تولد دوباره با انقراض اژدها! 

امید مافی
روزنامه‌نگار

 نسل اژدها منقرض شد، وقتی در ورزشگاه چشم‌نواز  احمد بن علی، بیرق وطن به اهتزاز درآمد و تفنگداران متهور ایران ماهی‌های سرخ آن سوی رودخانه سورن را به طرز ماهرانه‌ای صید کردند. 
وقتی فشار روانی از روی توپچی‌های آریایی برداشته شد و عالیجناب سی کیو طرحی نو درانداخت، تراژدی روز نخست رنگ باخت و پسران سینیور در دوزخی به مساحت یک مستطیل، ستاره‌های کاردیف را خاموش کردند تا راب‌ پیج کنار نیمکت ولز به مغبون‌ترین فرمانده دنیا بدل شود و این سوتر مغز پرتغالی اردوگاه ایران بار دیگر پیام‌آور شادی لقب بگیرد و یوزها را به جام برگرداند. 
میخکوب کردن دار و دسته گرت بیل و آرون رمزی در آن سوی آب، کار سهلی نبود، اما در روزی که اعتماد به نفسِ گمشده، دوباره پیدا شد و خط آتش تیم‌ملی قفس توری هنسی متفرعن را به توپ بست، این اژدها بود که سر بریده شد تا پرچم مام میهن بالا باشد و 80 میلیون نفر پس از روزهایی مضطرب یکجا و یک‌تنه روی ابرها رژه بروند و به معجزه توپ چرمی ایمان بیاورند. 
دیروز استعاره‌ها و کنایه‌ها کهنه شدند، وقتی با نقشه کی‌روش، قلعه ولزی‌ها بارها و بارها لرزید و سرانجام  بیل و مردانی که با دماغ باد کرده ایفای نقش می‌‌کردند، دو بار دستمال سفید را بالا بردند و رعشه را بر جان خویش دیدند. 
حالا ایران سه امتیازی سوار بر زورقی طلایی باید به عبور از کنار یانکی‌ها بیندیشد تا مأموریتش تکمیل شود و سفیران این خاک در کویر جشن صعود برپا کنند. حالا وقت آن رسیده با قلب‌هایی شبیه توده نور و ساق‌هایی زهردار فریاد لیاقت فوتبال ملی را در جشنواره قرن به گوش‌ها برسانیم و کاری کنیم که گیتی انگشت حیرت به دهان بگیرد. 
جام، تازه برای یوزهای دلیر آغاز شده است. وقتی چشم‌ها، دهان‌ها و دندان‌ها با کلمات ستایش‌برانگیز ایران را می‌‌سازند، لابد باید به جغرافیای بوسه شوالیه‌های نامیرا در مخمل سبز دوحه فکر کرد و نمایش‌های دراماتیک سربازان این مرز پرگهر راعاشقانه به نظاره نشست. جز این است یعنی؟