او که یک توپ سلاحش بود

افشین خماند
روزنامه‌نگار
کسی نمی نویسد او در 4 جام جهانی بازی کرده است ، قهرمان جام جهانی شده ، نایب قهرمان جام جهانی شده ، 2 بار در ایتالیا قهرمان شده ، قهرمان جام یوفا شده و ... وقتی نوبت به او می رسد، این اعداد حقیر به نظر می رسد ، او فرای ریاضیات ایستاده است ، او را نمی توان با معیارهای اندازه‌گیری نرمال محدود کرد، او دیگو مارادونا است ، مردی که اسیر کمیت نمی شود ، او عین «کیفیت» است .رکورد زدن ها برای زمینی هاست ، او بسیار وقت است که در دنیای « اساطیر» خانه کرده  و اساطیر را چه به شماره کردن های کوچک ...
اگر اسطوره را در شکل کلاسیکش در نظر بگیریم، قهرمان اساطیری هیچ کدام خوب مطلق نبودند، همه اشتباهات بزرگ داشتند چه فرق می کند ، نویسنده قصه حماسی قهرمانان اسطوره ای هومر باشد یا فردوسی ، همیشه اشتباه بوده و دادن تاوان آن اشتباه ،اشتباه می تواند شکستن مجسمه ای توسط اولیس باشد یا کشتن فرزند توسط رستم .این قهرمانان اسطوره ای همه نقطه ضعفی هم دارند گاهی در پایین ترین جای بدن مثل پاشنه آشیل یا در بالاترین جای بدن مثل چشم اسفندیار ! مارادونا هم مجموعه ای کامل از این اشتباه ها و نقاط ضعف بود اما همه اینها بخشی از قصه او بود ، قصه مردی که در میدان جنگ بود که می توانست همه سرخوردگی یک کشور مثل آرژانتین را در یک جنگ بزرگ   در یک میدان فوتبال تبدیل به بردن کند یا شهری فقیر در جنوب ایتالیا مثل ناپل را به جایگاهی بالاتر از همه تحقیرکنندگان شمال ایتالیا برساند.این قصه از پسربچه ای شروع می شود که روزگاری بزرگترین آرزویش این بود که با روپایی زدن و دریبل زدن خانه‌ای بزرگ تر برای خانواده اش تهیه کند و به جایی ختم می شود که نبودنش غم را به خانه پسربچه‌های بسیاری در جهان می فرستد. مارادونا مثل همه اسطوره ها یک دست سلاح بیشتر نداشت، در اسطوره ها همیشه بخشی از قصه سردرگمی قهرمان بعد از ربودن سلاح است .سلاح او فقط یک توپ فوتبال بود ، اگر این سلاح را به او می دادی حتی آن بخش بی مزه فوتبال یعنی گرم کردن بازیکنان را تبدیل به تماشایی ترین می کرد. توپ که از او گرفته شد زوالش شروع شد انگار که چکش ثور را دزدیده اند ، موهای سامسون را کوتاه کرده اند یا از رستم رخشش را گرفته اند...توپ را که از مارادونا گرفتند ؛ دیگر مارادونا هیچ گاه مارادونا نشد!