از سردمداران عشق بود

اکبرزنجانپور
بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون
پرویز از نسل هنرمندان عاشق بود. تنها چیزی که ما را به عرصه تئاتر کشاند و همچنان نگاه داشت عشق بود؛ بی‌ آنکه حتی برای لحظه‌ای خیال شهرت و پول گریبان‌مان را بگیرد. هنوز اجراهای آن سال‌های دور در خاطرم مانده، وقتی پیش از به روی صحنه رفتن به ما می‌گفتند که احمد شاملو یا فلان چهره شاخص ادبی- هنری به تماشای کارمان آمده و در سالن نشسته. چه حالی می‌شدیم! قدر بزرگان را می‌دانستیم و آنقدر غرق شورو اشتیاق می‌شدیم که نمی‌دانستیم چطور نقش‌مان را اجرا کنیم. شاید همین مسأله بود که در نهایت منجر به معرفی چهره‌هایی ماندگار به عرصه هنرمان شد؛ هرچند که امروزهم بین جوانان کم نیستند هنرمندانی که تنها به صرف عاشقی قدم به‌کار می‌گذارند. پرویز در عرصه‌های سینما و تلویزیون هم کار کرده بود، با این همه بی‌شک یک تئاتری بود و من بعد از پنجاه سالی که از نخستین دیدار و دوستی‌مان می‌گذرد نمی‌توانم او را به غیر از این هنر بشناسم. اما از مهم‌ترین دلایلی که او را متمایز از دیگران می‌کرد تمرکز عجیبی بود که بر حرکات بدنش موقع بازی داشت؛ ویژگی خاصی که برخورداری از آن برای یک تئاتری غنیمت بزرگی است. افزون بر این اهل مطالعه بود؛ نکته‌ای مهم که دیگر هنرمندان هم نباید ازآن غافل شوند چرا که در نهایت می‌تواند به یکی از دلایل موفقیت تبدیل شود. وجود این دوست قدیمی نه فقط در عرصه تئاتر مملو از عشق بود که در زندگی شخصی‌اش هم چنین روالی در پیش گرفته بود؛ با این حال خیلی زود و در جوانی همسرش را از دست داد. زنی که عاشقانه او را دوست داشت؛ اما ایستاد، آن هم محکم و استوار. پسرش را بزرگ کرد، هنر را رها نکرد و به جایگاهی رسید که امروز از نام‌های ماندگار تئاترمان به شمار می‌آید. پرویز یکی از سردمداران عشق بود؛ عاشقی که هرگز گرفتار سینمای ابتذال نشد، کارهایی که با بازی هنرمندانه او ماندگار شده‌اند امروز بهترین مصداق بر این گفته‌اند.