همسایگی 60 ساله دانشکده ادبیات شیراز با حافظ پایان می‌یابد؟

شیراز- همسایگی 60 ساله دانشکده زبان و ادبیات فارسی شیراز با مزار حافظ در چهارراه ادبیات؛ سال‌ها مایه افتخار فرهنگ‌دوستان و استادان شعر و ادب فارسی و مسئولان فرهنگی استان فارس بوده است. برای دانشکده‌ای که موضوع و محور آن شعر و ادبیات فارسی است، چه جایی بهتر و متناسب‌تر از همسایگی با حضرت حافظ!
با این حال در ادوار مختلف بحث جابه‌جایی و واگذاری این ساختمان به نهادهای اجرایی مطرح بوده است. در سال ۱۳۶۷ موضوع جابه‌جایی بخش زبان و ادبیات فارسی از جوار آرامگاه حافظیه مطرح شد که اعتراض استادان و دانشجویان مانع از اجرای آن شد.
در سال ۱۳۸۹ نیز بار دیگر سخن از واگذاری این ساختمان به نهادهای اجرایی و انتقال بخش زبان و ادبیات فارسی به مکانی دیگر به میان آمد و ساختمان اداری و محل تشکیل کلاس‌های زبان و ادبیات فارسی به استانداری فارس سپرده شد. این اقدام بر اساس تصمیم دولت دهم مبنی بر واگذاری دانشکده ادبیات این دانشگاه به وزارت میراث فرهنگی صورت گرفت که این مسأله باز هم موجبات ناخرسندی و واکنش شدید استادان و دانشجویان را فراهم کرد. استادان زبان و ادب فارسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شیراز در آن زمان در نامه‌هایی به مسئولان خواستار اصلاح این تصمیمات شدند اما این پیگیری‌ها نیز نتیجه‌ای به همراه نداشت چراکه برای واگذاری این ساختمان به استانداری، مراحل قانونی صورت گرفته بود.
مسئولان استانداری فارس معتقد هستند که فرایند واگذاری ساختمان دانشکده ادبیات به استانداری به‌صورت قانونی صورت گرفته است و استانداری نه تنها مانع از فعالیت دانشگاهیان در این مکان نشده بلکه شرایط مساعدی را در این مکان برای راه‌اندازی دانشگاه هنر و استمرار فعالیت‌های این دانشگاه فراهم کرده است.
به دنبال طرح و گسترش شایعات تغییر کاربری مکان فعلی دانشکده ادبیات و علوم و انتقال این دانشکده از جوار آرامگاه حافظ به مکانی دیگر، محمدرضا خالصی، نویسنده، پژوهشگر و استاد دانشگاه، طی نامه‌ای به استاندار فارس خواستار ورود مدیریت ارشد استان به این موضوع و ممانعت از جابه‌جایی شد.
در این نامه خطاب به محمدهادی ایمانیه، آمده است:
60سال پیش کسانی چراغ ادب را به زینت عشق به فروغ فاخر ادب در این شهر برافراختند و دانشکده ادبیات شیراز را در کنار مرقد منور خواجه ساختند و زجاج معرفت را مشکاتِ عقل پوشاندند و آن ساختمان در طول زمان با بُن‌مایه‌های جان به مِصباحی بدل گشت که نور بَرافشاند و استادان و عالمان بسیار در دامان خویش پَروراند و گام‌های ارجمند و بلند در ادب پارسی بردارد و نهال علم فضل در این سرزمین آرد، که امروز آن نهال، درختی است گَشن.
در گذشته، میراث فرهنگی به بهانه مرکززدایی، هر بخشی به گوشه‌ای فتاد و شیراز را نیز از این خوانِ ناخجسته، ولیمه‌ای نامیمون نصیب شد زَقوم‌وار و بد آثار؛ به نهانخانه خلوتِ مدیران.
بخشی به استانداری هِبه شد البته در مابه‌ازای ساخت دانشکده ادبیات در آن سوی خیابان با مجوزهای تجاری!
استاندار آن زمان را، با این تصمیم، سرِ موافقت نبود و آن را ناصواب می‌پنداشت و بی‌حساب می‌انگاشت.
آنان که دانشکده ادبیات شیراز را به جوار خواجه آوردند مردانی از قبیله ذوق بودند و عشیره ادب. این زمزمه‌ها اهالی اندیشه را به تأمل و تکاپو واداشت، مسوده‌ای تهیه و مؤکد به بیش از ۵هزار نام و امضا شد، استادان دانشگاه، فرهنگوران، نویسندگان، اندیشمندان، هنرمندان و دغدغه‌مندان بر مخالفت این جابه‌جایی خروشمند نوشتند و سخن برملا گفتند و امضا کردند و به مسئولان استان اشارت نمودند که گام بر این ره مگذارند و سخن اصحاب فرهنگ گوش دارند و ساختمان دانشکده به جای دیگر مبرند.