لطفاً مارادونا را به موزه نسپارید!

محمدجواد آذری جهرمی
وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات
امیر حاج رضایی عزیز در مورد مارادونا تعبیری دارد که خیلی به دلم می‌نشیند؛ «مارادونا بدون ارتش وارد قلعه انگلیسی‌ها شد.» من دوست دارم این جمله را کامل‌تر کنم و بگویم که اصولاً مارادونا بدون ارتش، دنیا را فتح کرد. فوتبال، مظهر روح جمعی ملت‌هاست. همه شادی و ناراحتی یک ملت یک جا جمع می‌شود و در فوتبال خود را نشان می‌دهد. مارادونا بی‌شک بهترین بازیکن تاریخ است ولی واقعاً فکر نمی‌کنم که فقط خوب بودن تکنیک‌های فوتبالی او، مارادونا را ساخته باشد.
چیزی که در همه لحظات زندگی او به نظرم می‌رسد، این است که او صدای همه تحقیرشدگان بود؛ خیلی‌ها را از خاک بلند کرد هر چند که خودش در سال های پایانی زندگی‌اش حال  و روز خوبی نداشت؛ او مردم یک بندر تحقیر شده و حاشیه‌ای به نام ناپل را به اوج افتخار رساند. گریه‌ها را به خنده تبدیل کرد و به جهان سیاه‌ سفید مردم آنجا با فوتبال جادویی‌اش رنگ پاشید. چند روز پیش، وقتی خبرنگاری از یک هوادار پرسید که چرا مارادونا را دوست دارد او جواب داد که اسم من دیگو آرماندو است! جوانی که در همان سال‌های افتخارآفرینی مارادونا در ناپل به دنیا آمده بود.
در آرژانتین هم همین بود؛ وقتی مارادونا، دست خدا را به انگلیسی‌ها زد من پنج ساله بودم. فقط یادم می‌آید که در بازی با کارت‌های فوتبالی وقتی کارت مارادونا به ما می‌افتاد دلمان غش و ضعف می‌رفت. مارادونا، آرژانتینی‌ها را از خاک بلند کرد، ملتی را که تحقیر شده بود، بزرگ کرد. انگار خودش به منزل همه آرژانتینی‌ها رفته بود و با دست خدا، سرهای به زیر افتاده آنها را بلند کرد. دست خدا، میلیاردها نفر را در جهان خوشحال کرد و حالا میلیون‌‌ها نفر در جهان می‌گویند خداحافظ آقای دست خدا! خداحافظ آقای دوست داشتنی!
به نظرم این محبوبیت و دوست‌داشته شدن و افتخار، سرنوشت همه آنهایی است که زندگی‌شان و توانمندی‌هایشان، به ضعیف‌ترین مردم روی زمین خوشحالی می‌بخشد؛ میلیون‌ها بچه را در دنیا خوشحال می‌کند که می‌شود، جهان را تکان داد. می‌شود جادو کرد. مارادونا تا وقتی که راهی برای خوشحال کردن بچه‌های محروم، تا وقتی که راهی برای امید بخشیدن به مردم نا امید، تا وقتی که راهی برای سربلند کردن مردم تحقیر شده وجود داشته باشد، هنوز زنده است؛ لطفاً مارادونا را به موزه نسپارید!