانش می‌افتد؟ بذر سمر یکی از خوش‌خوراک‌ترین علوفه‌های دامی است که در مناطق خشک پیدا می‌شود. نیامی (غلاف) دارد که لایه حفاظتی و پوششی برای دانه آن گیاه محسوب می‌شود. بز آن را می‌خورد و چون بذر فرآوری شده را تخلیه‌ می‌کند، آن بذر از طریق کود دامی وارد زمین‌های کشاورزی میناب می‌شود تا همچون سرطانی کشنده در همه جای جلگه «متاستاز» کند! در میناب همه‌چیز برای رشد سُمر مهیا است! سمر در «سیریک» شن‌های رونده را زمینگیر می‌کند؛ اما در میناب، درختان کهور ایرانی، نخل، انبه، لیمو و... را می‌بلعد. رونده و خزنده چون حیوانی گرسنه به جان منابع طبیعی می‌افتد، دور نخل‌ها می‌پیچد و آنها را آن‌طور که محلی‌ها می‌گویند شهید می‌کند. سُمر رفتار متفاوتی در دیگر شهرها دارد. مثلاً در رودان اصلاً رشد نمی‌کند. در خوزستان به گفته کارشناسان منابع طبیعی میناب تکثیر نمی‌شود. در همان نقطه که کاشته می‌شود، رشد می‌کند، اما برای میناب، سم است.
سمر نمی‌گذارد هیچ درختی در اطراف آن جان بگیرد. این‌ گونه، یک مواد شیمیایی از خود ترشح می‌کند که باعث می‌شود گونه‌های دیگر قابلیت بهره‌مندی و استفاده از کانی‌ها و مواد آلی خاک را پیدا نکنند. در زیر اشکوب درختان سُمر هیچ حیات نباتی دیده نمی‌شود. تخمین‌ها می‌گوید یک کهور امریکایی یا سمر، قابلیت خشکاندن یک کهور ایرانی را در مدت ۵ تا ۱۰ سال دارد. سمرها کشتار کهورایرانی را سال‌ها است که شروع کرده‌اند.