اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

«اون» باهوش

بعد از چند ثانیه سکوت، حاضران در جلسه، به جز من و پمپئو، اتاق را ترک کردند. ما بعد از بالا و پایین کردن‌های بسیار بالاخره به این جمع‌بندی رسیدیم که باید تأکید کنیم در پیش‌نویس سند پایانی اجلاس به موضوع خلع سلاح هسته‌ای و قطعنامه 1718 شورای امنیت سازمان ملل که از کره شمالی می‌خواهد از آزمایش‌های هسته‌ای و شلیک موشک‌های بالستیک خودداری کند، اشاره بشود. همچنین بندهای جدیدی در مورد ربوده شدگان ژاپنی و بازگرداندن اجساد سربازان امریکایی کشته شده در جنگ کره به متن مذکور اضافه شود.
تصمیم گرفتیم اگر پیشنهادات ما پذیرفته نشد به یک بیانیه مختصر بسنده کنیم، بیانیه‌ای که حسن اصلی آن کوتاه بودنش باشد. من و پمپئو این موضوع را برای مقامات و کارشناسان شورای امنیت ملی، وزارت خارجه و وزارت دفاع تشریح کردیم و آنها متوجه شدند که احتمالاً مذاکرات طولانی را تا پاسی از شب پیش رو خواهند داشت. ترامپ پیشتر از خستگی مفرط زمین‌گیر شده بود و صادقانه می‌گویم برای حفظ سلامت خودش باید تا صبح سه شنبه می‌خوابید.
«مَت پوتینگر» مدیر ارشد بخش آسیا در شورای امنیت ملی حدود ساعت یک نیمه شب مرا بیدار کرد و خبر داد که مذاکرات بدون پیشرفت خاصی متوقف شده است، تعجب نکردم. پوتینگر گفت که قرار است پمپئو و کیم یونگ چول ساعت هفت صبح در هتل «کاپِلّا» که به عنوان محل اصلی اجلاس سران هم تعیین شده بود، ملاقات و برای یافتن راه برون رفت از بن بست جاری گفت‌وگو کنند. ترامپ هم بالاخره حدود ساعت 8 صبح ظاهر شد و ما عازم هتل کاپلا شدیم. ترامپ رضایت خود را از بیانیه کوتاهی که ما پیشنهاد کرده بودیم اعلام نمود که باعث تعجب من شد، چرا که این بیانیه اصلاً به موضوع اعلام رسمی پایان جنگ کره (که مورد علاقه ترامپ بود) نزدیک نشده بود. در واقع این بیانیه هیچ محتوای خاصی نداشت و من راضی بودم که با موفقیت توانسته بودیم یک بار دیگر از ارائه تعهدات بیشتر جا خالی دهیم. در طول این مدت ترامپ برای انتشار چند توئیت آماده می‌شد. یک توئیت به پیروزی 4-5 در دادگاه عالی درباره یک پرونده انتخاباتی در اوهایو بود و توئیت دیگر نیز به آرزوی سلامتی و بهبودی سریع برای کادلو مربوط می‌شد. کادلو به تازگی دچار یک عارضه قلبی، خوشبختانه خفیف، شده بود که احتمالاً  علت آن هم به استرس و فشار کاری اجلاس سران گروه 7 برمی‌گشت.
