موسیقی؛ غفلت از ملالتموسیقی؛ غفلت از ملالت

دانستیم که غفلت هم خوب است و هم ضروری! بدون غفلت، کارها، برنامه‌ها و اصولا زندگی پیش نمی‌رود و ممکن نیست! یکی از کارکردهای مهم غفلت، که نسبت متساوی با خوب و بد دارد، بی‌اعتنایی عمدی و اختیاری است! آدمی مجبور است برای رسیدگی به کارها و امور در اولویت، نسبت از کارها و اموری دیگر غفلت کند. در غیر این صورت امور ضروری و اولی ها (در اولویت) زمین می‌مانند و انجام نمی‌شوند. تفاوت انسان با تعهد و غیر آن، در همین است. اصلاً شرط وفای به عهد و خوش عهدی در همین است که انسان خوش عهد، کارهای اولی را در نوبت نخست انجام، قرار می‌دهد. یعنی نسبت به کارهای دیگر عمداً بی‌اعتنایی می‌کند و در مقابل، شخص بی‌تعهد: 1- تشخیص کارهای در اولویت و ضروری را ندارد. 2- در صورت تشخیص به آنها اهتمام نمی‌کند! در این‌صورت است که میان متعهد و غیر او، با وجدان و بی‌وجدان، خوش قول و بد قول، زرنگ و تنبل و... تفاوت عمده ایجاد می‌شود. پس در صورت بی‌اعتنایی و غفلت از امور غیرضروری و حاشیه‌ای و بی‌فایده و مضر و پرداختن به موارد نقیض شخصی، متعهد و مورد اعتماد می‌شود. این همان غفلت ممدوح است. مادر، که منبع محبت و عشق بی‌نهایت نسبت به فرزندان است، با همین روش، بحق از فرزندان فاصله می‌گیرد و موجبات ترقی و کمال آنها را فراهم می‌کند. در غیر این‌صورت حاضر نیست یک لحظه از آنها دور باشد و نسبت به آنها غفلت کند. همچنین است وضعیت عاشق نسبت به معشوق. عاشق واقعی با غفلت های ممدوح نسبت به معشوق، موجبات دل آزاری و اسارت و ملالت او را پدید نمی‌آورد و شرایط را برای او طاقت‌فرسا نمی‌کند و به عکس، اشتیاق و رغبت او را مَزید می‌کند.گاهی اوقات غفلت ممدوح،  سنگدلی و بی‌رحمی با خود دارد، مانند کار شکسته‌بند یا جراح  یا مربیان تربیتی و ورزشی! که برای رساندن شخص به سلامتی و کمال، نسبت به بی‌تابی‌ها و بی‌قراری‌های او غفلت (بی‌اعتنایی) می‌کنند و به نفع او از احساسات و عواطف خود چشم می‌پوشند. خب! حال با این حساب می‌توان گفت غفلت بد است!؟ اگر غیر این مصالح به‌کار رود، آری. غفلت مذموم و ناپسند و مضر همین است.
بی‌توجهی‌ همسران به یکدیگر، اولیا و فرزندان (و بالعکس)، قوانین با مردم (و بالعکس)، ذیحق با غیر او (و بالعکس)، مدارس با دانش‌آموزان (و بالعکس)، دانشگاه‌ها با دانشجویان (و بالعکس)، ادارات با کارکنان (و بالعکس)، مسئولان با مردم (و بالعکس) و... از همین نوع غفلات مذموم و ناشایست است و همه این غفلت ها، از نوع اختیاری و آگاهانه است. وجه غیر قابل دفاع و غیر قابل بخشش غفلت، همین نوع است. غفلت عمدی که موجب تضییع حقوق و شایستگی‌ها و امتیازات فرد و جامعه و در نهایت سقوط آن می‌شود! حال در مورد موسیقی، غفلت چگونه است؟ در موسیقی، غفلت مذموم بیشتر از غفلت ممدوح است! نخستین غفلت، نسبت به خود موسیقی است که نسبت به مضار آن، از فواید و اثرات مطلوب آن، غفلت و خودداری شده است. این‌گونه که موسیقی موجب رقت احساسات، لطافت قلب، آرامش و دوری از خشونت و مهربانی و آهستگی است.
بدو گفت از ما که شایسته تر
بدو گفت آنکس که آهسته تر!
موسیقی، موجب تجدید قوای روحی و تمدد اعصاب می‌شود. موسیقی، موجب رفع کسالت و ملالت و افسردگی می‌شود! موسیقی، موجب افزایش شوق و رغبت و جذبه می‌شود! موسیقی، موجب ازدیاد، میل و کشش به زندگی می‌شود! موسیقی، بارهای منفی و دل آزار زندگی را از دوش بر می‌دارد! موسیقی، حالت تعادل و توازن روح و جسم را ممکن ترمی کند! موسیقی، طبیعت آدمی را شکوفا می‌کند! موسیقی، نیاز روحی را تأمین می‌کند! موسیقی، ارتباطات را سهل می کند و اعتماد به نفس می‌دهد! موسیقی، روح را لطیف و قوه خلاقه را قوی می‌کند! موسیقی، انسان را عاشق و عاشق‌تر می‌کند! موسیقی، موجب تعمق و افزایش آن می‌شود! موسیقی، ظرفیت هوشی را بالا می‌برد. موسیقی، قدرت انتزاع ذهن را افزایش می‌دهد. موسیقی، قدرت تصور و تخیل را تقویت می‌کند! موسیقی، عالمی زیبا و زیباتر برای فرد ایجاد می‌کند! موسیقی، استقامت تنهایی را بالا می‌برد! موسیقی، از ازدحام و شلوغی، دور می‌کند! موسیقی، عزلت‌نشینی و خوی خویشتن‌گرایی را می‌افزاید! موسیقی، به خود شناسی کمک می‌کند! موسیقی، حس زیبایی دوستی و زیبایی شناسی غیرمرئی را زیاد می‌کند!موسیقی، دقت و ریزبینی و توجه به جزئیات را تحریک می‌کند! موسیقی، موجب عشق و محبت و الفت می‌شود! موسیقی، عشق و محبت را افزایش می‌دهد! موسیقی، توجه به درون و عالم باطن را ایجاد می‌کند! موسیقی، حواس را دقت و سامان می‌بخشد! موسیقی، عالم دیگر را باورپذیرو ممکن می‌کند!