نصر؛ چشم و چراغ لاله زار

مریم مقدسی
نزدیک به یک قرن از عمرش می‌گذرد. روزهای تلخ و شیرین زیادی دیده است. بسیاری در دل سالن‌هایش بالیده‌اند و قد کشیده‌اند و شده‌اند بهترین‌های موسیقی و تئاتر و سینمای این کشور، تئاتر نصر را می‌گویم، چشم و چراغ لاله زار. لاله‌زاری که این روزها احوال خوشی ندارد. بنای تاریخی تئاتر نصر اما مدتی است به نجات از فراموشی در میان همهمه خیابان امیدوار شده است.
سال 96 بود که بعد از خرید خانه دوران قاجاری اتحادیه، شهرداری تهران تئاتر نصر را هم از کمیته امداد خریداری کرد و گفت قصد دارد آن را تبدیل به موزه هنرهای نمایشی ایران کند. همه چیز بعد از خبر خرید بنا، مسکوت شد. تا فروردین 98 که خبر باز شدن دوباره درهای تئاتر نصر به روی مردم، جزء خبرهای خوب شهر شد. بازدید از این بنای تاریخی که در هر قدم می‌شد نشانه‌هایی از تئاتر و هنر و نمایش و موسیقی را در آن مرور کرد، شوقی بغض آلود را به تجربه ناب بازدید‌کنندگان اضافه می‌کرد. سقف های زیبای بنا پوشیده از تارهای عنکبوت بودند و صندلی‌های پر قصه آن تسلیم غبار زمان، زیر تمام غبار آلودی این بنا اما تاریخی نشسته بود. هر چه بود، فروردین ماه امسال تئاتر نصر نفسی عمیق در لاله زار را تجربه کرد، نفسی که جانش را تازه کرد.
مسئولان سازمان زیباسازی وعده داده‌اند که تا خرداد 99 موزه را افتتاح می‌کنند. موزه‌ای برای مرور تاریخ تئاتر و نمایش در ایران و حالا می‌شود امید بست به لاله زار و جان یافتن دوباره فرهنگ در این خیابان پر هیاهو که دیگر نمادی از فرهنگ و هنر در آن باقی نمانده است.
تئاتر نصر را در خیابان لاله زار روبه‌روی خیابان بوشهری با سردر زیبا و ماندگارش می‌توان شناسایی کرد. به نظر می‌رسد آینده برای این بنا خبرهای خوبی در چنته دارد.