کودکان کار و بیماریها
شهره طاعتی
مددکار اجتماعی
در زمان بروز و شیوع بیماریها سه دسته از افراد جامعه در معرض خطر بیشتری قرار دارند: سالمندان؛ افراد مبتلا به بیماریهای زمینهای و کودکان. در زمان بروز بحرانهایی مانند بیماریهای واگیردار، افراد خانواده رفتارهایی مبنی بر پیشگیری از ابتلا و انتقال احتمالی به دیگران را جزو وظایف اصلی خود قرار میدهند. آموزشهای مستمر به کودکان، فراهم نمودن وسایل بهداشتی و دور نگه داشته شدن آنها از محیطهای آلوده را در اولویت برنامههای روزانه خود قرار میدهند. والدین برای تغذیه فرزندان و افراد خانواده اهمیت ویژهای قائل میشوند. سازمانهای دولتی و خصوصی تمامی تلاش خود را در جهت پیشگیری و درمان بهکار میگیرند.
یکی از روشهای دور ماندن کودکانِ دانشآموز از محیطهای آلوده خارج از منزل مانند مدرسه و خیابانها، تعطیلی مدارس میباشد که در حال حاضر با توجه به شیوع بیماری کرونا این روش یکی از بهترین راهکارهای پیشگیری از سرعت شیوع بیماری بوده که در کشور ما نیز به اجرا درآمده است. تغییر ساعت کاری ادارات نیز یکی از راهکارهای پیشگیرانه در این زمینه بوده است. اکثر خانوادهها با در منزل ماندن و تهیه وسایل بهداشتی و در اختیار قرار دادن آن به کودکان در این زمان از آنها محافظت کردهاند تمامی رسانههای موجود در جامعه، فضای مجازی و غیره همگی درصدد تهیه و پخش محتوای آموزشی برای افراد میباشند.غافل از اینکه در نزدیکیمان کودکانی وجود دارند که انگار نه انگار اتفاقی در شهر رخ داده، کیسههای بزرگ بر دوششان سطلهای زباله را میگردند، گلهای دست شده را برای فروش به مردم عرضه میکنند. آنها حتی نمیدانند که علت واهمه آدمها و سرنشین ماشینها از نزدیک شدن آنها به ایشان به چه علت است.
چرا؟ زیرا آنها در این هیاهوی پیشگیرانه جزء فراموش شدگان از سوی جامعه و سازمانهای مرتبط با تأمین بهداشت و سلامت قرار گرفتهاند. آنها از سوی سازمانهای دولتی و مردم ادارات مربوطه در بخش بهداشتی نادیده گرفته شدهاند شاید از نظر آنها آموزش و پیشگیری این کودکان از بیماری ضرورتی ندارد.
شاید بهتر است حال که آنها ناآگاهانه در معرض خطر میکروب و ویروس و بیماری قرار دارند از آنها دوری کرده و با نادیده گرفتنشان وجود ایشان را کتمان کرده و به جای حل مسأله، صورت مسأله را پاک کنیم.
شاید بهتر است به حال خود رهایشان کنیم تا به طور طبیعی از چرخه زندگی محکوم شده به آن رها شوند.
اما، کودک کار، کودک است. کودک کار از هر کودک دیگری بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماریهای محیطی و واگیردار قرار دارد زیرا این کودکان عمدتاً از خانوادههای بسیار کم برخوردار مالی و فرهنگی میباشند که سطح آگاهی و سواد خانواده در کمترین رتبه قرار دارد. والدین و سرپرستان کودکان کار خود، آگاهیهای لازم در زمینه بیماریها و نحوه انتقال و ابتلا به آن را ندارند و ضرورتی جهت رعایت دستورالعملهای بهداشتی نمیبینند. محیط زندگی کودکان کار از آلودهترین مکانهای پرخطر از نظر انواع بیماریها میباشد و هر کدام از افراد خانواده میتوانند ناقل بیماریهای خطرناک و با سرعت شیوع بالا مانند بیماری کرونا باشند، اما با در اختیار قرار دادن امکانات بهداشتی و آموزش فردی به آنها میتوان تا حد زیادی از ابتلا و انتقال بیماری پیشگیری کرد.
