جز حیف چه داریم برای گفتن

ایرج راد
کارگردان
مرگ این بار، ناجوانمردانه‌تر از همیشه پرویز پورحسینی را از ما گرفت و تلاش‌های تیم پزشکی و کادر درمان، متأسفانه بی‌نتیجه ماند و باز هم در ادامه روزهایی شوم، انسانی والا و هنرمندی درجه یک را از دست دادیم. از نزدیک شاهد بودم که تیم پزشکی از خرد و کلان، چطور پروانه‌وار دور او می‌چرخید تا شمع حیاتش را روشن نگه دارند و از هیچ کاری در این مسیر دریغ نکردند و باید واقعاً از آنها تشکر کنم برای این‌همه دلسوزی و حمیت. پرویز پورحسینی برای من یک دوست و همکار قدیمی بود. مردی که شاید کمتر بتوان نظیرش را جایی پیدا کرد؛ آنقدر بی‌حاشیه و آنقدر منظم و منضبط که زندگی و زیستش را تبدیل به یک زندگی هنرمندانه با استانداردهای ویژه اخلاقی کرده بود. همه این خصایص اخلاقی از او انسانی برجسته ساخته بود و هیچ‌کس را نمی‌توانیم پیدا کنیم که کوچک‌ترین بی‌احترامی را از پرویز دیده باشد. زندگی‌اش خالی از اندوه نبود اما وقتی می‌خواست کار کند تمام توان و انرژی‌اش را متمرکز کار می‌کرد و به نوعی کاردرمانی شیوه‌ای بود که او همیشه در زندگی به کار بست و هر جا هم وارد گود می‌شد چنان با خودش انرژی و توان می‌آورد که دیگران را هم ترغیب می‌کرد بهترین کار خود را ارائه بدهند. اگر بخواهم خلاصه‌اش کنم (چون حرف زدن درباره پرونده حرفه‌ای پورحسینی در این مجال اندک نمی‌گنجد)، رفتن او رفتن یک انسان والا و عزیز بود و هنرمندی با استعداد و بی‌بدیل که با بزرگان بسیاری چه در حوزه تئاتر چه در حوزه سینما و تلویزیون کار کرد و خوش درخشید. من هم در نمایش «دکتر فاستوس» (که هم روی صحنه رفت و هم به‌صورت تله‌تئاتر ضبط و پخش شد) و هم «ماهان کوشیار» افتخار همکاری با او را داشتم و به جد می‌گویم که این دو تجربه، جزو بهترین تجربه‌های من بود. من هرگز از پرویز پورحسینی در هیچ‌ کدام از عرصه‌هایی که کار کرد، اثر ضعیفی ندیدم و خیلی هوشمندانه‌ قبول نقش می‌کرد و با اینکه اگر به پرونده کاری‌اش نگاه کنیم متوجه پرکار بودنش می‌شویم اما این نکته هم حتماً توجه را جلب می‌کند که این کارها اصولاً کارهایی درخشان بوده‌اند. به هر روی؛ فقدان شخصیتی مثل او، فقدان کمی نیست و جز اینکه آدم این روزها فقط ورد زبان و در دلش کلمه «حیف» می‌آید. واقعاً ناگوار است.