تماشاخانه «تئاتر مستقل تهران» تعطیل شد

محسن   بوالحسنی  
 خبرنگار
هر چراغی که در عرصه فرهنگ و هنر این مرز و بوم علی‌الخصوص در حوزه هنر شریف تئاتر روشن شود نوید روشن‌ شدن هزاران چراغ و چلچراغ دیگران است و هر چراغی که به خاموشی بنشیند افسوسی است که شاید دیر و دور بشود غیابش را در صحن و سرای تئاتر ایران جبران کرد.
تقریباً 9 ماه از کم‌سو و بی‌رمق شدن تئاتر به‌دلیل شیوع ویروس جهانی و همه‌گیر کرونا می‌گذرد و در این تندباد 9ماهه بر هیچ‌کس پوشیده نیست که هنرمندان ایرانی، چه ضررها و لطمه‌های مادی و معنوی را متحمل شدند و هر طور که بود سعی کردند تا آخرین توان دربرابر این ویروس ایستادگی کنند تا چراغ‌ خانه‌هایی را که یک‌روز مملو از رفت و آمد تئاتری‌ها بود و پر از شور و هیجان، روشن نگه دارند و این کار، کار کمی نبود. در این بین، تماشاخانه‌های خصوصی البته که باری مضاعف از دیگر تماشاخانه‌ها و سالن‌ها روی دوش‌ خود احساس کردند و چالش‌های مهم اقتصادی روزبه‌روز آنها را فرسوده‌تر کرد و کمک‌هایی که به این حوزه شد نیز در نهایت پاسخگوی نیاز حیاتی آنها برای ادامه حیات و عبور از این بزنگاه بزرگ و البته تلخ نشد. تماشاخانه‌هایی امروز با این وضعیت بغرنج روبه‌رو هستند که روزگاری، باری عظیم از روی تئاتر ایران برداشتند و ضمن این، باعث شدند تئاتری‌ها دسترسی بیشتری به سالن‌های نمایش داشته باشند و همین در نهایت به رشد و پیشرفت تئاتر منجر شد و حالا خبر می‌رسد که یکی از این تماشاخانه‌ها یعنی «تماشاخانه مستقل تهران» به گفته مدیر این تماشاخانه برای همیشه، چراغ خانه‌اش را خاموش کرده است. مصطفی کوشکی در یادداشتی تلخ ضمن اعلام خبر تعطیلی این تماشاخانه نوشته است: «تئاتر مستقل تهران در سال‌های آغازین دهه ۹۰ با تمام کمبودها و سختی‌ها بنا شد و این تازه سرآغاز راه و حداقل کوشش ما بود برای جامه عمل پوشاندن به رؤیای تأسیس کمپانی (شرکت/مؤسسه)‌ تئاتر در ایران، آن‌هم پس از چندین دهه‌ ممانعت و رخوت؛ تا امکان و مجالی باشد که هر گروه تئاتر فعال، مکانی در اختیار داشته باشد که بتواند تمرین کند، داشته‌هایش را آموزش بدهد و تجربیاتش را به اجرا درآورد. خوشبختانه کمپانی «تئاتر مستقل تهران» به این مهم دست یافت، چندسال تجربه‌ اندوخت و با وجود تمام کاستی‌ها و ناملایمات راه را برای گروه‌های دیگر نیز هموار ساخت. اما متأسفانه امروز سرنوشت تاریخی تئاترهای خصوصی پیشرو ایران در ابتدای قرن، بار دیگر رخ نشان داده، گریبان‌گیر شده و این کمپانی جز تعطیلی امکانی پیش‌ روی خود نمی‌بیند.» شاید این نامه خداحافظی، تلنگر دوباره‌ای باشد و فرصت تأملی مجدد برای همه ما و مدیران فرهنگی که راه‌کاری مجدد و در حد توان برای دوباره سرپا شدن این شریان‌های مهم فرهنگی تئاتر در کشور پیدا کنیم تا شاید شاهد دومینوی تلخ این تعطیلی‌ها نباشیم.