متأسفانه آموزشها فقط متعلق به زمان بحران میباشند که در این صورت فقط میتواند در همان برهه از زمان یکی از راهکارهای پیشگیرانه باشند ولی بهترین عملکرد آن است که ریشهای و زیربنایی در مورد آموزش کودکان کار و خانواده آنها اقدام جدی صورت گیرد. در زمانهای معمول سازمانهای غیردولتی با کمک سازمانهای دولتی و دریافت وسایل و پروتکلهای بهداشتی باید موضوع آموزش و ضرورت اجرای آن را بهصورت جدی دنبال نمایند.
پیش از هر اقدامی ان جی اوها و سازمانهای دولتی مربوطه باید خود به ضرورت انجام آموزش همگانی و آگاهی از بیماریها به کودکان کار و خانواده آنها دست یابند و پس از آن با یاری یکدیگر نسبت به انجام آن در سطح جامعه اقدام نمایند.
کودکان کار در صورتی که از قبل آگاهی لازم نسبت به مخاطرات محیط و آلودگیهای سطح خیابانها و محیط زندگیشان را داشته باشند و از طرفی دیگر وسایل بهداشتی مورد نیاز در اختیار آنان قرار گیرد میتوان گفت که در زمان بروز بحران بیماریهای واگیردار مانند کرونا آنها نیز مانند دیگر افراد جامعه توانایی خود مراقبتی را خواهند داشت. اما متأسفانه بهدلیل نبود آموزشهای زیربنایی و عدم دیده شدن این کودکان در سطح جامعه در زمان بحرانهایی اینچنینی، با نادیده گرفته شدن این کودکان و حذف آنها از ارائه اقلام بهداشتی و عدم آموزش آنها و خانوادهشان مبنی بر پرهیز از حضور در معابر و خیابانهای آلوده، این قشر از جامعه که درصدی از نیروی کار و سرمایههای اجتماعی و اقتصادی آینده کشور هستند با مبتلا شدن به بیماریها و ناقل بودن آن به دیگر افراد، خطر جدی برای خود و جامعه بهدنبال خواهند داشت.
بدین منظور از مدیران و سازمانهای مربوطه خواهشمندیم جهت تجهیز این کودکان به وسایل بهداشتی، اقدامات لازم را در دستور کار خود قرار دهند.
مددکار اجتماعی
در زمان بروز و شیوع بیماریها سه دسته از افراد جامعه در معرض خطر بیشتری قرار دارند: سالمندان؛ افراد مبتلا به بیماریهای زمینهای و کودکان. در زمان بروز بحرانهایی مانند بیماریهای واگیردار، افراد خانواده رفتارهایی مبنی بر پیشگیری از ابتلا و انتقال احتمالی به دیگران را جزو وظایف اصلی خود قرار میدهند. آموزشهای مستمر به کودکان، فراهم نمودن وسایل بهداشتی و دور نگه داشته شدن آنها از محیطهای آلوده را در اولویت برنامههای روزانه خود قرار میدهند. والدین برای تغذیه فرزندان و افراد خانواده اهمیت ویژهای قائل میشوند. سازمانهای دولتی و خصوصی تمامی تلاش خود را در جهت پیشگیری و درمان بهکار میگیرند.
یکی از روشهای دور ماندن کودکانِ دانشآموز از محیطهای آلوده خارج از منزل مانند مدرسه و خیابانها، تعطیلی مدارس میباشد که در حال حاضر با توجه به شیوع بیماری کرونا این روش یکی از بهترین راهکارهای پیشگیری از سرعت شیوع بیماری بوده که در کشور ما نیز به اجرا درآمده است. تغییر ساعت کاری ادارات نیز یکی از راهکارهای پیشگیرانه در این زمینه بوده است. اکثر خانوادهها با در منزل ماندن و تهیه وسایل بهداشتی و در اختیار قرار دادن آن به کودکان در این زمان از آنها محافظت کردهاند تمامی رسانههای موجود در جامعه، فضای مجازی و غیره همگی درصدد تهیه و پخش محتوای آموزشی برای افراد میباشند.غافل از اینکه در نزدیکیمان کودکانی وجود دارند که انگار نه انگار اتفاقی در شهر رخ داده، کیسههای بزرگ بر دوششان سطلهای زباله را میگردند، گلهای دست شده را برای فروش به مردم عرضه میکنند. آنها حتی نمیدانند که علت واهمه آدمها و سرنشین ماشینها از نزدیک شدن آنها به ایشان به چه علت است.
