بزودی صدای پای‌تان می‌پیچد روی پله ها

هادی مظفری
 مدیرکل هنرهای تجسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
پارسال، توی هواپیمایی که ما را از ایلام می‌آورد تهران و بر بلندای کوه‌های زاگرس، با هم تصمیم گرفتیم جشنواره بعدی را حسابی مفصل برگزار کنیم. صبح‌ها کارگاه، عصرها نشست ونقد ونظر وشب ها، شب نشینی هنرمندانه تا پاسی از شب.گفتیم با جوان‌های هنرایران می‌رویم شیراز یا اصفهان تا جوان‌های ١٥ تا٢٤ ساله هنرشان را به رخ همگان بکشند؛ ازماهها پیش که کووید١٩ آمد و اول، همه را ترساند، گفتیم می‌مانیم تهران تا استادان، کمترچمدان ببندند و قدری از خطرهای سفر کم شده باشد. وقتی ماسک‌های سفید و آبی، صورت همه ما را شبیه حجره‌هایی کرد که کرکره‌اش تا نیمه پایین است و انگار نیمه تعطیل، گفتیم می‌رویم اردوگاه منظریه. در دل کوه‌های کلکچال و شمال تهران و بوستان سنگی جمشیدیه که هوا ساکن نماند و جوان‌ها با فاصله بنشینند زیر درختانِ زبان گنجشک و تیوپ رنگ‌ها را بچینند روی بلوک های سیمانی، حتی اتاق‌ها و تخت‌ها را برای هر نفر جداگانه تدارک دیدیم و چیدیم که خیال همه‌مان راحت باشد.
ولی مگر راحت می‌شد خیال مان؟
وقت تنهایی، فکرهایی می‌ریخت توی سرمان که اگر بازی کرده باشیم با جان بچه‌ها و استادان و کادر اجرایی چه؟ اگر حتی یک نفر از بچه‌ها تب و سرفه‌ای ببرد به شهرش چه؟ نمی‌خواستیم تسلیم شویم دربرابر ویروسی که اهل کوتاه آمدن نبود و نمی‌شد گذشت از دیدنِ صورت ماه بهترین جوانان هنرمند ایران که برخی‌شان چشم کشیده بودند پانزده ساله شوند و برخی شان، سال آخری بود که می‌آمدند در این جشن. به ناگزیر لپ تاپ‌ها را برداشتیم و آمدیم «خانه هنرمندان ایران »که باید چراغش روشن بماند برای همیشه هنر این خاک. این روزها زیاد طولانی نیست که استادان هنر این دیار شما و آثار پراز نبوغ‌تان را در صفحه ١٧ اینچ ببینند!
دفعه بعد، دیوار گالری‌های تابستان و زمستان و میرمیران، ایستاده‌اند تا آثارتان را بیاویزید روی سینه‌شان و پله‌های طبقات همین خانه، لحظه شماری می‌کنند برای صدای پاهای شما که روزی شرکت کننده جشنواره جوانان تجسمی بودید و آن روز ، پوسترهای توی حیاط وعده کرده‌اند برای آیین گشایش نمایشگاه شما. کجا؟ تهران، خانه هنرمندان ایران.