سرانجام همه چیز برای ملاقات دونالد ترامپ رئیس جمهوری امریکا و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی آماده شد و ما عازم محل برگزاری مراسم ورود دو رهبر به محل ملاقات شدیم. ترامپ و کیم ابتدا دیداری دو نفره داشتند و پس از آن رهبر کره شمالی به همراه چهار تن از مشاوران و دستیارانش وارد اتاقی شد که دیدار اصلی قرار بود انجام شود. او با اعضای هیأت امریکا از جمله من دست داد و دو هیأت دور میز مستقر شدند و اجازه دادند قبل از شروع مذاکرات گروه خبرنگاران مشتاق عکس و فیلم‌هایی را که قرار بود ماندگار شوند، تهیه کنند. وقتی بالاخره گروه خبرنگاران اتاق را ترک کردند، کیم که از طریق مترجم صحبت می‌کرد، در مورد نحوه پوشش خبری این دیدار توسط رسانه‌ها گمانه‌زنی کرد و گفت؛ معلوم نیست این خبرنگاران قرار است چه آشی برایمان بپزند و ترامپ نیز در ادامه از آنچه که ناراستی و عدم صداقت گسترده رسانه‌ها خواند، انتقاد کرد. رئیس جمهوری امریکا گفت که او فکر می‌کند گفت‌وگوهای دو نفره او و کیم بسیار مثبت بود و پیش‌بینی کرد که دو طرف پس از این دیدار به صورت مستقیم و از طریق تلفن با هم در تماس خواهند بود. رهبر کره شمالی نیز در حالی که می‌خندید، ترامپ را متفاوت از سه رئیس جمهوری قبلی امریکا توصیف کرد و گفت؛ رؤسای جمهوری قبلی نتوانستند قدرت رهبری خود را برای برگزاری چنین اجلاسی نشان دهند. ترامپ که احساس غرور می‌کرد، گفت که اوباما آماده بود اشتباهات بزرگی را در قبال کره شمالی مرتکب شود، حتی قبل از اینکه ابتدا با این کشور به مذاکره بنشیند. او اشاره کرد که این مسأله را در دیداری که (احتمالاً در جریان انتقال قدرت) با اوباما داشته، متوجه شده است. ترامپ گفت: می‌دانم که من و کیم خیلی زود، خیلی زود برای حل مسائل و مشکلات همراه خواهیم شد. رهبر کره شمالی از ترامپ پرسید که ارزیابی او از شخص خودش (کیم) چیست که ترامپ پاسخ داد این سؤال را خیلی دوست دارد و در ادامه توضیح داد که کیم را واقعاً باهوش، کاملاً رازدار، انسانی بسیار خوب و صادق و دارای شخصیتی بزرگ یافته است. کیم در واکنش اظهار داشت: در عالم سیاست افراد مثل بازیگران هستند.
ترامپ یک نکته را در مورد کیم (باهوش بودن) درست می‌گفت. رهبر کره شمالی کاملاً می‌دانست که چه می‌کند وقتی از ترامپ پرسید در مورد او چه فکر می‌کند؛ این سؤالی هدفمند بود که طراحی شده بود تا پاسخ مثبتی را استخراج کند و اگر غیر از این بود (مثلاً ترامپ از کیم بدگویی می‌کرد) کل اجلاس سران به خطر می‌افتاد. کیم با طرح این سؤال به ظاهر ساده‌لوحانه و حاشیه‌ای در واقع بار مسئولیت پاسخ منفی دادن را به دوش طرف مقابل انداخت. این حرکت نشان داد که او ترامپ را به دام انداخته است.
کیم در این دیدار با حرارت تمام مدعی شد که به خلع سلاح هسته‌ای شبه جزیره کره متعهد است، هرچند که خودش هم می‌دانست که افراد زیادی به صداقت او در این زمینه شک دارند. البته او ادعا می‌کرد این افراد به اشتباه، او را با توجه به اقدامات و عملکرد اسلافش قضاوت می‌کنند. او گفت آدم متفاوتی است و ترامپ هم موافق این موضوع بود که کیم کلاً همه چیز را تغییر داده است. البته کیم در تعقیب معیارهای استاندارد و قدیمی کره شمالی، تاریخچه پُر مشکلِ روابط امریکا – کره شمالی را نتیجه سیاست‌های خصمانه دولت‌های قبلی واشنگتن دانست. رهبر کره شمالی گفت که اگر او و ترامپ زود به زود دیدار و گفت وگو کنند می‌توانند فضای بی اعتمادی حاکم بر روابط دو کشور را از میان بردارند و فرآیند خلع سلاح را تسریع کنند. من همه این حرف‌ها را قبلاً هم شنیده بودم ولی ظاهراً ترامپ نشنیده بود و نسبت به ارزیابی‌های کیم نظر موافق داشت. ترامپ همچنین در ارتباط با انتقادات کیم نسبت به دولت‌های قبلی امریکا، اشاره کرد که در گذشته برخی افراد تندرو و متعصب در دولت مشغول فعالیت بودند. نکته جالب توجه این بود که ترامپ اعلام کرد هرگونه توافق اتمی با کره شمالی را برای تأیید به سنا ارائه خواهد کرد که این تصمیم دقیقاً عکس اتفاقی بود که در مورد توافق اتمی ایران روی داد و اوباما علاقه‌ای به بررسی این توافق در کنگره نداشت. در این لحظه پمپئو یادداشتی را دست به دست به من رساند که در آن نوشته شده بود: «این یارو خیلی خالی‌بند و مزخرف است.» سری به نشانه تأیید تکان دادم. کیم در صحبت‌هایش همچنین قول داد که آزمایش اتمی بیشتری انجام نمی‌شود و برنامه هسته‌ای کره شمالی به شیوه‌ای غیرقابل برگشت، برچیده خواهد شد.