چرا؟ زیرا آنها در این هیاهوی پیشگیرانه جزء فراموش شدگان از سوی جامعه و سازمانهای مرتبط با تأمین بهداشت و سلامت قرار گرفتهاند. آنها از سوی سازمانهای دولتی و مردم ادارات مربوطه در بخش بهداشتی نادیده گرفته شدهاند شاید از نظر آنها آموزش و پیشگیری این کودکان از بیماری ضرورتی ندارد.
شاید بهتر است حال که آنها ناآگاهانه در معرض خطر میکروب و ویروس و بیماری قرار دارند از آنها دوری کرده و با نادیده گرفتنشان وجود ایشان را کتمان کرده و به جای حل مسأله، صورت مسأله را پاک کنیم.
شاید بهتر است به حال خود رهایشان کنیم تا به طور طبیعی از چرخه زندگی محکوم شده به آن رها شوند.
اما، کودک کار، کودک است. کودک کار از هر کودک دیگری بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماریهای محیطی و واگیردار قرار دارد زیرا این کودکان عمدتاً از خانوادههای بسیار کم برخوردار مالی و فرهنگی میباشند که سطح آگاهی و سواد خانواده در کمترین رتبه قرار دارد. والدین و سرپرستان کودکان کار خود، آگاهیهای لازم در زمینه بیماریها و نحوه انتقال و ابتلا به آن را ندارند و ضرورتی جهت رعایت دستورالعملهای بهداشتی نمیبینند. محیط زندگی کودکان کار از آلودهترین مکانهای پرخطر از نظر انواع بیماریها میباشد و هر کدام از افراد خانواده میتوانند ناقل بیماریهای خطرناک و با سرعت شیوع بالا مانند بیماری کرونا باشند، اما با در اختیار قرار دادن امکانات بهداشتی و آموزش فردی به آنها میتوان تا حد زیادی از ابتلا و انتقال بیماری پیشگیری کرد.
متأسفانه آموزشها فقط متعلق به زمان بحران میباشند که در این صورت فقط میتواند در همان برهه از زمان یکی از راهکارهای پیشگیرانه باشند ولی بهترین عملکرد آن است که ریشهای و زیربنایی در مورد آموزش کودکان کار و خانواده آنها اقدام جدی صورت گیرد. در زمانهای معمول سازمانهای غیردولتی با کمک سازمانهای دولتی و دریافت وسایل و پروتکلهای بهداشتی باید موضوع آموزش و ضرورت اجرای آن را بهصورت جدی دنبال نمایند.
پیش از هر اقدامی ان جی اوها و سازمانهای دولتی مربوطه باید خود به ضرورت انجام آموزش همگانی و آگاهی از بیماریها به کودکان کار و خانواده آنها دست یابند و پس از آن با یاری یکدیگر نسبت به انجام آن در سطح جامعه اقدام نمایند.
کودکان کار در صورتی که از قبل آگاهی لازم نسبت به مخاطرات محیط و آلودگیهای سطح خیابانها و محیط زندگیشان را داشته باشند و از طرفی دیگر وسایل بهداشتی مورد نیاز در اختیار آنان قرار گیرد میتوان گفت که در زمان بروز بحران بیماریهای واگیردار مانند کرونا آنها نیز مانند دیگر افراد جامعه توانایی خود مراقبتی را خواهند داشت. اما متأسفانه بهدلیل نبود آموزشهای زیربنایی و عدم دیده شدن این کودکان در سطح جامعه در زمان بحرانهایی اینچنینی، با نادیده گرفته شدن این کودکان و حذف آنها از ارائه اقلام بهداشتی و عدم آموزش آنها و خانوادهشان مبنی بر پرهیز از حضور در معابر و خیابانهای آلوده، این قشر از جامعه که درصدی از نیروی کار و سرمایههای اجتماعی و اقتصادی آینده کشور هستند با مبتلا شدن به بیماریها و ناقل بودن آن به دیگر افراد، خطر جدی برای خود و جامعه بهدنبال خواهند داشت.
بدین منظور از مدیران و سازمانهای مربوطه خواهشمندیم جهت تجهیز این کودکان به وسایل بهداشتی، اقدامات لازم را در دستور کار خود قرار دهند.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه