همه انتقادها ‌بجا ولی با جان خودمان شوخی نکنیم

ابراهیم بهشتی
دبیر سرویس سیاسی
کرونا حالا یک واقعیت عالم‌گیر شده است. بنابر اعلام سازمان جهانی بهداشت این نگرانی که تهدید شیوع کرونا ویروس در حال تبدیل شدن به یک بیماری همه‌گیر است «بسیار واقعی» است. «تدروس آدهانوم قبریسوس» دبیر کل سازمان جهانی بهداشت گفته است: «این ویروس در بسیاری از کشورها اثر و نشانه‌ای از خود برجا گذاشته و به این مفهوم است که خطر همه‌گیری بیماری کووید-۱۹ رو به افزایش است.»
 ایران هم مثل بسیاری از دیگر کشورهای جهان درگیر این ویروس موذی شده و با‌وجود هشدارها و اعلام خطرهای فراوان به نظر می‌رسد مردم خیلی آن را جدی نگرفته‌اند. در تأیید این ادعا همین بس که رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی و تجهیز مجالس هشدار داده«با برگزارکنندگان مراسم عروسی پنهانی در تالار‌های اطراف تهران بشدت برخورد می‌کنیم.» یا موج سفرها بخصوص به مقصد استان‌های شمالی کشور هم مصداق دیگری است که متأسفانه بر خلاف همه دستور العمل‌ها و توصیه‌های بهداشتی انجام می‌شود.
از هر زوایه‌ای که به این ماجرا نگاه شود و هر انتقادی که نسبت به مجموعه نهادهای حاکمیتی چه معطوف به مدیریت این میهمان ناخوانده و چه ناظر بر رویدادها و اتفاقات دیگری وجود داشته باشد، هیچ توجیه عقلانی برای نادیده گرفتن تبعات کرونا و خطر شیوع بیشتر آن وجود ندارد. در حقیقت به‌عنوان یک شهروند می‌توان هم انتقاد داشت و هم سؤال‌های جدی مطرح کرد. اینکه آیا پیش‌بینی‌های لازم از ابتدا برای مواجهه با خطر قابل پیش‌بینی کووید 19 انجام شده بود؟ اینکه آیا مجموعه نهادهای مسئول در بیان واقعیات و اطلاع‌رسانی صداقت لازم را داشته اند؟ آیا بهتر نبود شهر قم از ابتدا قرنطینه می‌شد؟ چرا در کشور وضعیت اضطراری حاکم نشده است؟ چگونه با وجود تعطیل نکردن مراکز و نهادهای حاکمیتی، مدام توصیه می‌شود که مردم از خانه بیرون نروند؟ چرا اقلام بهداشتی مورد نیاز مردم در دسترس نیست؟ این همه کالاهای بهداشتی که گفته می‌شود کشف و ضبط شده کجاست؟ در کنار این سؤال‌ها و انتقادها این واقعیت هم انکار شدنی نیست که مجموعه حوادث و رویدادهای سال‌جاری از سیل و زلزله گرفته تا حوادث آبان ماه و حاشیه‌های انتخابات مجلس همزمان که برخی نارضایتی‌ها را دامن زده، چه بسا «تاب آوری» جامعه را نیز تحت‌الشعاع قرار داده بخصوص که حالا کرونای وارداتی کسب و کارها و معیشت مردم را نیز دچار تنگناهایی کرده و قاعدتاً این دغدغه هم به نگرانی‌های موجود مردم اضافه می‌شود. با همه اینها و در کنار تبعات اقتصادی و اجتماعی این بیماری، کرونا جان ایرانیان را به مخاطره انداخته و عقل حکم می‌کند تک تک ما شهروندان نسبت به حفظ جان خود و البته هم وطنان و همنوعان حساسیت مضاعف داشته باشیم. بحران حالا پشت در خانه‌های همه ماست. کرونا فقیر و غنی و مسئول و غیر مسئول نمی‌شناسد همچنانکه گیلانی و مازندرانی یا تهرانی و قمی و خراسانی برایش فرقی نمی‌کند. همه انتقادها هم به جا و اتفاقاً اگر آنقدر هم نسبت به مجموعه مدیریتی بد بین هستیم باز مسئولیت و تلاش ما برای مصون ماندن از این بیماری خطرناک باید بیشتر شود. اینکه در بحبوحه اعلام رسمی و غیر رسمی آمار فوت شدگان در ایران و جهان، برخی مخفیانه مجالس عروسی بر پا کنند، یا برای دور زدن ممنوعیت ورود به شهرها، متوسل به راه‌های فرعی شوند معلوم نیست در چه قالبی قابل ارزیابی است. با جان خود و خانواده شوخی نکنیم. بی‌توجهی به دستورالعمل‌های اعلام شده همزمان که خطر شیوع را بیشتر می‌کند، جمع کردن یا کنترل آن را نیز به درازا می‌کشاند و این یعنی خانواده‌های بیشتری داغدار خواهند شد.