دیگر نمی‌خواهم مرگ کسی را تسلیت بگویم

منیژه حکمت
فیلمساز
باید گفت. راجع به او بسیار باید گفت. درباره او کتاب‌ها باید نوشت. شبیه او کمتر دیده می‌شود در این سال‌ها. در زمانه‌ای که هیچ اصولی سرجای خودش نیست. او اما می‌دانست کجا ایستاده و چه می‌کند. پرویز پورحسینی به‌عنوان هنرمند چه خوش نشسته بود در این جایگاه با آن رفتار و مدارای یگانه و درک درستش از هنر. در بازار مکاره امروز که سینما به‌عنوان هنر مفهومش را از دست داده برای او سینما همان سینما بود و همان هنر. هنر، هنر بود. کاسبی نبود. اولویت سینما بود و اخلاق حرفه‌ای و مدارا و دغدغه. مسائل مالی در درجه چندم انتخاب بود. رفتار و اخلاق حرفه‌‌ای‌اش آنقدر احترام برانگیز بود که دائم آرزو می‌کردم کاش جوان‌ها یاد بگیرند از پرویز پورحسینی؛ حداقل بفهمند که داشته‌هایش چقدر زیاد است و او با این همه دارایی چه میزان متواضع بود. اهل شو و جنجال و نمایش نبود. درگیر مغلطه‌های عجیب این روزهای سینما نبود. پورحسینی حیف بود برای این سینما. می‌دانم که مردم اصالت جایگاه او را درک می‌کنند. شاید زمانی فریب دنیای رنگارنگ مجازی را بخورند اما ثابت کرده‌اند که برای آنها هنرمند با هنرش ماندگار است. کسانی که با شوهای پروپاگاندا زیاد دیده می‌شوند عمر و عمق حضورشان کوتاه است. پرویز پورحسینی بزرگ بود و بزرگداشتی برای او، یادگاری کوچک از همکاری من با او در «جاده قدیم» بود. جای آنهایی که نیامدند بی‌رحمانه خالی بود. قدردان تمام لحظاتی هستم که با او بودم و با آثار او. روزگار غم انگیزی است و آدم‌های تنهایی شده‌ایم؛ تنها با بیماری، تنها با مرگ، تنها با زندگی. همه دریچه‌ها پنجره‌ای است رو به خیابان و رو به پنجره‌هایی که کسی از کسی خبر ندارد. به نوبت نشسته‌ایم که نوبت ما کی فرا برسد. منتقد از عملکرد آنهایی که همتی برای مهار کرونا نکرده‌اند سوگوار داغ عزیزانمان شده‌ایم در خلوت. هر روز با ترس و وحشت موبایل‌هایمان را روشن می‌کنیم. صفحات اینستاگرام‌مان شبیه صفحات آگهی ترحیم شده است. دیگر نمی‌خواهم مرگ کسی را تسلیت بگویم. خسته‌ام. می‌خواهم به خودم بباورانم که پرویز پورحسینی و همه آنهایی که بهانه تلخ رفتن‌شان در صفحات اینستاگرام همنشین هم شده، آن دورها یک جایی دارند زندگی می‌کنند.