رفتار ما در برابر کرونا

دکتر فرهاد ابول‌نژادیان
‌ سرپرست دانشگاه علوم پزشکی اهواز
کرونا، کووید۱۹، بیماری قرن یا هر اسم دیگری که روی این ویروس ویرانگر بگذارند، مدتی است که با تمام دردسرهایش وارد کشورمان شده و تعداد زیادی از هموطنان‌مان را مبتلا و موجب فوت شمار دیگری شده است.
هنگام مواجهه با یک بیماری واگیر دو اقدام جدی می بایست انجام شود؛ اقداماتی برای کاهش ابتلا و کاهش مرگ و میر، در بحث کاهش ابتلا ما با دو گروه بیماران دارای علامت و بیماران بدون علامت روبه‌رو هستیم. راهبرد ما برای کنترل شیوع و کاهش انتشار بیماری در جامعه شناسایی این دو گروه در مراحل ابتدایی ابتلاست بدین وسیله با راه‌اندازی مراکز نمونه‌گیری ۱۶ ساعته و همچنین توسعه آزمایشگاه‌های کروناویروس و تقویت بیماریابی در این راستا حرکت کرده‌ایم. بیماران دارای علامت عموماً خودشان به ما مراجعه می کنند اما ما خودمان بایستی به سراغ بیماران بدون علامت برویم که در ارتباط نزدیک با گروه اول بیماران هستند. در موضوع کاهش مرگ و میر نیز شناسایی بیماران در مراحل اولیه و کنترل آنها از نظر شدت ابتلا موجب جلوگیری از به وخامت رسیدن وضعیت آنها می شود. علاوه بر این برای درمان و مراقبت از بیمارانی که ناگزیر به مرحله شدید بیماری می‌رسند نیز بایستی اقداماتی جدی برای تأمین امکانات مورد نیاز انجام داد. در خوزستان در یک اقدام با تبدیل بخش‌های دیالیز و ccu‌ها به بخش‌های مراقبت‌های ویژه؛ کمبود تخت‌های بیمارستانی برای مراقبت از بیماران دارای شرایط حاد برطرف گردید و سایر ملزومات نیز با همکاری با نهادهای مختلف تأمین شد.
انتشار ویروس کرونا مبتنی بر رفتار انسان بوده و طبیعتاً ادامه عمر آن نیز برپایه رفتار بشر قابل تحلیل می‌باشد. بشر در عصر کرونا و تا پیش از آنکه درمان و پیشگیری مؤثری برای این ویروس تولید کند باید برخی از رفتارهای گذشته خود را ترک کند. فاصله‌گذاری اجتماعی به میزان حداقل یک تا دو متر، استفاده همگانی از ماسک، رعایت بهداشت فردی و آداب تنفسی بویژه هنگام سرفه و عطسه و نبودن در اجتماعات، کلیدواژه‌های موفقیت بشر در دورانی است که بایستی حضور یک میهمان ناخوانده را در کنار خود تحمل کند. همچنان که مشخص است این ویروس، در فصل پاییز هم ممکن است، دوباره افراد را درگیر کند، پس باید خود را برای سازگاری طولانی مدت با آن آماده کنیم. یکی از روش‌های سازگاری با کرونا استفاده از روش‌های نوین برای ادامه حیات در شرایط کرونایی است که در قدیم وجود نداشته است؛ به‌عنوان مثال دنیای مجازی که ما امروز آن را تجربه می‌کنیم. به ناچار باید بیشتر از فضای مجازی استفاده کنیم، زیرساخت‌های دولت الکترونیک را توسعه دهیم و بویژه در مورد آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها از دنیای مجازی بسیار می‌توان بهره برد. تجربه دیگری که می‌تواند در سازگاری با کرونا تأثیر‌گذار باشد، موضوع بومی شدن دانشگاه‌ها به منظور استفاده هرچه کمتر از خوابگاه هاست.
در پایان با توجه به گستردگی جغرافیایی ایران عزیز و تنوع فرهنگی و شیوع این بیماری در مناطق مختلف کشور، نمی‌توان نسخه واحدی را برای مقابله با این بیماری در نظر گرفت که برای حل این مشکل باید از فاصله‌گذاری پویا استفاده کرد به این صورت که اختیارات لازم از سوی ستاد ملی مبارزه با کرونا به استان‌های دارای شرایط قرمز داده شود تا برحسب ضرورت و اقتضای هر استان، تصمیم‌گیری لازم جهت کنترل این بیماری به عمل آید.