کوچ؛ صدایی به بلندای تاریخ

در بلندی‌های تالش زنگ کوچ اقوام صدایی به بلندای تاریخ دارد. آنها بیشترین جمعیت عشایری در گیلان را تشکیل داده‌اند. زندگی در تالش به بهار که می‌رسد خانواده‌ها کوله بار کوچ را می‌بندند، به پاییز که می‌رسد بساط کوچ را می‌چینند؛ درهر فصل صدای نی چوپانی از دور می‌گوید که فصل رفتن است و رسیدن. رفتن از آجِر(پایین ‌بند) و رسیدن به نِصفَه رُخُن (میان بند/ نیمه راه). گذر از نیمه راه و رسیدن به بالا بند(گیریه).
آجُور یا آجیر که تلفظ صحیح آن «آجِر» است، به منطقه قشلاقی یا چراگاه زمستانی در دامنه‌ها می‌گویند و مفصل‌ترین بخش زندگی عشایر در این قسمت قرار دارد. عشایر پاییز را در آجر می‌گذرانند.آن‌ها در آنجا خانه‌هایی مستحکم و با مصالح امروزی بنا کرده‌اند، سپس عشایر صدای زنگ کوچ به «میان بند» را به صدا در می‌آورند و با «هی» دام‌ها در منطقه‌ای میان قشلاق و ییلاق اتراق می‌کنند؛ در میان بندها. حالا کوچ روها به ییلاق رسیده اند. بندها را گذاشته و زندگی را به ییلاقات آورده‌اند. پاییز که هوا سرد می‌شود قوم، ساز پایین آمدن از بلندی‌ها را به صدا در می‌آورد؛ در هر بند سر راه اتراق کوتاهی می‌کند تا دام‌ها یک دل سیر  چرا کنند.
سرانجام با سرد شدن هوا در اواخر پاییز دوباره به قشلاق (پایین بند یا آجور) در دامنه ارتفاعات برمی گردد و در پناه کوه آرام می‌گیرد. زنان کوچ رو برای نخستین بار در میان‌بندها، گاوها را دوشیده و انواع محصولات لبنی را تولید می‌کنند. کم‌ترین مکث زندگی یک خانوار کوچرو در میان بندها جریان دارد.